Tag: Gods liefde

Samen optrekken, samen bidden, samen (uit)delen!

Dorothee Peres

ABBA stafkamp

We zaten met z´n vieren op het grasveld naast de grote zaal waar we zojuist weer een tijd van worship & Bijbelse overdenking gehad hadden. In de warme ochtendzon, met flesjes koud water bij de hand, deelden we in het Engels persoonlijke situaties & zorgen met elkaar, punten om voor te bidden en elkaar in te ondersteunen: twee Amerikaanse vrouwen, een Braziliaanse en ik, Nederlandse. “Mijn moeder in Amerika die al flink op leeftijd is, gaat haar huis verkopen en verhuizen naar een verzorgingstehuis. Dit betekent dat we afscheid moeten nemen van wat altijd onze thuisbasis was als we weer eens voor een periode terug waren in Amerika. Heel gek, dat je dan ineens geen thuis meer hebt in je thuisland…” “We zijn nu een klein jaartje in Brazilië als zendelingen en het gewone dagelijkse leven is nog steeds zo´n grote uitdaging, alles kost zoveel energie: taal, cultuurverschillen, hoe dingen hier werken, onze plek vinden binnen de ministry.” Zomaar even twee onderwerpen die ik me herinner van onze fijne gesprekken en tijden van gebed samen tijdens het jaarlijkse stafkamp van onze zendingsorganisatie ABBA. In januari, hier zomervakantie, hebben we met een groep van wel 100 man 3 dagen lang genoten van samenzijn, God zoeken, elkaar bemoedigen, lekker relaxen in het zwembad, fanatieke 6-kamp spelletjes en goeie gesprekken. Het is altijd weer een voorrecht om dan te zien met hoeveel geweldig mooie mensen we samenwerken en samen optrekken! De gedeelde ervaringen & zorgen die een leven in zending met zich meebrengen, zorgen ervoor dat we ons in elkaar herkennen en dat schept een hele diepe band. We hebben genoten van deze bijzondere paar dagen samen!

Zomervakantie & nog een kamp

Onze periode van zomervakantie zat dit jaar boordevol activiteiten: Kerst vieren met de familie, Oud&Nieuw met zo´n 15 jongeren uit de gemeente bij ons thuis, zonnige dagen aan het strand om even bij te tanken, en niet één, maar wel twee kampen! Naast het ABBA stafkamp, was Caio namelijk opnieuw uitgenodigd om te spreken tijdens een ander kamp van dezelfde christelijke studentenvereniging als waar we vorig jaar september bij betrokken waren. In januari organiseren ze altijd een groter kamp voor alle studenten die leiding geven aan bijbelstudie groepen van de studentenvereniging aan universiteiten door het hele land. Er waren zo´n 60 jongeren aanwezig en we hebben genoten van de twee dagen dat we met hen mochten optrekken. Naast Caio´s lessen, hebben we zoveel goede gesprekken mogen hebben met jongeren die ons opzochten om meer te horen over onze ervaringen & gedachten rondom thema´s als zending, de Bijbel, gemeente-zijn en adoptie. Wat is het inspirerend om jongeren tegen te komen die een oprecht verlangen hebben om Jezus te volgen, actief op zoek gaan naar wat dat dan inhoudt voor hun leven en hoe ze Hem kunnen dienen in deze gebroken samenleving.

Wijkcentrum De Zaaier

Begin februari begon hier weer een nieuw schooljaar en zodoende ging het programma van wijkcentrum De Zaaier ook weer van start. Ik werk dit jaar niet één, maar drie dagen mee in het wekelijkse kinder- en tienerprogramma van het wijkcentrum. Nu mijn eigen kids wat ouder worden en we de baby-jaren definitief achter de rug hebben, kan ik weer wat meer tijd vrijmaken voor mijn werk binnen ABBA en daar geniet ik van. Naast het wekelijkse bijlesprogramma voor de jongste groep kids dat ook dit jaar weer door gaat, heb ik in februari het SuperWoman programma weer opgepakt. Een kersverse start met een hele nieuwe groep jonge tienermeiden! Het SuperWoman programma is speciaal bedoeld voor meiden tussen de 11 en 17 jaar en focust op allerlei onderwerpen & issues die juist tijdens de tienerjaren spelen, zoals o.a. vriendschappen, relaties met ouders, identiteit & zelfbeeld, verkering & seksualiteit, tienerzwangerschap, misbruik en huiselijk geweld, toekomst & levensdoelen etc. Daarnaast is er elke week tijd voor bijbelstudie & gebed en natuurlijk doen we ook gewoon een hoop leuke dingen samen (zoals maffe spelletjes, teambuilding, samen koken, knutselen en nagels lakken). Ook ligt er een duidelijke nadruk op het vormen van goede, betrouwbare vriendschappen onderling. Ik hoop de komende tijd samen met de meiden te werken aan het vormen van een hechte, veilige groep waarin ieder meisje zich gezien en veilig voelt om zichzelf te kunnen zijn en er steeds meer een sfeer ontstaat van openheid & echtheid naar elkaar en naar God toe. Bid alsjeblieft mee voor deze 15 waardevolle meiden en voor onze wekelijkse uurtjes samen! Dat we naar elkaar toe mogen groeien en ze God mogen gaan ervaren en leren kennen.

Een tijd geleden deelden we met jullie dat het stafteam van wijkcentrum De Zaaier maar klein was en dat we hard meer medewerkers nodig hadden… In het afgelopen jaar is ons team flink gegroeid en we zijn dit werkjaar van start gegaan met een team van 10 vaste werkers! Van deze 10 mensen werken er momenteel wel 7 full time en 3 part time. Daarnaast zijn we op dit moment in gesprek met nog twee of drie andere vrijwilligers die graag een middag of ochtend willen helpen bij specifieke activiteiten, onder andere ballet les voor de meisjes en bijles lezen & schrijven voor al wat oudere kinderen die een grote leerachterstand hebben. Wat is het gaaf om het team te zien groeien, samen op te trekken en in elkaar een gedeelde liefde te ontdekken voor de kids & tieners die we mogen dienen, en samen te werken aan een steeds betere kwaliteit van hulp & ondersteuning voor al deze gezinnen die God op onze weg brengt.

