Tag: Gebed

Samen optrekken, samen bidden, samen (uit)delen!

Dorothee Peres

ABBA stafkamp

We zaten met z´n vieren op het grasveld naast de grote zaal waar we zojuist weer een tijd van worship & Bijbelse overdenking gehad hadden. In de warme ochtendzon, met flesjes koud water bij de hand, deelden we in het Engels persoonlijke situaties & zorgen met elkaar, punten om voor te bidden en elkaar in te ondersteunen: twee Amerikaanse vrouwen, een Braziliaanse en ik, Nederlandse. “Mijn moeder in Amerika die al flink op leeftijd is, gaat haar huis verkopen en verhuizen naar een verzorgingstehuis. Dit betekent dat we afscheid moeten nemen van wat altijd onze thuisbasis was als we weer eens voor een periode terug waren in Amerika. Heel gek, dat je dan ineens geen thuis meer hebt in je thuisland…” “We zijn nu een klein jaartje in Brazilië als zendelingen en het gewone dagelijkse leven is nog steeds zo´n grote uitdaging, alles kost zoveel energie: taal, cultuurverschillen, hoe dingen hier werken, onze plek vinden binnen de ministry.” Zomaar even twee onderwerpen die ik me herinner van onze fijne gesprekken en tijden van gebed samen tijdens het jaarlijkse stafkamp van onze zendingsorganisatie ABBA. In januari, hier zomervakantie, hebben we met een groep van wel 100 man 3 dagen lang genoten van samenzijn, God zoeken, elkaar bemoedigen, lekker relaxen in het zwembad, fanatieke 6-kamp spelletjes en goeie gesprekken. Het is altijd weer een voorrecht om dan te zien met hoeveel geweldig mooie mensen we samenwerken en samen optrekken! De gedeelde ervaringen & zorgen die een leven in zending met zich meebrengen, zorgen ervoor dat we ons in elkaar herkennen en dat schept een hele diepe band. We hebben genoten van deze bijzondere paar dagen samen!

Zomervakantie & nog een kamp

Onze periode van zomervakantie zat dit jaar boordevol activiteiten: Kerst vieren met de familie, Oud&Nieuw met zo´n 15 jongeren uit de gemeente bij ons thuis, zonnige dagen aan het strand om even bij te tanken, en niet één, maar wel twee kampen! Naast het ABBA stafkamp, was Caio namelijk opnieuw uitgenodigd om te spreken tijdens een ander kamp van dezelfde christelijke studentenvereniging als waar we vorig jaar september bij betrokken waren. In januari organiseren ze altijd een groter kamp voor alle studenten die leiding geven aan bijbelstudie groepen van de studentenvereniging aan universiteiten door het hele land. Er waren zo´n 60 jongeren aanwezig en we hebben genoten van de twee dagen dat we met hen mochten optrekken. Naast Caio´s lessen, hebben we zoveel goede gesprekken mogen hebben met jongeren die ons opzochten om meer te horen over onze ervaringen & gedachten rondom thema´s als zending, de Bijbel, gemeente-zijn en adoptie. Wat is het inspirerend om jongeren tegen te komen die een oprecht verlangen hebben om Jezus te volgen, actief op zoek gaan naar wat dat dan inhoudt voor hun leven en hoe ze Hem kunnen dienen in deze gebroken samenleving.

Wijkcentrum De Zaaier

Begin februari begon hier weer een nieuw schooljaar en zodoende ging het programma van wijkcentrum De Zaaier ook weer van start. Ik werk dit jaar niet één, maar drie dagen mee in het wekelijkse kinder- en tienerprogramma van het wijkcentrum. Nu mijn eigen kids wat ouder worden en we de baby-jaren definitief achter de rug hebben, kan ik weer wat meer tijd vrijmaken voor mijn werk binnen ABBA en daar geniet ik van. Naast het wekelijkse bijlesprogramma voor de jongste groep kids dat ook dit jaar weer door gaat, heb ik in februari het SuperWoman programma weer opgepakt. Een kersverse start met een hele nieuwe groep jonge tienermeiden! Het SuperWoman programma is speciaal bedoeld voor meiden tussen de 11 en 17 jaar en focust op allerlei onderwerpen & issues die juist tijdens de tienerjaren spelen, zoals o.a. vriendschappen, relaties met ouders, identiteit & zelfbeeld, verkering & seksualiteit, tienerzwangerschap, misbruik en huiselijk geweld, toekomst & levensdoelen etc. Daarnaast is er elke week tijd voor bijbelstudie & gebed en natuurlijk doen we ook gewoon een hoop leuke dingen samen (zoals maffe spelletjes, teambuilding, samen koken, knutselen en nagels lakken). Ook ligt er een duidelijke nadruk op het vormen van goede, betrouwbare vriendschappen onderling. Ik hoop de komende tijd samen met de meiden te werken aan het vormen van een hechte, veilige groep waarin ieder meisje zich gezien en veilig voelt om zichzelf te kunnen zijn en er steeds meer een sfeer ontstaat van openheid & echtheid naar elkaar en naar God toe. Bid alsjeblieft mee voor deze 15 waardevolle meiden en voor onze wekelijkse uurtjes samen! Dat we naar elkaar toe mogen groeien en ze God mogen gaan ervaren en leren kennen.

