Tag: theologie

Een nieuw huis, een nieuw jaar en nieuwe uitdagingen

Dorothee Peres

We wonen inmiddels alweer ruim drie maanden in ons nieuwe huis en voelen ons hier nu al goed thuis. We hebben een hele drukke, chaotische paar maanden achter de rug met de verbouwing en het inrichten, verven en opknappen van ons huis. Inmiddels is de verbouwing binnenshuis af. Er moet hier en daar nog een deur, plint en muur geverfd worden en er ontbreken nog wat finishing touches, maar het voelt nu wel al echt meer af. Buitenhuis is er nog een hele hoop te doen! De buitenkant van het huis is jarenlang verwaarloosd en het wordt een lange termijn plan om dat stukje bij beetje helemaal op te knappen. Echt klaar zijn we dus nog lang niet ;0) Maar wat genieten we van de ruimte, de achtertuin en een licht, open huis, allemaal zo anders dan ons vorige plekje.

We zijn de Heer zo dankbaar dat deze verhuizing mogelijk was en we hopen dat we er met de tijd een fijne plek van kunnen maken niet alleen voor ons eigen gezin, maar ook voor anderen om ons heen. Wat is er nu mooier dan je eigen plek, leven en tijd te mogen delen met anderen en waardevolle momenten en relaties op te bouwen door middel van een gedeelde maaltijd, gastvrijheid en een goed gesprek?! Dit is echt iets dat ons hart heeft. Ik denk dat wanneer God ons iets geeft, dit altijd met de intentie is om het ook weer verder te geven, uit te delen en zo tot zegen te zijn voor anderen. Zo willen we graag kijken naar dit nieuwe thuis dat we van Hem gekregen hebben.

Vooruitgang in de achtertuin: zwembad weg, gras erin. De jongens hebben hard gewerkt!

Middenin deze drukke periode hebben we ook nog mogen genieten van oma die in januari voor een maand hier naartoe kwam vanuit Nederland. Nu Joseline, mijn jongere zus, in een andere staat van Brazilië woont, een heel eind verderop, verdelen we de tijd met oma onder elkaar en zodoende hadden wij zo´n twee kostbare weken met oma hier in São Paulo. We hebben genoten van de tijd samen, het spelen met oma, samen naar het strand en natuurlijk ging oma ook hier en daar nog even meehelpen met het opknappen van het huis.

Begin februari begon hier het nieuwe schooljaar en daarmee begint voor ons ook altijd weer het normale dagritme qua werk & ministry. Mikael is begonnen aan groep 5 en Ruth zit nu in groep 1. Ze gaan allebei met heel veel plezier naar school, iets waar we erg dankbaar voor zijn, en kunnen dat nu lopend doen, want we wonen in dezelfde straat als de school, lekker praktisch dus! Mikael kan inmiddels aardig lezen, maar hij geeft duidelijk de voorkeur aan rekenen. Hij is een hele sportieve jongen en geniet van zijn wekelijkse zaalvoetbal en jiu jitsu lessen. In het weekend is hij regelmatig te vinden op een indoor skatebaan samen met papa.

Ruth is dol op kleien en waterverven, maar het allerliefste speelt ze met haar grote broer. Ze houdt heel erg van muziek en vindt elk instrument waar ze maar aan kan komen reuze interessant. Op zondagochtend is ze altijd helemaal in haar sas dat we naar de dienst in de gemeente gaan, want daar staat een “echte piano” in de gang waar ze dan op mag spelen, het hoogtepunt van haar week!

Begin februari ging ook het programma van wijkcentrum De Zaaier weer van start. We zijn nu weer 4 dagen in de week open en werken met een vaste groep van zo´n 70 kinderen en tieners, verdeeld over een ochtend en middag groep. Op dinsdags ben ik altijd te vinden in het wijkcentrum, waar ik me momenteel vooral bezighoud met de bijlessen lezen & schrijven voor de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. We hebben in het afgelopen half jaar samen hard gewerkt aan het leren van de klinkers, medeklinkers en eerste woordjes en het is leuk om hun voortuitgang te zien. Sinds een aantal weken hebben we er een nieuwe vrijwilligster bij in ons team, die zich specifiek richt op bijlessen voor de wat oudere kinderen tussen de 8 en 12 jaar. Heel fijn, want we merken dat ook veel van de al wat oudere kinderen en tieners flink moeite hebben of achterlopen qua alfabetisering. We hopen dat we zo stukje bij beetje samen alle kinderen en tieners extra ondersteuning kunnen bieden waar dat nodig blijkt te zijn.