Ter vergelijking: Het stafteam van wijkcentrum De Zaaier in 2012 en nu in 2023 (plus kids)!

God´s licht schijnt het felst in de diepste duisternis

Het is ook erg fijn om de lasten & zorgen die dit werk met zich meebrengt samen te kunnen delen & dragen. Nu we iemand in het team hebben die zich full time bezig houdt met het begeleiden van de gezinnen, merken we dat we zoveel meer te weten komen over wat er allemaal speelt binnen de gezinnen, relaties, de krottenwijk en context daaromheen en dat zijn veelal hele heftige verhalen! Er is zoveel nood, armoede, honger, maar ook zoveel mishandeling, verwaarlozing, misbruik, verslaving en criminaliteit. De wijk is heel erg onrustig de laatste maanden, de plaatselijke drugsbazen die het voor het zeggen hebben in de wijk liggen regelmatig flink in de clinch met de politie en daarbij vliegen de kogels nogal eens in het rond en worden er regelmatig moorden gepleegd aan beide kanten. Als je dan bedenkt dat de jonge kinderen waar wij mee werken daar middenin opgroeien en dat allemaal voor hun ogen in de nauwe steegjes meekrijgen, dan begin je iets meer te begrijpen van wat zij allemaal niet te verstouwen krijgen en wat voor diepe sporen dat nalaat in hun emotionele en psychische ontwikkeling. Hun gedrag is vaak duidelijk terug te leiden tot de heftige, gebroken realiteit waarin ze opgroeien, zowel binnen hun gezinnen als in de wijk.

Dit is een last die in het afgelopen jaar zwaar op onze schouders drukte en we merken dat we het nodig hebben om deze dingen regelmatig met elkaar te delen, voor elkaar te bidden en bij tijde ook genoeg afstand te nemen om als het ware weer op adem te kunnen komen. Anderen liefhebben zoals God dat van ons vraagt, is niet alleen liefde, hoop en blijdschap uitdelen, het betekent ook dat we elkaars lasten dragen, dat we ons identificeren met de ander en de ander werkelijk ontmoeten in zijn realiteit, noden & gebrokenheid. En dat kost ons heel wat kan ik je vertellen. Bidt voor ons als team! Voor bescherming, wijsheid, onderscheidingsvermogen en een hechte relatie met de Heer en met elkaar. Het is ons gebed en onze hoop dat wanneer wij bereid zijn hen werkelijk te ontmoeten in hun gebroken realiteit, dat zij juist dan Jezus´ kracht en liefde mogen gaan zien en ervaren. Want God´s licht schijnt het felst in de diepste duisternis; Zijn kracht is het duidelijkst in zwakheid!

Gemeente: huisgroep jonge gezinnen

Binnen onze gemeente hier zijn we dit jaar ook weer volop betrokken bij verschillende activiteiten: Caio gaat door met bijbelstudies over het Oude Testament voor de jeugd, dit keer in het formaat van een podcast; ik ben betrokken bij de zendingscommissie, we zijn een eerste serie bijbelstudies & info bijeenkomsten begonnen over het onderwerp adoptie (hierover in een volgend bericht meer!) en we zijn begin dit jaar gestart met een huisgroep voor jonge gezinnen bij ons thuis. Dit is een verlangen dat we al een tijdlang hadden, en nu we een groter huis hebben en ook nog eens vlakbij de gemeente wonen, werd het tijd om het idee om te zetten in werkelijkheid! Het is een groep van 5 jonge gezinnen (9 kids tussen de 0 en 8!) en twee jong getrouwde stellen, een huis vol dus! Elke twee weken brengen we een hele ochtend of middag samen door, met alle kinderen er ook bij! We eten samen, bouwen aan diepe vriendschappen en bestuderen samen de Bijbel (Filippenzen op dit moment). Ook de kids hebben hun eigen half uurtje met de Bijbel, bouwen vriendschappen op en ravotten heel wat af. Het is echt een zegen om op deze manier samen gemeente te zijn!

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid, ondersteuning en gebed!

Lieve groetjes en veel zegen uit São Paulo,

Caio, Dorothee, Mikael & Ruth

Na verlof weer volop aan het werk

Dorothee Peres

Het is maandagmiddag, terwijl ik druk ben met afwassen en de keuken weer op orde brengen (het middageten is hier in Brazilië altijd de warme hoofdmaaltijd van de dag, dus dat betekent uitgebreid koken!), komt Ruth de keuken in gelopen met haar speelgoed koffertje in de hand: “Mama, ik ga op reis!” Waarop ik enthousiast reageer en haar vraag waar de reis naartoe gaat: “Naar Nederland, mama!” Dit horen we haar regelmatig zeggen sinds onze verloftijd in Nederland afgelopen juli!

Wat hebben we genoten van de maand in Nederland! Het was echt op en top vakantie, heerlijk weer en we hebben zoveel leuke dingen kunnen doen, veel tijd met familie kunnen doorbrengen en samen mooie herinneringen kunnen maken. Wat is Nederland toch leuk in de zomer, zoveel leuke plekjes om te ontdekken, lekker op de fiets. De kids hebben hun hart opgehaald (en wij ook)! Ook was het heel leuk om velen van jullie te kunnen ontmoeten en bij te kunnen praten. We zijn dankbaar voor zo´n mooie verloftijd en voor alle steun en praktische hulp die deze reis mogelijk maakten.