Een tijd geleden deelden we met jullie dat het stafteam van wijkcentrum De Zaaier maar klein was en dat we hard meer medewerkers nodig hadden… In het afgelopen jaar is ons team flink gegroeid en we zijn dit werkjaar van start gegaan met een team van 10 vaste werkers! Van deze 10 mensen werken er momenteel wel 7 full time en 3 part time. Daarnaast zijn we op dit moment in gesprek met nog twee of drie andere vrijwilligers die graag een middag of ochtend willen helpen bij specifieke activiteiten, onder andere ballet les voor de meisjes en bijles lezen & schrijven voor al wat oudere kinderen die een grote leerachterstand hebben. Wat is het gaaf om het team te zien groeien, samen op te trekken en in elkaar een gedeelde liefde te ontdekken voor de kids & tieners die we mogen dienen, en samen te werken aan een steeds betere kwaliteit van hulp & ondersteuning voor al deze gezinnen die God op onze weg brengt.

Ter vergelijking: Het stafteam van wijkcentrum De Zaaier in 2012 en nu in 2023 (plus kids)!

God´s licht schijnt het felst in de diepste duisternis

Het is ook erg fijn om de lasten & zorgen die dit werk met zich meebrengt samen te kunnen delen & dragen. Nu we iemand in het team hebben die zich full time bezig houdt met het begeleiden van de gezinnen, merken we dat we zoveel meer te weten komen over wat er allemaal speelt binnen de gezinnen, relaties, de krottenwijk en context daaromheen en dat zijn veelal hele heftige verhalen! Er is zoveel nood, armoede, honger, maar ook zoveel mishandeling, verwaarlozing, misbruik, verslaving en criminaliteit. De wijk is heel erg onrustig de laatste maanden, de plaatselijke drugsbazen die het voor het zeggen hebben in de wijk liggen regelmatig flink in de clinch met de politie en daarbij vliegen de kogels nogal eens in het rond en worden er regelmatig moorden gepleegd aan beide kanten. Als je dan bedenkt dat de jonge kinderen waar wij mee werken daar middenin opgroeien en dat allemaal voor hun ogen in de nauwe steegjes meekrijgen, dan begin je iets meer te begrijpen van wat zij allemaal niet te verstouwen krijgen en wat voor diepe sporen dat nalaat in hun emotionele en psychische ontwikkeling. Hun gedrag is vaak duidelijk terug te leiden tot de heftige, gebroken realiteit waarin ze opgroeien, zowel binnen hun gezinnen als in de wijk.

Dit is een last die in het afgelopen jaar zwaar op onze schouders drukte en we merken dat we het nodig hebben om deze dingen regelmatig met elkaar te delen, voor elkaar te bidden en bij tijde ook genoeg afstand te nemen om als het ware weer op adem te kunnen komen. Anderen liefhebben zoals God dat van ons vraagt, is niet alleen liefde, hoop en blijdschap uitdelen, het betekent ook dat we elkaars lasten dragen, dat we ons identificeren met de ander en de ander werkelijk ontmoeten in zijn realiteit, noden & gebrokenheid. En dat kost ons heel wat kan ik je vertellen. Bidt voor ons als team! Voor bescherming, wijsheid, onderscheidingsvermogen en een hechte relatie met de Heer en met elkaar. Het is ons gebed en onze hoop dat wanneer wij bereid zijn hen werkelijk te ontmoeten in hun gebroken realiteit, dat zij juist dan Jezus´ kracht en liefde mogen gaan zien en ervaren. Want God´s licht schijnt het felst in de diepste duisternis; Zijn kracht is het duidelijkst in zwakheid!

Gemeente: huisgroep jonge gezinnen

Binnen onze gemeente hier zijn we dit jaar ook weer volop betrokken bij verschillende activiteiten: Caio gaat door met bijbelstudies over het Oude Testament voor de jeugd, dit keer in het formaat van een podcast; ik ben betrokken bij de zendingscommissie, we zijn een eerste serie bijbelstudies & info bijeenkomsten begonnen over het onderwerp adoptie (hierover in een volgend bericht meer!) en we zijn begin dit jaar gestart met een huisgroep voor jonge gezinnen bij ons thuis. Dit is een verlangen dat we al een tijdlang hadden, en nu we een groter huis hebben en ook nog eens vlakbij de gemeente wonen, werd het tijd om het idee om te zetten in werkelijkheid! Het is een groep van 5 jonge gezinnen (9 kids tussen de 0 en 8!) en twee jong getrouwde stellen, een huis vol dus! Elke twee weken brengen we een hele ochtend of middag samen door, met alle kinderen er ook bij! We eten samen, bouwen aan diepe vriendschappen en bestuderen samen de Bijbel (Filippenzen op dit moment). Ook de kids hebben hun eigen half uurtje met de Bijbel, bouwen vriendschappen op en ravotten heel wat af. Het is echt een zegen om op deze manier samen gemeente te zijn!

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid, ondersteuning en gebed!