Operatie schoolmateriaal: In februari, aan het begin van het nieuwe schooljaar, hebben we alle kinderen & tieners weer kunnen voorzien van een tasje met basic schoolspullen.

Operatie Schoolmateriaal 2022

Caio is ondertussen druk met al zijn verschillende taken en verantwoordelijkheden op het gebied van studie, schrijven en onderwijs. Vanuit onze nieuwe gemeente kwam al snel de uitnodiging aan hem om bijbelstudies voor te bereiden en bijbelse les te geven aan de jongeren (18+ groep). De jeugdvoorganger van de gemeente is een goeie vriend van Caio (ze hebben samen theologie gedaan en bovendien zijn hij en zijn vrouw de nieuwe eigenaren van ons oude huis) en het is heel leuk om te zien hoe ze samen optrekken, elkaar scherp houden en allebei hun gaven en talenten inzetten binnen deze gemeente en met name onder de jeugd. Caio geeft nu dus een hele serie bijbelstudies over ethiek in het oude testament en samen proberen we stukje bij beetje steeds meer connecties te maken en vriendschappen op te bouwen binnen deze voor ons nieuwe gemeente. Daarnaast wordt hij regelmatig uitgenodigd om te spreken in andere gemeentes, soms in de zondagse dienst, andere keren een (kleine serie) bijbelstudie(s), soms ter plekke en soms ook wel via Zoom. Het is leuk om op deze manier verschillende gemeentes, kleine stukjes van Gods grote gemeente op verschillende plaatsen, een beetje te leren kennen; dit verruimt onze blik en zorgt voor leuke contacten en zegen over en weer. Soms gaan we als gezinnetje mee met papa en ook voor onze kinderen zijn dit mooie kansen om te zien hoe kleurrijk en veelzijdig Gods koninkrijk is.

Een paar maanden geleden al werd Caio benaderd vanuit drie verschillende christelijke boekuitgeverijen hier in Brazilië die interesse hebben in het publiceren van zijn werk. Inmiddels heeft hij een paar weken geleden zijn eerste contract getekend voor het schrijven van een boek over “onze ethische verantwoordelijkheid in het omzien naar de armen vanuit het perspectief van de offerdienst in Leviticus”. Het boek is gebaseerd op een vierdelige serie theologische lessen die hij eerder dit jaar mocht geven in een grote baptistengemeente hier in de stad. Hij staat nu dus voor de grote uitdaging om zijn eerste daadwerkelijke boek te schrijven! Hij is in gesprek met een tweede uitgeverij die hem graag als één van hun “vaste” auteurs wil hebben, wat echt gaat om een meer lange termijn plan, maar hij moet even goed kijken wat haalbaar is en een concrete planning maken. Er zitten tenslotte maar 24 uur in een dag! We zijn benieuwd hoe dit zich verder zal ontwikkelen en hij is erg blij met deze mooie kansen om zijn steentje bij te dragen.

Wij hopen in juli voor een maand op verlof te komen naar Nederland en daar zien we al erg naar uit! Mocht je het leuk vinden ons te ontmoeten of uit te nodigen om wat over ons werk & leven in Brazilië te vertellen in je gemeente, jeugdgroep, huiskring etc., neem gerust contact met ons op (email: dot_wop@hotmail.com), dit vinden we altijd erg leuk! We hopen velen van jullie dan te zien!

Lieve groetjes uit São Paulo!

Logeren bij Joseline & Bruno (zus & zwager) in het binnenland van Brazilië!
Genieten van mooi Brazilië!
Neefjes & nichtje

Hectische tijden

Dorothee Peres

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Waar een deur dicht gaat, opent God een andere

Dorothee Peres

Zoals beloofd is hier de update met nieuws over Caio´s werk & bezigheden. Hij heeft het zelf geschreven (ik heb de tekst alleen vertaald), dus wanneer je “ik” leest, dan is dat Caio die aan zichzelf refereert.