Inmiddels zijn we alweer ruim 2 maanden terug in São Paulo en druk met ons dagelijkse werk, activiteiten en verantwoordelijkheden. Caio is begonnen aan het schrijfproces van niet één, maar twee boeken! Het eerste boek is dat waar we jullie in ons laatste bericht over vertelden, over leviticus, en zal hier in Brazilië uitgegeven worden. Het andere boek betreft een bijbels commentaar op het boek Numeri dat Caio samen zal schrijven met een Amerikaanse theoloog waar hij al een tijd lang goed contact mee heeft en die een soort mentor is voor hem. Caio was al langs de zijlijn betrokken bij dit project als meelezer en om feedback te geven op reeds geschreven stukken tekst. Maar tijdens onze verlofperiode in Nederland, kreeg hij ineens de uitnodiging om co-auteur te worden en zelf een aantal hoofdstukken van dit bijbelcommentaar te schrijven. Hij is erg enthousiast over dit project en de kans om samen met deze mentor-vriend dit boek te schrijven. Het zal uitgegeven worden in Amerika in de reeks Tyndale Commentaries of Old Testament via de uitgeverij IVP (InterVarsity Press).

Naast deze twee grote projecten is Caio regelmatig druk met het voorbereiden van de bijbelstudies voor de jeugd in onze gemeente en andere studies en preken die hij zo nu en dan mag geven. De laatste weken verzucht hij af en toe: “Ik moet nu echt stoppen met het accepteren van nieuwe uitnodigingen, anders heb ik teveel op m´n bordje!” Maar sommige uitnodigingen zijn ook gewoon zulke mooie kansen om een steentje bij te dragen… Zo waren we in september, als gezin, een weekendje naar het kampweekend voor de staf en leidinggevenden van een grote christelijke studentenvereniging (vergelijkbaar met Navigators) die al jarenlang heel gaaf werk verrichten onder studenten aan universiteiten door heel Brazilië. Caio was uitgenodigd om op zaterdag en zondagochtend een uitgebreide studie te geven over Exodus. We hebben genoten van de nieuwe contacten, leuke gesprekken en het leren kennen van weer een ander klein stukje van Gods koninkrijk en gemeente. Wat is het waardevol om zo te kunnen dienen en in het proces zelf ook weer gezegend te worden.

In het afgelopen halve jaar zijn we ook heel intentioneel bezig gegaan met het opbouwen van nieuwe contacten en vriendschappen binnen onze nieuwe gemeente hier in de wijk. We genieten ervan dat de gemeente zo dicht bij huis is en we makkelijk overal bij betrokken kunnen zijn. Naast de serie bijbelstudies die Caio dit jaar geeft aan de jeugd, zijn we inmiddels ook betrokken bij het tienerwerk en zijn we door verschillende jongeren benaderd voor gesprekken, mentorschap en het delen van onze ervaringen met adoptie. Er zijn zoveel open deuren en zoveel leuke beginnende vriendschappen! Zo mocht Caio vanochtend tijdens de tienerdienst in het deel&bid-moment met een jonge tiener praten en bidden die 6 jaar geleden geadopteerd is door een gezin uit de gemeente. Een kort gesprek over hoe het is om geadopteerd te zijn, om te gaan met een heftig verleden en in die paar minuten een diepe connectie kunnen leggen omdat je je in elkaars ervaringen herkent als geadopteerde zoon en adoptievader. Ondertussen had ik een bijzonder gesprek met twee tieners die duidelijk een roeping ervaren in hun leven en die zitten te popelen om de zending in te kunnen gaan. Mooie getuigenissen over hoe God jonge tieners aanraakt uit hele gebroken gezinnen en die nu op zoek zijn naar sturing en discipelschap: Hoe moet ik het allemaal aanpakken? Hoe kan God mij gebruiken? In de fase waarin wij ons nu bevinden, als jong gezin, al wat langer getrouwd stel met jaren ervaring op het zendingsveld, merken we dat veel van de jongelui en jonge stellen toenadering zoeken met een behoefte aan advies, inspiratie en een rolmodel. Weer een hele nieuwe uitdaging voor ons, maar een rol die we graag op ons willen nemen en we bidden dat de Heer onze contacten en wegen leidt tot zegen voor de jongeren die we zo tegenkomen.

Ook het werk binnen wijkcentrum De Zaaier draait op volle toeren. Alhoewel ik maar parttime betrokken ben, geniet ik ervan mijn steentje bij te kunnen dragen en deel te zijn van een team hele gave mensen. Het bijlesprogramma voor de jongste groep kids waar ik nu al ruim een jaar verantwoordelijk voor ben, loopt nog steeds goed en het is leuk om hun vooruitgang te zien. Daarnaast is er op de dag dat ik bijles geef ook altijd bijbelclub voor alle drie de leeftijdsgroepen en ik schiet dan vaak te hulp bij de jongste groep. Met z´n tweeën op een groep van 12 5-8 jarigen is soms nog best een uitdaging, er zitten altijd een paar kinderen tussen waar we onze handen vol aan hebben en die de sfeer van de hele groep beïnvloeden. We zien dan elke keer weer dat de kinderen die superdruk zijn, heel dwars en met veel gedragsproblemen, juist de kinderen zijn die schreeuwen om liefde en aandacht. Ze maken in hun jonge leventje al zoveel heftige dingen mee! Pyetro, één van onze mega drukke jongetjes, was een tijdje terug bijna niet te handhaven in de groep. Toen zijn we begonnen om hem heel gericht aandacht, geduld en liefde te geven, hem op schoot te nemen en hem tegelijkertijd wel rustig terecht te wijzen wanneer dat nodig was. En nu, na een paar maanden stug volhouden, zien we hem langzaam veranderen: de agressie raakt steeds meer op de achtergrond en zodra hij de ruimte binnenkomt hangt hij om onze nek. Zelfs het bijbelverhaal kan hij nu meestal helemaal uitzitten, op mijn schoot weliswaar, en de helft van de tijd half op z´n kop hangend (het moet wel interessant blijven natuurlijk ;), maar dit is al een hele overwinning!