Lieve groetjes en veel zegen uit São Paulo,

Caio, Dorothee, Mikael & Ruth

Hectische tijden

Dorothee Peres

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Opluchting en een stroomversnelling: het normale leven keert weer terug!

Dorothee Peres

In de afgelopen maanden is er weer een hoop gebeurd, het voelt een beetje alsof we ineens in een stroomversnelling zitten. Na anderhalf jaar pandemie, quarantaine en social distancing, merken we dat in de afgelopen twee maanden het normale leven weer enigzins terugkeert en dat voelt enorm goed! Voor ons betekent dit dat de scholen allemaal weer open zijn en onze beide kids elke ochtend les hebben, wat mij meer tijd geeft voor andere dingen, onder andere mijn taken binnen wijkcentrum De Zaaier.

Wijkcentrum De Zaaier is sinds begin augustus weer alle dagen van de week open en draait weer op volle capaciteit! Geweldig! Nu ik weer wat meer tijd heb, draai ik twee dagen in de week mee en je vind me dan vooral bij de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. Ik heb besloten om mijn werk met tienermeiden nog even te laten rusten dit jaar. De tieners hebben momenteel een leuke, gemixte bijbelstudiegroep die geleid wordt door Alan, een jonge Braziliaanse zendeling die zelf uit de nabijgelegen krottenwijk komt en als kind opgegroeid is met wijkcentrum De Zaaier. Ik heb jullie in een eerder bericht al eens wat meer verteld over hem (zie hier).

Toen ik in juli aan het nadenken en bidden was over mijn werk binnen het wijkcentrum, kreeg ik het al snel op mijn hart om iets te doen met bijles lezen & schrijven voor de groep 5-8 jarigen. Alle tieners en kinderen die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier komen uit hele arme gezinnen en zitten op gratis overheidsscholen die over het algemeen een hele slechte kwaliteit onderwijs bieden. Tijdens de pandemie zijn deze scholen gewoonweg gesloten gebleven, wat betekent dat al deze kinderen al anderhalf jaar geen les meer hebben gehad! Nu school weer begint en ze anderhalf jaar ouder zijn, worden ze gewoon naar de volgende groep doorgeschoven, terwijl ze daar uiteraard helemaal niet aan toe zijn! De meeste kinderen van 8 jaar kunnen nog niet echt lezen en schrijven!

Dus in de afgelopen weken ben ik druk aan de slag gegaan met het opzetten van een bijles programma voor deze groep kids. Ze krijgen nu wekelijks bijles lezen en schrijven, wat we echt op spelenderwijs met ze proberen te doen, zodat het leuk en interessant blijft voor ze. Ik heb een hele reeks educatieve spelletjes en lesmateriaal aangeschaft, niet alleen gericht op lezen en schrijven, maar ook nummers, basic rekenen en spelletjes die hun inzicht, logica en concentratie stimuleren. Ze zijn er helemaal enthousiast over! Ik geniet ervan om weer aan de slag te kunnen binnen het wijkcentrum en de rol van juf ligt mij erg goed, daarnaast is het gaaf om de kinderen te zien genieten en leren. Één van de meisjes zei vanochtend tijdens het ontbijt tegen me: “Tante, ik vind jouw bijles de allerleukste les van de week!” Wat een mooie uitdaging om deze kids te laten zien en ervaren dat leren ook leuk kan zijn en op deze manier hun ontwikkeling, leergierigheid en nieuwsgierigheid te stimuleren.

Toen begin augustus hier het tweede semester van het schooljaar begon, hebben we voor alle kinderen en tieners een goed gevuld tasje schoolmateriaal kunnen aanschaffen, dat was feest!

Ook zijn na lange tijd de meeste kerken en gemeentes weer open en kunnen we eindelijk weer een zondagse dienst bezoeken, wat heerlijk na anderhalf jaar! Het deed me echt wat om na zo lange tijd weer samen God te kunnen prijzen en samen te kunnen komen als gezin van God. Ineens besef je dan dat iets wat jarenlang, misschien wel een levenlang, heel vanzelfsprekend was, eigenlijk enorm kostbaar is! We hebben als gezin besloten dat het een goed moment was om van gemeente te switchen: we waren 10 jaar lang deel van een hele fijne gemeente in het centrum van São Paulo, maar vanwege de grote afstand en het vreselijke verkeer hier in de stad, werd het steeds moeilijker om echt betrokken te kunnen zijn bij deze gemeente. Vandaar dat we besloten hebben om over te stappen naar een fijne baptisten gemeente hier in onze wijk (op loopafstand!), waar meerdere van onze collega´s en vrienden van ABBA ook deel van zijn. We hopen op deze manier meer betrokken en actief te kunnen zijn bij deze gemeente, ook bij doordeweekse activiteiten, iets wat in onze oude gemeente gewoon niet haalbaar was voor ons. We zijn momenteel ons plekje aan het vinden, Mikael en Ruth vinden het kinderprogramma helemaal leuk (dat is ons veel waard!) en stukje bij beetje hopen we binnen deze nieuwe gemeente ons steentje bij te kunnen dragen.