Wanneer je een Master in Biblical Studies doet met als doel bij te dragen aan goed bijbels onderwijs en de groei van Gods gemeente, dan is de meest logische weg het zoeken naar een mogelijkheid om les te kunnen geven aan een theologische school. Ik dacht lange tijd dat dit ook mijn weg zou zijn, naast mij betrokkenheid bij zendingswerk en academische theologische studie. Sinds we vanuit Nederland weer terug verhuisden naar São Paulo, nu bijna 3 jaar geleden, dienden zich twee goede mogelijkheden aan tot lesgeven in Oud Testament, maar geen van deze twee kansen ging uiteindelijk door. Ik ben ondertussen wel doorgegaan met het produceren van goede kwaliteit theologisch lesmateriaal, maar de deuren die steeds sloten op het gebied van lesgeven aan een school zaten me ergens wel een beetje dwars. Maar in de afgelopen maanden werden een aantal dingen ineens duidelijker.

In ons laatste bericht vertelden we over de bijdrage die ik mocht leveren aan The Center for Hebraic Thought in de vorm van drie theologische artikelen en een interview over mijn werk in zending en theologische studie. Naar aanleiding van dit interview kreeg ik twee verrassende uitnodigingen. De eerste uitnodiging kwam van Carmem Imes, een auteur en een oud testamentisch theologe. Ze nodigde me uit om een van mijn academische papers te presenteren tijdens de jaarlijkse meeting van de Evangelical Theological Society (ETS), die gepland staat voor november in Texas, USA. Dit is een geweldige kans voor mij om mijn onderzoek en studie te kunnen presenteren aan de meest gerespecteerde christelijke theologen gespecialiseerd in het Oude Testament. Ook dit keer betreft het academisch onderzoek dat direct geïnspireerd is door het werk en de ervaring die we mogen opdoen op het zendingsveld hier in Brazilië. Ik hoop te spreken over het thema: The Life of the Poor and Atonement in Leviticus.    

Klik op de afbeelding om Caio´s artikelen voor the Center for Hebraic Thought te lezen

Klik op de afbeelding om het interview te beluisteren

Vanwege deze uitnodiging, zag ik prompt nog een andere interessante mogelijkheid. De jaarlijkse meeting van de ETS vindt altijd plaats rond dezelfde tijd en plek als de jaarlijkse conferentie van de grootste organisatie in biblical studies ter wereld, de Society of Biblical Literature (SBL). Dus dit zou een mooie kans zijn voor mij om ook aan deze conferentie deel te kunnen nemen. Ik ben druk geweest met het schrijven van twee onderzoeksvoorstellen die ik graag zou presenteren tijdens deze conferentie en deze voorstellen zijn allebei geaccepteerd. Heel gaaf! Om uiteindelijk ook echt te kunnen gaan, moeten er nog wel een paar dingen gebeuren: zo´n reis plus verblijf kost uiteraard best wat, dus dat is de eerste uitdaging. Nu beschikt de SBL over een fonds dat speciaal bedoeld is om een beperkt aantal mensen financieel te helpen om deel te kunnen nemen aan de conferentie. Ik heb me ingeschreven voor dit programma, en wacht nu op antwoord. Daarnaast is er natuurlijk ook alle onzekerheid rondom Covid-19 en lockdowns. Het is nog even afwachten of de conferentie ook daadwerkelijk op de normale manier kan plaatsvinden, of dat er besloten wordt het dit jaar via internet te doen. Het is voorlopig dus nog even onzeker allemaal, maar deze kansen en mogelijkheden geven me stukje bij beetje wel meer duidelijkheid over de weg die God met me wil gaan. 