Elke week tijdens bijbelclub hebben we gebedstijd met de kids en mogen ze één voor één naar voren komen om voor een specifiek onderwerp te bidden. Het is zo leuk om te zien hoe ze hier steeds vrijer in worden en uitzien naar het kwartiertje bidden. Wanneer we dan bidden en praten over onderwerpen als kinderen die honger lijden, ziek zijn, mensen die verslaafd zijn of op straat wonen, dan horen we veel heftige verhalen en opmerkingen van de kids over hun eigen leefomgeving en families. “Tante, mijn vader gebruik nog steeds drugs, kunnen we voor hem bidden?” “Oh die van mij ook! Hij zat een tijd in de gevangenis en we hoopten dat toen hij vrij kwam, hij zou stoppen met de drugs, maar hij gaat er gewoon mee door…” Dat zijn gesprekken en ervaringen die kleine jongens van 6 niet zouden moeten hebben! Bid je mee voor de harten & levens van deze jonge kids? Dat God ze beschermt en ze Zijn liefde mogen ervaren!

In juli werden de jaarlijkse kinder- en tienerkampen weer gehouden! Hier is een korte indruk van deze geweldige dagen!

Sinds een aantal maanden is ons team van wijkcentrum De Zaaier weer wat verder uitgebreid. We hebben nu full time een hele fijne sociaal werkster in het team die zich helemaal toelegt op het contact met en de begeleiding van de gezinnen van de kinderen die bij ons over de vloer komen. In totaal zijn dat zo´n 45 gezinnen! Vilma werkt al jarenlang als sociaal werkster onder de armere bevolking hier in de stad en heeft veel ervaring met het werken met mensen op straat, in de jeugdgevangenis, in krottenwijken en in wijkcentra, ze is dus een geweldige aanwinst voor ons team! Ze is gaandeweg bezig om alle gezinnen van wat dichterbij te leren kennen, heeft regelmatig gesprekken met de moeders en gaat na wat hun situatie, behoeftes en problemen zijn. Ook legt ze de brug naar de scholen waar de kids naartoe gaan en helpt ze de ouders om bij de gemeente en de overheid datgene waar ze volgens de wet recht op hebben, qua hulp en ondersteuning, aan te vragen en rond te krijgen.

Vilma en Karina tijdens een workshop voor moeders en therapie met de kids.

Sinds een aantal weken hebben we daarnaast ook een christelijke psychologe die een middag in de week op vrijwillige basis een paar van de kinderen begeleidt. Heel bijzonder en enorm hard nodig! Karina heeft ook al veel ervaring in zending en in het werken met de armere bevolking en samen met Vilma heeft ze een lijstje gemaakt van de kinderen en tieners die het hardste psychologische begeleiding nodig hebben. En dat zijn er nogal wat! Helaas heeft Karina, naast haar betaalde werk, op dit moment maar één middag de tijd om te dienen binnen het wijkcentrum. We zouden haar heel graag 3 of 4 middagen in de week in het wijkcentrum zien, maar om dat mogelijk te maken zouden we haar een vergoeding moeten kunnen geven en met het krappe budget van wijkcentrum De Zaaier gaat dat op dit moment helaas niet lukken. Karina begeleidt nu 4 kinderen op die ene middag in de week, met 4 middagen kom je dus op zo´n 16 kinderen. Er staan nu zo´n 20 kinderen op de wachtlijst die echt behoefte hebben aan psychologische begeleiding. Onze uitdaging is nu om mensen te vinden die bereid zijn om dit specifieke doel maandelijks financieel te ondersteunen, zodat we Karina kunnen helpen om meer tijd te kunnen geven aan wijkcentrum De Zaaier. Mocht je meer willen weten of ons hiermee graag willen helpen, neem dan contact met ons op (dot_wop@hotmail.com)!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Een nieuw huis, een nieuw jaar en nieuwe uitdagingen

Dorothee Peres

We wonen inmiddels alweer ruim drie maanden in ons nieuwe huis en voelen ons hier nu al goed thuis. We hebben een hele drukke, chaotische paar maanden achter de rug met de verbouwing en het inrichten, verven en opknappen van ons huis. Inmiddels is de verbouwing binnenshuis af. Er moet hier en daar nog een deur, plint en muur geverfd worden en er ontbreken nog wat finishing touches, maar het voelt nu wel al echt meer af. Buitenhuis is er nog een hele hoop te doen! De buitenkant van het huis is jarenlang verwaarloosd en het wordt een lange termijn plan om dat stukje bij beetje helemaal op te knappen. Echt klaar zijn we dus nog lang niet ;0) Maar wat genieten we van de ruimte, de achtertuin en een licht, open huis, allemaal zo anders dan ons vorige plekje.

We zijn de Heer zo dankbaar dat deze verhuizing mogelijk was en we hopen dat we er met de tijd een fijne plek van kunnen maken niet alleen voor ons eigen gezin, maar ook voor anderen om ons heen. Wat is er nu mooier dan je eigen plek, leven en tijd te mogen delen met anderen en waardevolle momenten en relaties op te bouwen door middel van een gedeelde maaltijd, gastvrijheid en een goed gesprek?! Dit is echt iets dat ons hart heeft. Ik denk dat wanneer God ons iets geeft, dit altijd met de intentie is om het ook weer verder te geven, uit te delen en zo tot zegen te zijn voor anderen. Zo willen we graag kijken naar dit nieuwe thuis dat we van Hem gekregen hebben.

Vooruitgang in de achtertuin: zwembad weg, gras erin. De jongens hebben hard gewerkt!

Middenin deze drukke periode hebben we ook nog mogen genieten van oma die in januari voor een maand hier naartoe kwam vanuit Nederland. Nu Joseline, mijn jongere zus, in een andere staat van Brazilië woont, een heel eind verderop, verdelen we de tijd met oma onder elkaar en zodoende hadden wij zo´n twee kostbare weken met oma hier in São Paulo. We hebben genoten van de tijd samen, het spelen met oma, samen naar het strand en natuurlijk ging oma ook hier en daar nog even meehelpen met het opknappen van het huis.