Een kleine indruk van onze nieuwe gemeente

Caio is ondertussen heel druk met het schrijven en vormgeven van de drie theologische studies die hij zal mogen presenteren tijdens de twee theologische conferenties in Amerika in november (Hij vertelde hier al meer over in onze laatste update, die vind je hier). Hij heeft inmiddels te horen gekregen dat hij één van de mensen is die gekozen is om financiële steun te krijgen vanuit een speciaal fonds van de SBL om deel te kunnen nemen aan de conferenties, heel gaaf! Verder blijft het nog wel even spannend of de reis ook echt door zal gaan straks in november: vanwege de Covid situatie in Amerika is er best nog wel kans dat de conferentie alleen virtueel zal kunnen plaatsvinden en Caio het land niet eens in komt zonder een specifiek visum waar je niet zo makkelijk even aan komt. Dus we wachten het allemaal nog even af voorlopig!

Een tijdje geleden vroegen we jullie gebed voor mijn gezondheid en voor onze zoektocht naar een ander, groter huis voor ons als gezin. Ik ben in juni geopereerd  in verband met endometriose, een ingreep waarbij mijn baarmoeder verwijderd is en ook meteen mijn blindedarm. Het is allemaal heel goed verlopen en ook het herstel viel me alles mee. Ik ben erg dankbaar voor goeie artsen en zorg en dat verschillende problemen die er speelden nu opgelost zijn. De pijnklachten waar ik maandenlang mee rondliep zijn grotendeels weggetrokken inmiddels. Ik krijg nu alleen nog wat fysiotherapie voor een spier- en peesontsteking in mijn rechter heup. We zijn dankbaar voor jullie gebed en meeleven!

Ander gaaf nieuws is dat we inmiddels een huis gevonden hebben! Hier in de wijk, vlakbij onze nieuwe gemeente en de school van de kinderen, zoals we graag wilden. Het is een stuk groter dan ons huidige huis, met ruimte voor Caio´s kantoor en een logeerruimte en achtertuin! We zijn er zo blij mee! We hebben afgelopen week het koopcontract getekend en hebben nu eindelijk de sleutels in handen zodat we aan de slag kunnen gaan. Er moet namelijk nog best wat aan het huis gebeuren, dus dat wordt even een uitdaging de komende maanden! Het huis stond al een tijd lang leeg en is best verouderd, dus bepaalde delen moeten vernieuwd en opgeknapt worden. Hier hopen we de komende maand hard mee aan de slag te gaan en hopelijk zullen we ergens in november dan echt kunnen verhuizen. We hebben er zin in en hopen er een fijn nieuw thuis van te maken!

Tot slot willen we jullie graag nog wat vertellen over een nieuwe uitdaging die op onze weg kwam in de afgelopen weken. We zijn benaderd vanuit ABBA om samen met nog een ander zendingsechtpaar een christelijke adoptie support groep op te starten. We hadden zelf al een hele tijd het verlangen om iets te doen op het gebied van adoptie en training etc., maar zagen hier voorheen nog niet echt een mogelijkheid voor, dus het was jarenlang een sluimerend verlangen waar we zo nu en dan over praatten. Het is heel gaaf om te zien dat er nu ineens een weg en mogelijkheid ligt om hier actief wat mee te gaan doen en onze ervaringen, kennis en passie wat betreft adoptie te mogen delen met anderen. Het project zit momenteel nog echt in de beginfase, wat inhoudt dat we elkaar wekelijks zien om samen te bidden, brainstormen en te leren van anderen die al veel ervaring hebben met het draaien van adoptie supportgroepen. Hier in Brazilië is adoptie een nog redelijk nieuw concept en ondanks dat het proces zelf nu vanuit de wetgeving, kinderbescherming en sociale diensten duidelijk en goed geregeld is, is adoptie voor de algemene bevolking nog een beetje een taboe en bestaan er veel vooroordelen, verkeerde opvattingen en gewoon onwetendheid rondom het hele onderwerp. Helaas is dit niet anders onder christenen. Er zijn nog maar weinig adoptie support groepen en hier in de stad weten we van maar 1 andere christelijke adoptie support groep. Er is dus heel veel werk te doen op dit gebied! We zijn heel benieuwd hoe dit project zich de komende maanden verder zal ontwikkelen en in welke richting God ons zal leiden. Graag willen we jullie vragen om te bidden voor deze nieuwe uitdaging, dat God het zal gebruiken tot zegen en dat Hij ons wijsheid geeft voor het vormgeven van dit project.

Bedankt voor jullie steun, gebed en betrokkenheid!

Warme groetjes en veel zegen vanuit São Paulo!

In juli hebben we weer een tienerkamp kunnen houden! Wel met een wat kleinere groep dan normaal, maar het waren mooie dagen samen!