De tweede uitnodiging naar aanleiding van het interview voor the Center for Hebraic Thought was nog verrassender. Ik kreeg een email van de theoloog en auteur Scott Harrower met de vraag of ik een boek zou willen schrijven, in het Engels, over trauma en theologie dat vervolgens uitgegeven zal worden door een grote Amerikaanse uitgeverij. Het gave van dit project is dat het een perfecte match is van mijn werk binnen ABBA en mijn theologische studie. Heel 2020 ben ik voor ABBA bezig geweest met het bestuderen en schrijven van materiaal over traumatische ervaringen en de invloed hiervan op kinderen en tieners die opgroeien in een context van risico´s, onrecht en sociale kwetsbaarheid. Ook ben ik me al een tijd lang aan het verdiepen in literatuur over de omstandigheden en gewoontes rondom adoptie in het oud testamentische Israel. Toen deze uitnodiging op mijn weg kwam, wist ik gelijk waarover ik moet gaan schrijven en het heeft te maken met verlatingstrauma en de identiteit van God´s volk. Dit belooft een langdurig proces te worden waar heel veel werk in zal gaan zitten. Het is vooralsnog een uitnodiging. Ik ben nu bezig met het schrijven van een onderzoeksvoorstel en eerste opzet voor dit boek dat goedgekeurd moet worden door de uitgeverij. Pas daarna kan ik echt aan de slag gaan met het onderzoeks- en schrijfproces zelf. Maar ik ervaar het als een door God gegeven kans en we zullen zien hoe dit zich verder ontwikkelt de komende tijd.    

Tot slot deel ik nog graag met jullie dat, na anderhalf jaar en een hoop werk, mijn academische onderzoek dat ik een paar jaar geleden begon tijdens mijn Master Biblical Studies in Nederland, geaccepteerd is voor publicatie. Tijdens mijn studie in Nederland schreef ik een paper over een interessante tekst in Leviticus 5:11-13, waar gesproken wordt over een reinigingsoffer waarbij geen offerdier gebruikt werd, maar in plaats daarvan bloem. Eenmaal terug in Brazilië heb ik dit onderzoek verder uitgewerkt en het ingestuurd voor publicatie naar een gerenomeerd theologisch journal voor studie van het oude testament. Na een lang proces van evaluatie en correctie is het artikel goedgekeurd en gepubliceerd, iets wat me erg blij stemt!

Klik op de afbeelding voor meer info over het gepubliceerde onderzoek

Het is verrassend om te zien hoe de dingen allemaal gelopen zijn de afgelopen maanden. Terwijl ik mijn energie stak ik het vinden van mogelijkheden tot lesgeven, gingen er ineens een paar deuren open in deze andere richting die ik niet eens overwogen had als een reële mogelijkheid. Het is mooi om te zien hoe God soms dingen spontaan op onze weg brengt, zonder dat we ernaar op zoek zijn. Ik hoop en bid dat mijn perspectief op de bijbelse tekst, geïnspireerd door mijn ervaringen in het werken met kinderen in nood hier in Brazilië, een nuttige bijdrage mag zijn voor de opbouw van Gods gemeente en de groei van Zijn koninkrijk. Ik ben dankbaar en voel me bevoorrecht dat ik zoveel van mijn tijd en energie kan en mag steken in de opbouw en groei van Gods gemeente, zowel op directe als op indirecte wijze, door middel van deze kansen die me geboden worden. Het is een diep verlangen van mij dat langzaam werkelijkheid wordt en ik ben de Heer heel dankbaar voor een ieder die hieraan bijdraagt, door middel van gebed, bemoediging en financiële ondersteuning. Onze hele weg, vanaf de DTS en zendingstrainingen die we volgden bij Jeugd met een Opdracht, tot mijn theologie studie hier in São Paulo, onze betrokkenheid bij het werk van ABBA, en de master Biblical Studies in Nederland, tot aan nu, is alleen maar mogelijk (geweest) door de vele mensen die trouw achter ons staan en ons toegewijd ondersteunen. Dit doen we samen. Moge de Heer in dit alles grootgemaakt worden!

Lieve groetjes uit São Paulo!

Nog een paar familiefoto´s van de tijd met oma hier in Brazilië!