Begin februari begon hier het nieuwe schooljaar en daarmee begint voor ons ook altijd weer het normale dagritme qua werk & ministry. Mikael is begonnen aan groep 5 en Ruth zit nu in groep 1. Ze gaan allebei met heel veel plezier naar school, iets waar we erg dankbaar voor zijn, en kunnen dat nu lopend doen, want we wonen in dezelfde straat als de school, lekker praktisch dus! Mikael kan inmiddels aardig lezen, maar hij geeft duidelijk de voorkeur aan rekenen. Hij is een hele sportieve jongen en geniet van zijn wekelijkse zaalvoetbal en jiu jitsu lessen. In het weekend is hij regelmatig te vinden op een indoor skatebaan samen met papa.

Ruth is dol op kleien en waterverven, maar het allerliefste speelt ze met haar grote broer. Ze houdt heel erg van muziek en vindt elk instrument waar ze maar aan kan komen reuze interessant. Op zondagochtend is ze altijd helemaal in haar sas dat we naar de dienst in de gemeente gaan, want daar staat een “echte piano” in de gang waar ze dan op mag spelen, het hoogtepunt van haar week!

Begin februari ging ook het programma van wijkcentrum De Zaaier weer van start. We zijn nu weer 4 dagen in de week open en werken met een vaste groep van zo´n 70 kinderen en tieners, verdeeld over een ochtend en middag groep. Op dinsdags ben ik altijd te vinden in het wijkcentrum, waar ik me momenteel vooral bezighoud met de bijlessen lezen & schrijven voor de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. We hebben in het afgelopen half jaar samen hard gewerkt aan het leren van de klinkers, medeklinkers en eerste woordjes en het is leuk om hun voortuitgang te zien. Sinds een aantal weken hebben we er een nieuwe vrijwilligster bij in ons team, die zich specifiek richt op bijlessen voor de wat oudere kinderen tussen de 8 en 12 jaar. Heel fijn, want we merken dat ook veel van de al wat oudere kinderen en tieners flink moeite hebben of achterlopen qua alfabetisering. We hopen dat we zo stukje bij beetje samen alle kinderen en tieners extra ondersteuning kunnen bieden waar dat nodig blijkt te zijn.

Operatie schoolmateriaal: In februari, aan het begin van het nieuwe schooljaar, hebben we alle kinderen & tieners weer kunnen voorzien van een tasje met basic schoolspullen.

Operatie Schoolmateriaal 2022

Caio is ondertussen druk met al zijn verschillende taken en verantwoordelijkheden op het gebied van studie, schrijven en onderwijs. Vanuit onze nieuwe gemeente kwam al snel de uitnodiging aan hem om bijbelstudies voor te bereiden en bijbelse les te geven aan de jongeren (18+ groep). De jeugdvoorganger van de gemeente is een goeie vriend van Caio (ze hebben samen theologie gedaan en bovendien zijn hij en zijn vrouw de nieuwe eigenaren van ons oude huis) en het is heel leuk om te zien hoe ze samen optrekken, elkaar scherp houden en allebei hun gaven en talenten inzetten binnen deze gemeente en met name onder de jeugd. Caio geeft nu dus een hele serie bijbelstudies over ethiek in het oude testament en samen proberen we stukje bij beetje steeds meer connecties te maken en vriendschappen op te bouwen binnen deze voor ons nieuwe gemeente. Daarnaast wordt hij regelmatig uitgenodigd om te spreken in andere gemeentes, soms in de zondagse dienst, andere keren een (kleine serie) bijbelstudie(s), soms ter plekke en soms ook wel via Zoom. Het is leuk om op deze manier verschillende gemeentes, kleine stukjes van Gods grote gemeente op verschillende plaatsen, een beetje te leren kennen; dit verruimt onze blik en zorgt voor leuke contacten en zegen over en weer. Soms gaan we als gezinnetje mee met papa en ook voor onze kinderen zijn dit mooie kansen om te zien hoe kleurrijk en veelzijdig Gods koninkrijk is.

Een paar maanden geleden al werd Caio benaderd vanuit drie verschillende christelijke boekuitgeverijen hier in Brazilië die interesse hebben in het publiceren van zijn werk. Inmiddels heeft hij een paar weken geleden zijn eerste contract getekend voor het schrijven van een boek over “onze ethische verantwoordelijkheid in het omzien naar de armen vanuit het perspectief van de offerdienst in Leviticus”. Het boek is gebaseerd op een vierdelige serie theologische lessen die hij eerder dit jaar mocht geven in een grote baptistengemeente hier in de stad. Hij staat nu dus voor de grote uitdaging om zijn eerste daadwerkelijke boek te schrijven! Hij is in gesprek met een tweede uitgeverij die hem graag als één van hun “vaste” auteurs wil hebben, wat echt gaat om een meer lange termijn plan, maar hij moet even goed kijken wat haalbaar is en een concrete planning maken. Er zitten tenslotte maar 24 uur in een dag! We zijn benieuwd hoe dit zich verder zal ontwikkelen en hij is erg blij met deze mooie kansen om zijn steentje bij te dragen.

Wij hopen in juli voor een maand op verlof te komen naar Nederland en daar zien we al erg naar uit! Mocht je het leuk vinden ons te ontmoeten of uit te nodigen om wat over ons werk & leven in Brazilië te vertellen in je gemeente, jeugdgroep, huiskring etc., neem gerust contact met ons op (email: dot_wop@hotmail.com), dit vinden we altijd erg leuk! We hopen velen van jullie dan te zien!

Lieve groetjes uit São Paulo!

Logeren bij Joseline & Bruno (zus & zwager) in het binnenland van Brazilië!
Genieten van mooi Brazilië!
Neefjes & nichtje

Hectische tijden

Dorothee Peres

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Opluchting en een stroomversnelling: het normale leven keert weer terug!

Dorothee Peres

In de afgelopen maanden is er weer een hoop gebeurd, het voelt een beetje alsof we ineens in een stroomversnelling zitten. Na anderhalf jaar pandemie, quarantaine en social distancing, merken we dat in de afgelopen twee maanden het normale leven weer enigzins terugkeert en dat voelt enorm goed! Voor ons betekent dit dat de scholen allemaal weer open zijn en onze beide kids elke ochtend les hebben, wat mij meer tijd geeft voor andere dingen, onder andere mijn taken binnen wijkcentrum De Zaaier.