Zegeningen en uitdagingen in 2021

Dorothee Peres

We zijn alweer een heel tijdje onderweg in 2021, hoog tijd voor een update van ons! We zijn het nieuwe jaar begonnen in een nog steeds hele onzekere en onrustige situatie hier in Brazilië. Veel van jullie hebben vast wel gehoord dat het Coronavirus hier in Brazilië enorm om zich heen grijpt de laatste twee maanden, wat op dit moment zorgt voor schrikwekkende aantallen besmettingen en doden, ziekenhuizen die het niet meer kunnen bolwerken, een steeds moeilijkere economische situatie voor met name de vele miljoenen gezinnen die in armoede leven en dat alles onder een regering boordevol corruptie en politiek spel. Het is geen makkelijk scenario om middenin te staan en we voelen zelf de effecten ervan ook meer op ons eigen leven de laatste tijd: striktere lockdown regels, al een jaar geen zondagse dienst meer, het minder vaak zien van Caio´s ouders en andere ouderen om ons heen, de kids die zoveel moeten missen van hun gewone leventje voor zo een lange periode en steeds meer mensen in onze directe omgeving die besmet raken en soms heftig ziek worden. Wat zijn we de Heer dankbaar dat we zelf tot nu toe gezond mogen zijn en onze directe familie ook. In deze periode worden we duidelijk geconfronteerd met hoe kwetsbaar we zijn als mens, hoe snel de wereld om ons heen zomaar kan veranderen en hoe weinig controle we hebben; wat is het dan belangrijk om onze ogen gericht te houden op Jezus, ons eraan te herinneren dat het God niet uit de hand loopt, dat Hij regeert en dat Hij onze vrede, vreugde en hoop is.

Ondanks de coronaperikelen hebben we in januari, hier zomervakantie, toch kunnen genieten van twee weken vakantie aan het strand. We hebben genoten van zon & zee en een aantal relaxte dagen samen als gezinnetje. Wat een zegen!

In februari begon voor ons het nieuwe werk & schooljaar en tot ons grote blijdschap mochten de basisscholen eindelijk weer voor een groot deel open. Voor de jongere kinderen betekent dit dat ze weer gewoon dagelijks naar school mogen, alleen de oudere kinderen werken nog steeds een deel van de week thuis. Dus Mikael en Ruth mochten beiden vanaf begin februari weer dagelijks naar school en dat was gelijk feest! Wat hadden ze het gemist! Het was echt ontroerend om te zien hoe blij en enthousiast de kids thuiskwamen uit school die eerste week. Maar de situatie bleef nog wel even spannend, want toen we net weer goed en wel een maand op weg waren, verslechterde de situatie zo erg dat er werd besloten om de scholen weer te sluiten voor drie weken! Dus in maart/april, rond pasen, hebben we weer drie weken thuis moeten werken met de kids. Gelukkig is school nu sinds twee weken weer open en de kids genieten er onwijs van! Mikael is net begonnen aan groep 4 en Ruth komt helemaal los in haar peuterklasje! We hopen en bidden dat de scholen nu werkelijk open zullen blijven en we een stabielere fase in mogen gaan.

Wijkcentrum De Zaaier is in februari ook eindelijk weer gestart met het kinder- en tiener-programma. Nog niet dagelijks met de volle capaciteit, maar voorlopig 3 ochtenden in de week waarop we de drie verschillende leeftijdsgroepen verspreiden over die drie dagen, zodat we steeds een beperkte hoeveelheid kinderen over de vloer hebben. Het was zo gaaf om iedereen weer te zien en de kinderen en tieners zelf zeiden ook steeds: “Oh wat hebben we dit gemist!” Helaas was ook hier de blijdschap van korte duur, want toen de scholen weer dicht gingen, moesten ook wij onze deuren weer sluiten… We hopen dat we binnenkort de draad weer op kunnen pakken. Nu onze beide kids dagelijks de hele ochtend naar school zijn, heb ik ineens wat meer tijd voor andere dingen (heerlijk!) en ik ben van plan om weer wat meer betrokken te zijn bij het kinder- en tienerwerk binnen wijkcentrum De Zaaier. Ik kijk ernaar uit om mijn steentje daar weer bij te kunnen dragen binnenkort!

Caio is ondertussen druk aan het werk in zijn kantoor hier thuis, wat best een uitdaging is soms met twee drukke, rondrennende kids in een klein huis! In de afgelopen maanden zijn er een paar mooie, nieuwe projecten op zijn weg gekomen en hij is druk met het uitwerken en vormgeven van deze nieuwe uitdagingen. Hij hoopt jullie hierover zelf binnenkort wat meer te vertellen, in een volgend bericht, dus stay tuned!