Zegeningen temidden van een turbulent jaar

Dorothee Peres

Er zijn alweer een paar maanden voorbij gegaan sinds onze laatste nieuwsupdate! Wat hebben we een vreemd jaar achter de rug. Vanwege de hele Corona-crisis en quarantaine liep alles zo totaal anders dan we van te voren gedacht hadden. Het is een pittig jaar geweest voor ons en we snakken naar de terugkeer van het normale leven, iets wat hier nog steeds niet echt mogelijk is helaas. De scholen zijn dit schooljaar niet meer open geweest, Mikael mocht sinds begin november wel twee korte middagjes op zijn school sporten en spelen, maar de echte lessen hebben we het hele afgelopen jaar thuis en online moeten doen samen met hem. Afgelopen week is de zomervakantie hier begonnen en iedereen wacht vol spanning af of de scholen straks in februari wel weer open mogen voor het nieuwe schooljaar, of dat het nog weer langer uitgesteld gaat worden. De kinderen zijn hier afgelopen schooljaar dus maar 1 maand naar school geweest en de rest van het jaar was voor hen gekenmerkt door isolatie, online lessen (voor degenen die particulier onderwijs volgen, want de gratis overheidsscholen waar miljoenen kinderen opzitten zijn gewoon 8 maanden dicht geweest, dus deze kinderen hebben helemaal geen les gehad dit schooljaar), weinig tot geen vriendjes om mee te spelen en weinig avontuur en uitdaging in hun dagelijkse leven. Ook zijn de meeste kerken en gemeentes nog steeds gesloten, de onze ook, wat inhoudt dat we nu al ruim 8 maanden geen normale zondagse dienst meer hebben bijgewoond, een heel vreemd gevoel! Iedereen hoopt dat 2021 anders zal zijn en alles weer normaal open zal mogen, maar ook hier zitten we momenteel in een tweede golf aan besmettingen en het dagelijkse aantal doden stijgt weer schrikwekkend hard de laatste paar weken. Al met al blijft het een heel onzeker scenario en we hebben het gevoel dat het echt nog niet voorbij is voorlopig.

Ondertussen proberen we ons te richten op de dingen die wel kunnen en mogen en te genieten van de kleine en grote zegeningen die er zeker ook zijn. Zo was het wel erg leuk om het afgelopen schooljaar Mikael zelf van dichtbij te kunnen begeleiden in zijn leerproces en zijn vooruitgang te zien. Voor mij zelf was het een jaar van intens gericht zijn op moederschap, huishouden, home schooling en opvoeding en het vormen van een gezond, leerzaam en haalbaar dagelijks ritme als gezin en voor de kinderen. Wat dat betreft is het een leerzaam jaar geweest waarin ik nieuwe aspecten van gezin-zijn en opvoeding ontdekt en vormgegeven heb. Als we zo gedwongen worden uit onze comfort zone te stappen, kunnen we twee dingen doen: klagen & het opgeven, de kantjes eraf lopen, of we kunnen het zien als een uitdaging om te groeien en sterker te worden. Wij hebben ons best gedaan (en nog steeds) om het positieve te blijven zien en te focussen op de dingen die ons uitdaagden tot groei en nieuwe ontwikkeling. En dan zijn er, nu terugkijkend op een toch heftig jaar, echt wel een paar mooie resultaten waar we God dankbaar voor zijn.

Om nog een paar grote zegeningen te noemen: we ontvingen het gave nieuws dat we binnenkort oom en tante worden en de kids een neefje krijgen! Mijn zus die ook hier in São Paulo woont is zwanger van haar eerste kindje en we zien met z´n allen enorm uit naar zijn komst! Mikael is helemaal in de wolken dat hij nu eeeiiindelijk (zoals hij zegt haha) een neefje krijgt! Dat wilde hij namelijk al een hele tijd ;0) Prompt kwam oma ons in november ook nog 3 weken lang bezoeken en toen was het natuurlijk compleet feest! We hebben heel erg genoten van onze dagen samen! Gewoon thuis, in de normale routine, maar zo bijzonder om oma ineens dichtbij te hebben en te genieten van het spelen met de kids, de vele lange gesprekken en het gewoon weer even samen zijn. Mikael bood heel lief aan dat oma wel in zijn bed mocht slapen en Ruth, die best verlegen is, zat binnen de kortste keren naast oma op de bank!