Wijkcentrum De Zaaier is sinds begin augustus weer alle dagen van de week open en draait weer op volle capaciteit! Geweldig! Nu ik weer wat meer tijd heb, draai ik twee dagen in de week mee en je vind me dan vooral bij de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. Ik heb besloten om mijn werk met tienermeiden nog even te laten rusten dit jaar. De tieners hebben momenteel een leuke, gemixte bijbelstudiegroep die geleid wordt door Alan, een jonge Braziliaanse zendeling die zelf uit de nabijgelegen krottenwijk komt en als kind opgegroeid is met wijkcentrum De Zaaier. Ik heb jullie in een eerder bericht al eens wat meer verteld over hem (zie hier).

Toen ik in juli aan het nadenken en bidden was over mijn werk binnen het wijkcentrum, kreeg ik het al snel op mijn hart om iets te doen met bijles lezen & schrijven voor de groep 5-8 jarigen. Alle tieners en kinderen die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier komen uit hele arme gezinnen en zitten op gratis overheidsscholen die over het algemeen een hele slechte kwaliteit onderwijs bieden. Tijdens de pandemie zijn deze scholen gewoonweg gesloten gebleven, wat betekent dat al deze kinderen al anderhalf jaar geen les meer hebben gehad! Nu school weer begint en ze anderhalf jaar ouder zijn, worden ze gewoon naar de volgende groep doorgeschoven, terwijl ze daar uiteraard helemaal niet aan toe zijn! De meeste kinderen van 8 jaar kunnen nog niet echt lezen en schrijven!

Dus in de afgelopen weken ben ik druk aan de slag gegaan met het opzetten van een bijles programma voor deze groep kids. Ze krijgen nu wekelijks bijles lezen en schrijven, wat we echt op spelenderwijs met ze proberen te doen, zodat het leuk en interessant blijft voor ze. Ik heb een hele reeks educatieve spelletjes en lesmateriaal aangeschaft, niet alleen gericht op lezen en schrijven, maar ook nummers, basic rekenen en spelletjes die hun inzicht, logica en concentratie stimuleren. Ze zijn er helemaal enthousiast over! Ik geniet ervan om weer aan de slag te kunnen binnen het wijkcentrum en de rol van juf ligt mij erg goed, daarnaast is het gaaf om de kinderen te zien genieten en leren. Één van de meisjes zei vanochtend tijdens het ontbijt tegen me: “Tante, ik vind jouw bijles de allerleukste les van de week!” Wat een mooie uitdaging om deze kids te laten zien en ervaren dat leren ook leuk kan zijn en op deze manier hun ontwikkeling, leergierigheid en nieuwsgierigheid te stimuleren.

Toen begin augustus hier het tweede semester van het schooljaar begon, hebben we voor alle kinderen en tieners een goed gevuld tasje schoolmateriaal kunnen aanschaffen, dat was feest!

Ook zijn na lange tijd de meeste kerken en gemeentes weer open en kunnen we eindelijk weer een zondagse dienst bezoeken, wat heerlijk na anderhalf jaar! Het deed me echt wat om na zo lange tijd weer samen God te kunnen prijzen en samen te kunnen komen als gezin van God. Ineens besef je dan dat iets wat jarenlang, misschien wel een levenlang, heel vanzelfsprekend was, eigenlijk enorm kostbaar is! We hebben als gezin besloten dat het een goed moment was om van gemeente te switchen: we waren 10 jaar lang deel van een hele fijne gemeente in het centrum van São Paulo, maar vanwege de grote afstand en het vreselijke verkeer hier in de stad, werd het steeds moeilijker om echt betrokken te kunnen zijn bij deze gemeente. Vandaar dat we besloten hebben om over te stappen naar een fijne baptisten gemeente hier in onze wijk (op loopafstand!), waar meerdere van onze collega´s en vrienden van ABBA ook deel van zijn. We hopen op deze manier meer betrokken en actief te kunnen zijn bij deze gemeente, ook bij doordeweekse activiteiten, iets wat in onze oude gemeente gewoon niet haalbaar was voor ons. We zijn momenteel ons plekje aan het vinden, Mikael en Ruth vinden het kinderprogramma helemaal leuk (dat is ons veel waard!) en stukje bij beetje hopen we binnen deze nieuwe gemeente ons steentje bij te kunnen dragen.

Een kleine indruk van onze nieuwe gemeente

Caio is ondertussen heel druk met het schrijven en vormgeven van de drie theologische studies die hij zal mogen presenteren tijdens de twee theologische conferenties in Amerika in november (Hij vertelde hier al meer over in onze laatste update, die vind je hier). Hij heeft inmiddels te horen gekregen dat hij één van de mensen is die gekozen is om financiële steun te krijgen vanuit een speciaal fonds van de SBL om deel te kunnen nemen aan de conferenties, heel gaaf! Verder blijft het nog wel even spannend of de reis ook echt door zal gaan straks in november: vanwege de Covid situatie in Amerika is er best nog wel kans dat de conferentie alleen virtueel zal kunnen plaatsvinden en Caio het land niet eens in komt zonder een specifiek visum waar je niet zo makkelijk even aan komt. Dus we wachten het allemaal nog even af voorlopig!

Een tijdje geleden vroegen we jullie gebed voor mijn gezondheid en voor onze zoektocht naar een ander, groter huis voor ons als gezin. Ik ben in juni geopereerd  in verband met endometriose, een ingreep waarbij mijn baarmoeder verwijderd is en ook meteen mijn blindedarm. Het is allemaal heel goed verlopen en ook het herstel viel me alles mee. Ik ben erg dankbaar voor goeie artsen en zorg en dat verschillende problemen die er speelden nu opgelost zijn. De pijnklachten waar ik maandenlang mee rondliep zijn grotendeels weggetrokken inmiddels. Ik krijg nu alleen nog wat fysiotherapie voor een spier- en peesontsteking in mijn rechter heup. We zijn dankbaar voor jullie gebed en meeleven!