Graag willen we twee gebedspunten met jullie delen die de afgelopen maanden veel in onze gedachten zijn. Het eerste gaat om mijn gezondheid: ik loop sinds eind vorig jaar rond met een paar nare pijnklachten en na wat onderzoeken kwamen we erachter dat ik endometriose heb (iets wat we al een tijd lang vermoedden). Ik zal hoogstwaarschijnlijk ergens in de komende maanden een kijkoperatie moeten doen om hier verder aan geholpen te worden en daarmee zullen hopelijk de constante pijnklachten opgelost kunnen worden. Het is best vermoeiend en frustrerend om nu al een paar maanden lang steeds met pijn rond te lopen en ik vind het vooruitzicht van een operatie ook best spannend. Graag vragen we jullie gebed hiervoor. Een tweede uitdaging die (al een tijd lang) voor ons ligt is het vinden van en verhuizen naar een ander, groter huis. Sinds we terug kwamen vanuit Nederland in 2018 zijn we gaan rondkijken voor een ander, wat groter huis voor ons als gezin, maar het blijkt geen makkelijke zoektocht! Ons huidige huis is een fijn huis in een fijne wijk en we hebben hier met heel veel plezier gewoond de afgelopen 12 jaar, maar nu, met twee opgroeiende kids en Caio die een thuiskantoor nodig heeft, wordt dit huis echt te klein voor ons. We hebben ons huis al anderhalf jaar geleden te koop gezet en lange tijd gebeurde er niets… maar een maand geleden gingen de dingen ineens snel en hebben we het huis kunnen verkopen aan vrienden van ons. Dit betekent dat we binnen een paar maanden ons huis uit moeten en nu toch echt iets nieuws moeten vinden voor ons gezin! We zijn druk aan het rondkijken en overwegen wat de moeite waard is, het is geen makkelijke beslissing en er zijn tot nu toe erg weinig goeie opties. We zouden heel graag in deze wijk en regio blijven zodat school en gemeente dichtbij zitten en we niet weer helemaal opnieuw hoeven te beginnen op een andere plek. Bidden jullie mee dat God onze zoektocht zal leiden en we een passend huis zullen vinden?

En om af te sluiten met blij nieuws: we zijn vorige week voor het eerst oom en tante geworden en de kids hebben een neefje! Bento, het zoontje van mijn zusje, die ook hier in São Paulo woont, werd 17 april geboren en afgelopen zaterdag mochten we hem voor het eerst bewonderen! Zo bijzonder! Oma is ook overgekomen vanuit Nederland en hoopt een maand te blijven, dus je kunt je voorstellen dat we genieten met z´n allen!

Bedankt voor jullie betrokkenheid, support & gebed!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Afronding Master in Biblical Studies

Dorothee Peres

We krijgen af en toe de vraag van mensen: Hoe is het eigenlijk afgelopen met Caio’s studie in Nederland? Heeft hij het gehaald? Caio heeft een moment genomen om terug te kijken op de laatste maanden studie in Nederland. Hier is zijn verhaal:

_____________________________________________________________________

31 augustus 2018. Deze datum spookte lange tijd als een rood knipperlicht door mijn hoofd: de officiële einddatum van mijn research master in Biblical Studies. Ik bedacht meerdere plannen om ervoor te zorgen dat ik er absoluut zeker van zou zijn dat ik al mijn werk voor de master af zou hebben voordat die dag aan zou breken. Maar al in februari begon ik te merken dat het allemaal niet volgens plan liep en moest ik verschillende aanpassingen maken in mijn tijdschema. Tegen de tijd dat het mei was, vielen al mijn plannen in duigen. Met nog maar 45 dagen op de teller, raapte ik al mijn moed bij elkaar en schreef een email naar mijn mentors om hen te vertellen dat ik gefaald had. Het ging me niet lukken om mijn oorsponkelijke opzet voor de scriptie ook daadwerkelijk te verwezenlijken. Voordat ik zo ver was dat ik de email verstuurde, overwoog ik eerst allerlei ideëen om toch mijn oorspronkelijke plan te kunnen verwezenlijken. Ik had meer tijd nodig, maar dat zou betekenen dat ik eenmaal terug hier in Brazilië door zou moeten gaan met studeren en schrijven. En, wat ook nadelig zou zijn, ik zou in dat geval een hoog maandelijks bedrag moeten gaan betalen voor de periode die ik nog ingeschreven zou moeten blijven staan aan de universiteit. Mijn voorstel aan mijn mentors was om mijn scriptie te halveren. Het gevoel gefaald te hebben was vreselijk. Nadat ik op de enter-knop gedrukt had om de email te versturen, wachtte ik gespannen op het antwoord van mijn mentors. Maar het was een grote opluchting om hun reacties te lezen. Ze reageerden beiden heel begripvol en boden me alle flexibiliteit. Het was een opluchting en een bemoediging voor me! Vervolgens heb ik alles op alles gezet en mijn beste gegeven en op 15 juli heb ik mijn scriptie ingeleverd. Ik heb tot de allerlaatste week van augustus moeten wachten voor de uitslag. Maar toen was die er eindelijk en het was een heel mooi resultaat. Na nog een paar bureaucratische kwesties die opgelost moesten worden, zodat mijn cijfers ook daadwerkelijk officieel geregistreerd stonden, was het op 31 augustus 2018 eindelijk zover: de email die bevestigde dat ik geslaagd was voor de master zat eindelijk in mijn inbox! Wat een geweldige opluchting!