Caio heeft in dit afgelopen jaar in een redelijk normaal ritme kunnen doorwerken aan de communicatie taken binnen ABBA, het voorbereiden van theologisch lesmateriaal en ook heeft hij meerdere malen kunnen spreken en bijbelstudies kunnen geven binnen verschillende gemeentes en jeugdgroepen, allemaal gewoon vanuit zijn kantoor via Zoom (dat is dan weer een voordeel van zo´n quarantaine). Daarnaast is hij druk geweest met het schrijven en vormgeven van meerdere academische artikelen en onderzoeken op het gebied van theologie en oud testament. Hij werd afgelopen jaar uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan een interessant initiatief: the Center for Hebraic Thought. Een platform opgezet vanuit The King´s College in New York met als doel het stimuleren en verspreiden van academisch onderzoek, resources en discussie op het gebied van de Hebreeuwse bijbel, oftewel het oude testament. Hij mocht drie theologische artikelen schrijven en publiceren op dit platform, in zowel Portugees als Engels, en werd geinterviewd voor de periodieke podcast van het platform (link). Het was een hele gave ervaring! Voor wie het leuk vindt om zich wat te verdiepen in Caio´s overdenkingen, hier is de link naar zijn gepubliceerde artikelen: Caio Peres – The Center for Hebraic Thought

Wijkcentrum De Zaaier is helaas dit afgelopen jaar niet meer open geweest. We hebben vele gezinnen meerdere malen kunnen ondersteunen door middel van voedselpakketten en het team is een tijd lang druk geweest met het opknappen van verschillende ruimtes van het wijkcentrum zelf. Maar het programma met de kinderen en tieners heeft helaas niet meer kunnen draaien dit jaar. We wachten nu af hoe de dingen de komende twee maanden (zomervakantie) gaan verlopen en dan hopen we tegen februari meer duidelijkheid te hebben over of we wel of niet onze deuren opnieuw mogen openen. We kunnen niet wachten!

Afgelopen weekend zijn we er als team van het wijkcentrum wel even samen twee dagen op uit geweest en dat was echt heerlijk! We hadden elkaar zo weinig gezien de afgelopen maanden en het was echt genieten om weer even een paar dagen samen door te brengen! We zijn naar één van de kampterreinen gereden waar we regelmatig met de kids komen en hebben er lekker twee dagen samen gerelaxed: bijkletsen, samen eten, genieten van zon & zwembad en elkaar weer even in de ogen kunnen kijken! Wat een voorrecht! We hebben enorm genoten en onze kids ook, die waren niet meer weg te slaan uit het zwembad! Wat merk je dan ineens hoe naar en moeizaam social distancing is! Laten we elkaar nooit uit het oog verliezen!

We wensen jullie fijne kerstdagen en een gezegend 2021!

Lieve groetjes vanuit São Paulo,

Caio, Dorothee, Mikael & Ruth

Ruth´s 3e verjaardag!

Afronding Master in Biblical Studies

Dorothee Peres

We krijgen af en toe de vraag van mensen: Hoe is het eigenlijk afgelopen met Caio’s studie in Nederland? Heeft hij het gehaald? Caio heeft een moment genomen om terug te kijken op de laatste maanden studie in Nederland. Hier is zijn verhaal:

_____________________________________________________________________

31 augustus 2018. Deze datum spookte lange tijd als een rood knipperlicht door mijn hoofd: de officiële einddatum van mijn research master in Biblical Studies. Ik bedacht meerdere plannen om ervoor te zorgen dat ik er absoluut zeker van zou zijn dat ik al mijn werk voor de master af zou hebben voordat die dag aan zou breken. Maar al in februari begon ik te merken dat het allemaal niet volgens plan liep en moest ik verschillende aanpassingen maken in mijn tijdschema. Tegen de tijd dat het mei was, vielen al mijn plannen in duigen. Met nog maar 45 dagen op de teller, raapte ik al mijn moed bij elkaar en schreef een email naar mijn mentors om hen te vertellen dat ik gefaald had. Het ging me niet lukken om mijn oorsponkelijke opzet voor de scriptie ook daadwerkelijk te verwezenlijken. Voordat ik zo ver was dat ik de email verstuurde, overwoog ik eerst allerlei ideëen om toch mijn oorspronkelijke plan te kunnen verwezenlijken. Ik had meer tijd nodig, maar dat zou betekenen dat ik eenmaal terug hier in Brazilië door zou moeten gaan met studeren en schrijven. En, wat ook nadelig zou zijn, ik zou in dat geval een hoog maandelijks bedrag moeten gaan betalen voor de periode die ik nog ingeschreven zou moeten blijven staan aan de universiteit. Mijn voorstel aan mijn mentors was om mijn scriptie te halveren. Het gevoel gefaald te hebben was vreselijk. Nadat ik op de enter-knop gedrukt had om de email te versturen, wachtte ik gespannen op het antwoord van mijn mentors. Maar het was een grote opluchting om hun reacties te lezen. Ze reageerden beiden heel begripvol en boden me alle flexibiliteit. Het was een opluchting en een bemoediging voor me! Vervolgens heb ik alles op alles gezet en mijn beste gegeven en op 15 juli heb ik mijn scriptie ingeleverd. Ik heb tot de allerlaatste week van augustus moeten wachten voor de uitslag. Maar toen was die er eindelijk en het was een heel mooi resultaat. Na nog een paar bureaucratische kwesties die opgelost moesten worden, zodat mijn cijfers ook daadwerkelijk officieel geregistreerd stonden, was het op 31 augustus 2018 eindelijk zover: de email die bevestigde dat ik geslaagd was voor de master zat eindelijk in mijn inbox! Wat een geweldige opluchting!

P1150442

Dit is voor mij het allermoeilijkste hoofdstuk geweest in mijn leven tot zover. Voordat ik eraan begon, begonnen mijn twijfels al wat betreft mijn kunnen. Zouden ze me wel accepteren? Ja, dat deden ze! Vervolgens, nog in Brazilië, de financiële zorgen. Zouden we wel genoeg geld gespaard hebben om dit avontuur te kunnen betalen? Prompt kreeg ik een volle studiebeurs en nog een extra beurs om een deel van onze dagelijkse kosten te dekken. Toen de studie eenmaal begon, duurde het niet lang of er ontstonden weer nieuwe twijfels en uitdagingen. Was dit echt de juiste beslissing? Gaat het me lukken om alles te halen en te voldoen aan alle eisen? Ben ik in staat om voor mijn gezin te zorgen terwijl ik niet eens zeker weet of ik die studie wel trek? Kan ik dit wel? Is dit echt wat ik wil? Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel twijfels gehad. En ze zijn ook nog niet allemaal verdwenen. Het blijft een zoektocht om mijn weg te vinden in studie en zending hier in Brazilië. Tegelijkertijd bezigzijn met academische studie en zending is niet iets waar veel mensen voor kiezen. Er bestaat geen simpele routekaart die je hiervoor kunt volgen. Ik zal samen met mijn gezin en met God stapje voor stapje de weg moeten ontdekken. En ik heb genoeg twijfels over deze weg. Maar in de afgelopen twee jaar werd ik voortdurend verrast door verschillende zegeningen die mijn weg verlichten en bevestigden. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn, dat ik gedaan heb wat ik moest doen en dat ik nu klaar ben voor de volgende uitdagingen. Er zullen vast nog genoeg twijfels de kop op steken, maar nu heb ik voortaan een groen knipperlicht op mijn netvlies staan: 31 augustus 2018.

_____________________________________________________________________

Houd onze weblog in de gaten de komende dagen, want binnenkort kunnen we je eindelijk meer vertellen over een klein meisje dat ons leven op z’n kop zette! Misschien heb je het gave nieuws al gelezen via email of op Facebook: wij worden over een paar dagen opnieuw papa & mama en Mikael krijgt er een zusje bij! Haar naam is Ruth Vitória, ze is 10 maanden oud en we zijn alledrie helemaal verliefd op haar! We zijn elkaar nu aan het leren kennen en hopelijk mag Ruth eind volgende week eindelijk met ons mee naar huis. Pas dan mogen we jullie kennis met haar laten maken en zullen we jullie meer vertellen over dit geweldige geschenk van God voor ons gezinnetje! Graag willen we je vragen voor ons te bidden in de komende dagen en weken. Dat het adoptieproces spoedig en goed mag verlopen en bovenal dat we een hele fijne, positieve periode mogen hebben van wennen, hechten en elkaar leren kennen.