Ander gaaf nieuws is dat we inmiddels een huis gevonden hebben! Hier in de wijk, vlakbij onze nieuwe gemeente en de school van de kinderen, zoals we graag wilden. Het is een stuk groter dan ons huidige huis, met ruimte voor Caio´s kantoor en een logeerruimte en achtertuin! We zijn er zo blij mee! We hebben afgelopen week het koopcontract getekend en hebben nu eindelijk de sleutels in handen zodat we aan de slag kunnen gaan. Er moet namelijk nog best wat aan het huis gebeuren, dus dat wordt even een uitdaging de komende maanden! Het huis stond al een tijd lang leeg en is best verouderd, dus bepaalde delen moeten vernieuwd en opgeknapt worden. Hier hopen we de komende maand hard mee aan de slag te gaan en hopelijk zullen we ergens in november dan echt kunnen verhuizen. We hebben er zin in en hopen er een fijn nieuw thuis van te maken!

Tot slot willen we jullie graag nog wat vertellen over een nieuwe uitdaging die op onze weg kwam in de afgelopen weken. We zijn benaderd vanuit ABBA om samen met nog een ander zendingsechtpaar een christelijke adoptie support groep op te starten. We hadden zelf al een hele tijd het verlangen om iets te doen op het gebied van adoptie en training etc., maar zagen hier voorheen nog niet echt een mogelijkheid voor, dus het was jarenlang een sluimerend verlangen waar we zo nu en dan over praatten. Het is heel gaaf om te zien dat er nu ineens een weg en mogelijkheid ligt om hier actief wat mee te gaan doen en onze ervaringen, kennis en passie wat betreft adoptie te mogen delen met anderen. Het project zit momenteel nog echt in de beginfase, wat inhoudt dat we elkaar wekelijks zien om samen te bidden, brainstormen en te leren van anderen die al veel ervaring hebben met het draaien van adoptie supportgroepen. Hier in Brazilië is adoptie een nog redelijk nieuw concept en ondanks dat het proces zelf nu vanuit de wetgeving, kinderbescherming en sociale diensten duidelijk en goed geregeld is, is adoptie voor de algemene bevolking nog een beetje een taboe en bestaan er veel vooroordelen, verkeerde opvattingen en gewoon onwetendheid rondom het hele onderwerp. Helaas is dit niet anders onder christenen. Er zijn nog maar weinig adoptie support groepen en hier in de stad weten we van maar 1 andere christelijke adoptie support groep. Er is dus heel veel werk te doen op dit gebied! We zijn heel benieuwd hoe dit project zich de komende maanden verder zal ontwikkelen en in welke richting God ons zal leiden. Graag willen we jullie vragen om te bidden voor deze nieuwe uitdaging, dat God het zal gebruiken tot zegen en dat Hij ons wijsheid geeft voor het vormgeven van dit project.

Bedankt voor jullie steun, gebed en betrokkenheid!

Warme groetjes en veel zegen vanuit São Paulo!

In juli hebben we weer een tienerkamp kunnen houden! Wel met een wat kleinere groep dan normaal, maar het waren mooie dagen samen!

Vrucht temidden van gebrokenheid (deel 2)

Dorothee Peres

Het verhaal van Alan is voor ons heel bijzonder en we willen het graag met jullie delen. Ook hij is één van de vruchten op het werk van wijkcentrum De Zaaier.

                        Alan tijdens activiteiten van het wijkcentrum in 2010

Alan zat bij de allereerste groep kinderen die dagelijks trouw naar het wijkcentrum kwam, hij kwam er al voordat Caio en ik betrokken waren bij het project. Hij was één van de oudsten van de groep en is inmiddels een jaar of 23. Ook hij komt uit een gebroken gezin, zonder vaderfiguur en groeide op temidden van veel armoede, criminaliteit en duisternis. Als tiener kwam hij jarenlang trouw naar het wijkcentrum en was altijd heel enthousiast en toegewijd. Maar rond zijn 17e raakte hij het spoor bijster, maakte een aantal verkeerde keuzes en verdween van het toneel. In de daaropvolgende paar jaren hoorden we af en toe zorgwekkende berichten over hem en het deed ons verdriet om hem zo te zien dwalen.

Alan is een hele intelligente, creatieve jongen met veel capaciteiten. Hij was uit het oog, maar zeker niet uit ons hart. Hoe groot was onze verrassing en blijdschap toen hij na zo’n twee jaar ineens weer op de stoep stond met de mededeling: “Ik heb Jezus echt leren kennen, ik ben veranderd en ik wil Hem volgen. Jullie hebben zoveel voor me betekend en ik wilde jullie dit graag vertellen.”  Sindsdien is Alan enorm gegroeid in zijn relatie met God. Hij kreeg al snel het verlangen om God te dienen in zending en is in de afgelopen twee jaar betrokken geweest bij Jeugd met een Opdracht elders in Brazilië. Hij deed een DTS (DiscipelschapTrainingSchool) en werkte vervolgens een tijd lang als deel van de DTS-leiding op de plaatselijke basis van JmeO. Elke keer als hij even terug was in São Paulo kwam hij langs bij het wijkcentrum, vol enthousiaste verhalen over alles wat hij beleefd had met God. Ik kan in woorden niet precies uitdrukken hoe bijzonder het is om deze jongen zo te zien veranderen, ik heb er regelmatig tranen van in mijn ogen. Zijn dagelijks leven getuigt van een groot geloof en een intieme relatie met Papa (zoals hij altijd zegt) en is een inspiratie voor mij.

De steeg waar Alan opgroeide

                                                                         De steeg waar Alan opgroeide

Een aantal maanden geleden vertelde hij ons dat hij besloten had om zijn tijd bij Jeugd met een Opdracht af te sluiten, omdat hij het verlangen heeft om ons team te komen versterken en mee te werken binnen het wijkcentrum. Het is zijn verlangen om zijn eigen wijk te bereiken met Gods liefde en meer jongeren God werkelijk te zien leren kennen, zoals hij Hem heeft leren kennen. Hoe gaaf om een jongen uit de wijk nu onze collega te zien worden en samen te bouwen aan Gods koninkrijk!