P1150442

Dit is voor mij het allermoeilijkste hoofdstuk geweest in mijn leven tot zover. Voordat ik eraan begon, begonnen mijn twijfels al wat betreft mijn kunnen. Zouden ze me wel accepteren? Ja, dat deden ze! Vervolgens, nog in Brazilië, de financiële zorgen. Zouden we wel genoeg geld gespaard hebben om dit avontuur te kunnen betalen? Prompt kreeg ik een volle studiebeurs en nog een extra beurs om een deel van onze dagelijkse kosten te dekken. Toen de studie eenmaal begon, duurde het niet lang of er ontstonden weer nieuwe twijfels en uitdagingen. Was dit echt de juiste beslissing? Gaat het me lukken om alles te halen en te voldoen aan alle eisen? Ben ik in staat om voor mijn gezin te zorgen terwijl ik niet eens zeker weet of ik die studie wel trek? Kan ik dit wel? Is dit echt wat ik wil? Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel twijfels gehad. En ze zijn ook nog niet allemaal verdwenen. Het blijft een zoektocht om mijn weg te vinden in studie en zending hier in Brazilië. Tegelijkertijd bezigzijn met academische studie en zending is niet iets waar veel mensen voor kiezen. Er bestaat geen simpele routekaart die je hiervoor kunt volgen. Ik zal samen met mijn gezin en met God stapje voor stapje de weg moeten ontdekken. En ik heb genoeg twijfels over deze weg. Maar in de afgelopen twee jaar werd ik voortdurend verrast door verschillende zegeningen die mijn weg verlichten en bevestigden. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn, dat ik gedaan heb wat ik moest doen en dat ik nu klaar ben voor de volgende uitdagingen. Er zullen vast nog genoeg twijfels de kop op steken, maar nu heb ik voortaan een groen knipperlicht op mijn netvlies staan: 31 augustus 2018.

_____________________________________________________________________

Houd onze weblog in de gaten de komende dagen, want binnenkort kunnen we je eindelijk meer vertellen over een klein meisje dat ons leven op z’n kop zette! Misschien heb je het gave nieuws al gelezen via email of op Facebook: wij worden over een paar dagen opnieuw papa & mama en Mikael krijgt er een zusje bij! Haar naam is Ruth Vitória, ze is 10 maanden oud en we zijn alledrie helemaal verliefd op haar! We zijn elkaar nu aan het leren kennen en hopelijk mag Ruth eind volgende week eindelijk met ons mee naar huis. Pas dan mogen we jullie kennis met haar laten maken en zullen we jullie meer vertellen over dit geweldige geschenk van God voor ons gezinnetje! Graag willen we je vragen voor ons te bidden in de komende dagen en weken. Dat het adoptieproces spoedig en goed mag verlopen en bovenal dat we een hele fijne, positieve periode mogen hebben van wennen, hechten en elkaar leren kennen.

43176116_10157798421218496_6404581160789213184_n

Veel liefs van ons!

Weer aan de slag!

Dorothee Peres

Het voelt alsof we al maandenlang terug zijn hier in Brazilië, terwijl het echt nog maar 7 weken geleden is dat ons vliegtuig hier landde! Wat kan er veel gebeuren en veranderen in twee maanden tijd! We voelen ons inmiddels al veel beter thuis en op onze plek hier in São Paulo. Ons huis voelt weer als thuis en langzaam maar zeker vindt alles weer een vast plekje.

Sinds begin augustus hebben we ons werk binnen wijkcentrum De Zaaier weer opgepakt en is Mikael begonnen aan groep 1 op een Braziliaanse basisschool hier vlakbij huis. We zijn inmiddels dus weer volop aan de slag! Het is een druk dagelijks ritme en dus best even wennen, met name voor Mikael. Maar het bevalt ons goed en het voelt erg goed om ons leven hier weer op te pakken!

We zijn blij met de school die we voor Mikael hebben gevonden! Het schoolsysteem werkt hier in Brazilië totaal anders dan in Nederland. Goed onderwijs is moeilijk te vinden en is vaak erg duur. Het gratis onderwijs op openbare overheidsscholen is van erg slechte kwaliteit, dus als het even mogelijk is probeer je je kind op een particuliere school in te schrijven, waarvan de prijzen en kwaliteit ook weer enorm uiteenlopen. De meeste scholen hier in de stad zijn grote grijze, betonnen gebouwen met overal tralies voor de ramen, niet erg kindvriendelijk dus! Gelukkig hebben we voor Mikael een particuliere school kunnen vinden op loopafstand van ons huis, die niet te duur is en een redelijke kwaliteit onderwijs aanbiedt. Het is een kleinere, montessori school aan de rand van het meer met veel groen en open ruimte eromheen. Erg fijn dus! Het was best even een grote stap voor Mikael om hier te beginnen in groep 1, maar hij vindt het erg leuk, heeft al vriendjes gemaakt en zijn Portugees gaat hard vooruit! We zijn trots op hem!

17
Mikael’s eerste schooldag in Brazilië!

Wat is het fijn om weer van dichtbij betrokken te zijn bij wijkcentrum De Zaaier! Caio werkt er momenteel fulltime en ikzelf parttime. Tot het einde van het jaar willen we dit ritme zowiezo op deze manier volhouden, omdat de leiders van het wijkcentrum 6 maanden op verlof zijn naar Schotland en het team alle hulp die het kan krijgen hard nodig heeft. Ik heb mijn werk met de tienermeiden weer opgepakt en ook Caio vindt langzaam aan zijn plekje en taak weer binnen het team. Het is leuk om met een voor mij nieuwe groep meisjes aan de slag te mogen gaan, een hele uitdaging! Verschillende van de meisjes draaien al mee in het programma van het wijkcentrum sinds ze een jaar of 6 waren, en nu ineens zijn ze alweer 12-13 jaar! Wat vliegt de tijd! Ik kijk uit naar alle mooie dingen die we samen mogen gaan beleven en hoop dat we met elkaar goede, hechte vriendschappen kunnen opbouwen! De grote uitdaging is altijd weer het creëren van een fijne, vertrouwde sfeer waarin de meiden zich veilig voelen om dingen uit hun leven met elkaar te delen en we samen God kunnen zoeken en beter leren kennen. Bidden jullie mee voor al deze waardevolle meisjes?