43176116_10157798421218496_6404581160789213184_n

Veel liefs van ons!

De laatste loodjes…

Dorothee Peres

Nog 4 weken en dan zitten we in het vliegtuig op weg naar Brazilië, naar huis! Heel onwerkelijk aan de ene kant, maar terwijl ik kasten en muren leeghaal, spullen uitzoek en dozen volpak, komt het ineens wel heel dichtbij en wordt het langzaam werkelijkheid.

We hebben er veel zin in en tegelijkertijd merk ik aan de kriebels in mijn buik dat het ook best spannend is! We weten dat Brazilië voor ons thuis is, maar na zo’n lange periode in Nederland, is het toch best weer een grote overgang. Er speelt van alles door ons hoofd: Hoe zal het zijn om weer in ons huis terug te zijn? Hoe zal het werk in het wijkcentrum ons bevallen? Krijgt Caio zijn scriptie op tijd af? Hoe zal Mikael reageren op alle veranderingen? Hoe gaat onze dagelijkse routine als gezin eruit zien? Hoe gaan we het afscheid van Nederland, familie en al het bekende hier verwerken?

OnsHuis
Ons thuis in São Paulo

Tegelijkertijd weten we één ding zeker, iets dat nooit verandert en de essentiële stabiele factor is in ons leven: God gaat met ons mee! Hij is er, net zo goed daar als nu hier in Nederland! Hij kent de weg en Hij zal ons leiden en voor ons zorgen zoals Hij tot nu toe altijd op een geweldige manier gedaan heeft! Zo worden we opnieuw stilgezet bij één van de belangrijkste dingen die God ons wil leren: in afhankelijkheid van Hem leven! Dat wordt dan ineens weer even heel reëel, heel praktisch toepasbaar! En dat is goed! Een erg toepasselijk gedicht dat iemand ons onlangs toestuurde en dat onze situatie en ons gevoel goed weergeeft:

 ‘God Knows’

And I said to the man who stood at the gate of the year:
“Give me a light that I may tread safely into the unknown.”
He replied: “Go out into the darkness and put your hand into the hand of God.
That shall be to you better than light and safer than a known way.”
So I went forth, and finding the hand of God, trod gladly into the night.
And He led me towards the hills and the breaking of day in the lone East.

Terwijl ik druk ben met alle praktische zaken die geregeld moeten worden voor ons vertrek, is Caio bezig met het schrijven van het laatste hoofdstuk van zijn scriptie. Als alles loopt zoals gepland, hoopt hij de scriptie net voor we vertrekken af te ronden. Dat zou geweldig zijn!

P1150442

Komende zondag vertrekt hij voor 4 dagen naar Schotland, waar hij een theologische conferentie zal bijwonen en ook uitgenodigd is om één van zijn eigen papers kort te presenteren. Spannend en heel leuk! Hij ziet ernaar uit!

Mikael geniet ondertussen nog even met volle teugen van zijn leventje hier in Barneveld. We merken aan hem dat de verhuizing naar Brazilië best een hoop onzekerheid met zich mee brengt, logisch natuurlijk! Zijn leven en thuis is duidelijk hier in Nederland en het wordt dus echt een grote overgang voor hem! Hij heeft het vooral vaak over zijn vriendjes hier die hij straks zal moeten missen. Zo nu en dan zegt hij: “Mama, als jullie naar Brazilië verhuizen, dan blijf ik hier bij de buren wonen, okee?!” Het vertrouwde leven hier loslaten is helemaal niet makkelijk, vooral omdat zijn leven in Brazilië nog grotendeels onbekend terrein is… We hopen en bidden dat hij in staat zal zijn om de veranderingen goed te kunnen verwerken en dat hij snel zijn plekje zal vinden straks in São Paulo.

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid & gebed!

Liefs van ons!