Alan heeft nu wel een grote uitdaging voor zich: voordat hij officieel als zendingswerker aan de slag mag binnen ABBA, moet hij zijn financiële support rond hebben. En je kunt je misschien voorstellen dat dit voor een jongen uit de krottenwijk een lastig verhaal wordt! Zijn achterban bestaat bijna helemaal uit mensen die in armoede leven en het lukt hem voor alsnog niet om zijn support rond te krijgen. Een aantal van ons, zendingsvrienden, helpt hem al, en ik bedacht me dat ik in ieder geval een lijntje uit kan gooien voor hem! Dus hier komtie: zou jij Alan misschien willen ondersteunen? Hij is met name op zoek naar maandelijkse sponsers en alle beetjes helpen. Hij draait op dit moment als vrijwilliger mee in ons team, maar zit te popelen om “echt” aan de slag te kunnen gaan. Mocht jij Alan graag willen ondersteunen, laat het ons dan even weten, zodat we het hem kunnen vertellen en hij weet waar hij aan toe is.

Alan en Caio leiden de tienerjongens groep

Giften voor Alan kunnen overgemaakt worden op NL35 INGB 0007 8692 91 t.n.v. St. Lok. Chr. Bijeenk. WDHU, Bilthoven. Onder vermelding van: “Alan – Wijkcentrum De Zaaier” (Belasting aftrekbaar).

Het is ons verlangen en gebed dat meer en meer jongeren die opgroeien temidden van de harde, vaak duistere realiteit van de krottenwijken God zullen gaan leren kennen, Hem met passie gaan volgen en zelf een krachtige getuige gaan zijn in hun wijk, in hun families. Gods koninkrijk zien groeien, ware verandering & hoop dat is waar we voor gaan, en het is geweldig om een eerste, kleine glimp ervan op te vangen!

Groetjes vanuit een warm São Paulo!

Vrucht temidden van gebrokenheid (deel 1)

Dorothee Peres

Ik weet niet precies wie de naam bedacht heeft, maar ik ben hem in de afgelopen jaren meer en meer gaan waarderen: wijkcentrum “De Zaaier”. Het is een hele toepasselijke omschrijving van ons werk met de kinderen & tieners die naar het wijkcentrum komen: wij zaaien. We zaaien aandacht, we zaaien liefde, we zaaien waarheid, we zaaien de goede boodschap, we zaaien God’s woord. Een glimlach hier, een hug daar; een bemoedigend woord, en soms ook een hoognodige terechtwijzing. We voelen ons geroepen om te zaaien. Het lastige hiervan is dat je soms bijna ongemerkt de neiging hebt om te denken dat als jij degene bent die zaait, je ook verantwoordelijk bent voor de groei en het resultaat. Dit is een verleidelijke valkuil, en eentje die, als je niet uitkijkt, ervoor zal zorgen dat je zelf uiteindelijk gefrustreerd en compleet leeggezogen tegen een muur oploopt. Want waar zijn nu de resultaten? Je investeert, je geeft zoveel van jezelf, je weet je geroepen door God, je zaait en zaait, dan MOET er toch ook een duidelijk zichtbaar resultaat volgen?! Toch? Soms voel je de druk vanuit anderen om je heen: “Ja maar hoeveel bekeringen zijn er inmiddels precies? Hoeveel totaal veranderde levens?” Dit is een issue waar veel zendelingen tegenaan lopen, een terugkerend punt van frustratie, want vaak zijn of lijken de vruchten maar zo weinig vergeleken bij de hoeveelheid gezaaid zaad. Hoe ga je hier dan mee om?

scattering-seed

We willen resultaat zien, doelen bereiken, we willen dat onze inzet veel oplevert. Dat is immers wat we van jongs af aan leren in onze huidige maatschappij. Iets is alleen de moeite waard als het resultaat heeft, en dan is het natuurlijk het allermooiste als je met maar weinig inzet geweldige resultaten kunt boeken. Want het moet natuurlijk wel iets opleveren… Maar ik heb in de afgelopen jaren geleerd dat het in God’s koninkrijk anders werkt. Wat Hij van mij vraagt zijn geen grote resultaten, maar eenvoudige gehoorzaamheid aan zijn roep in mijn leven. In mijn geval betekent dat o.a. het zaaien in de levens van de kinderen & tieners van het wijkcentrum. Hij vraagt van mij dat ik zaai, dat ik Hem vertegenwoordig, dat ik Zijn glimlach, handen en voeten ben. Meer niet. Of er vervolgens groei en resultaat is, is niet mijn verantwoordelijkheid. Als ik dat wel naar me toe trek als zijnde mijn verantwoordelijkheid, dan ben ik uiteindelijk ongehoorzaam. En bovendien zet ik mezelf dan op een plek die helemaal niet de mijne is, want God zelf is de enige die groei kan schenken. Hij is het die werkt in de harten van mensen, die zichzelf openbaart en mensen ervan overtuigd dat ze Hem nodig hebben, dat er buiten Hem om geen waar leven is. Als we onze plek kennen: zaaien en niet meer, en we laten de rest los en over aan God, wat kunnen we dan enorm genieten als we God aan het werk zien en Hij resultaat geeft! Dat is zo intens mooi en “humbling”.

We zijn inmiddels al zo’n 8 jaar betrokken bij wijkcentrum De Zaaier en we zien nu de eerste generatie kinderen die we begeleid hebben het volwassen leven ingaan. De oudsten zijn inmiddels begin 20. Met een aantal zijn we het contact verloren, anderen komen ondanks dat ze 18/19 jaar zijn nog steeds trouw langs het wijkcentrum. Er lijkt ogenschijnlijk maar weinig veranderd: dezelfde gebroken gezinnen, geweldadige, duistere krottenwijk, een heel