De afgelopen dagen zijn we extra druk omdat er een groep jongeren uit Canada hier op zendingsreis is. Ze verblijven 10 dagen in wijkcentrum De Zaaier en dragen op hun eigen manier hun steentje bij. Voor de meesten van hen is dit hun eerste zendingsreis en eerste contact met armoede, zending en de Braziliaanse cultuur. We krijgen regelmatig zulke groepen te logeren binnen ABBA en het is altijd weer gaaf om nieuwe mensen te leren kennen, een stukje van ons leven & werk met hen te delen, hen te zien helpen & groeien en de impact te zien die hun aanwezigheid heeft op de kinderen & tieners van het wijkcentrum. Lijkt het je leuk om ook eens een kijkje te komen nemen, wees welkom & neem gerust contact met ons op!

Knutselactiviteit met de groep uit Canada!

Een gezellige middag barbecuen met het team!

 

Gods zegen & een warme groet vanuit São Paulo!

 

De laatste loodjes…

Dorothee Peres

Nog 4 weken en dan zitten we in het vliegtuig op weg naar Brazilië, naar huis! Heel onwerkelijk aan de ene kant, maar terwijl ik kasten en muren leeghaal, spullen uitzoek en dozen volpak, komt het ineens wel heel dichtbij en wordt het langzaam werkelijkheid.

We hebben er veel zin in en tegelijkertijd merk ik aan de kriebels in mijn buik dat het ook best spannend is! We weten dat Brazilië voor ons thuis is, maar na zo’n lange periode in Nederland, is het toch best weer een grote overgang. Er speelt van alles door ons hoofd: Hoe zal het zijn om weer in ons huis terug te zijn? Hoe zal het werk in het wijkcentrum ons bevallen? Krijgt Caio zijn scriptie op tijd af? Hoe zal Mikael reageren op alle veranderingen? Hoe gaat onze dagelijkse routine als gezin eruit zien? Hoe gaan we het afscheid van Nederland, familie en al het bekende hier verwerken?

OnsHuis
Ons thuis in São Paulo

Tegelijkertijd weten we één ding zeker, iets dat nooit verandert en de essentiële stabiele factor is in ons leven: God gaat met ons mee! Hij is er, net zo goed daar als nu hier in Nederland! Hij kent de weg en Hij zal ons leiden en voor ons zorgen zoals Hij tot nu toe altijd op een geweldige manier gedaan heeft! Zo worden we opnieuw stilgezet bij één van de belangrijkste dingen die God ons wil leren: in afhankelijkheid van Hem leven! Dat wordt dan ineens weer even heel reëel, heel praktisch toepasbaar! En dat is goed! Een erg toepasselijk gedicht dat iemand ons onlangs toestuurde en dat onze situatie en ons gevoel goed weergeeft:

 ‘God Knows’

And I said to the man who stood at the gate of the year:
“Give me a light that I may tread safely into the unknown.”
He replied: “Go out into the darkness and put your hand into the hand of God.
That shall be to you better than light and safer than a known way.”
So I went forth, and finding the hand of God, trod gladly into the night.
And He led me towards the hills and the breaking of day in the lone East.

Terwijl ik druk ben met alle praktische zaken die geregeld moeten worden voor ons vertrek, is Caio bezig met het schrijven van het laatste hoofdstuk van zijn scriptie. Als alles loopt zoals gepland, hoopt hij de scriptie net voor we vertrekken af te ronden. Dat zou geweldig zijn!

P1150442

Komende zondag vertrekt hij voor 4 dagen naar Schotland, waar hij een theologische conferentie zal bijwonen en ook uitgenodigd is om één van zijn eigen papers kort te presenteren. Spannend en heel leuk! Hij ziet ernaar uit!

Mikael geniet ondertussen nog even met volle teugen van zijn leventje hier in Barneveld. We merken aan hem dat de verhuizing naar Brazilië best een hoop onzekerheid met zich mee brengt, logisch natuurlijk! Zijn leven en thuis is duidelijk hier in Nederland en het wordt dus echt een grote overgang voor hem! Hij heeft het vooral vaak over zijn vriendjes hier die hij straks zal moeten missen. Zo nu en dan zegt hij: “Mama, als jullie naar Brazilië verhuizen, dan blijf ik hier bij de buren wonen, okee?!” Het vertrouwde leven hier loslaten is helemaal niet makkelijk, vooral omdat zijn leven in Brazilië nog grotendeels onbekend terrein is… We hopen en bidden dat hij in staat zal zijn om de veranderingen goed te kunnen verwerken en dat hij snel zijn plekje zal vinden straks in São Paulo.

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid & gebed!

Liefs van ons!