Tag: Support

Hectische tijden

Dorothee Peres

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Waar een deur dicht gaat, opent God een andere

Dorothee Peres

Zoals beloofd is hier de update met nieuws over Caio´s werk & bezigheden. Hij heeft het zelf geschreven (ik heb de tekst alleen vertaald), dus wanneer je “ik” leest, dan is dat Caio die aan zichzelf refereert.

Wanneer je een Master in Biblical Studies doet met als doel bij te dragen aan goed bijbels onderwijs en de groei van Gods gemeente, dan is de meest logische weg het zoeken naar een mogelijkheid om les te kunnen geven aan een theologische school. Ik dacht lange tijd dat dit ook mijn weg zou zijn, naast mij betrokkenheid bij zendingswerk en academische theologische studie. Sinds we vanuit Nederland weer terug verhuisden naar São Paulo, nu bijna 3 jaar geleden, dienden zich twee goede mogelijkheden aan tot lesgeven in Oud Testament, maar geen van deze twee kansen ging uiteindelijk door. Ik ben ondertussen wel doorgegaan met het produceren van goede kwaliteit theologisch lesmateriaal, maar de deuren die steeds sloten op het gebied van lesgeven aan een school zaten me ergens wel een beetje dwars. Maar in de afgelopen maanden werden een aantal dingen ineens duidelijker.

In ons laatste bericht vertelden we over de bijdrage die ik mocht leveren aan The Center for Hebraic Thought in de vorm van drie theologische artikelen en een interview over mijn werk in zending en theologische studie. Naar aanleiding van dit interview kreeg ik twee verrassende uitnodigingen. De eerste uitnodiging kwam van Carmem Imes, een auteur en een oud testamentisch theologe. Ze nodigde me uit om een van mijn academische papers te presenteren tijdens de jaarlijkse meeting van de Evangelical Theological Society (ETS), die gepland staat voor november in Texas, USA. Dit is een geweldige kans voor mij om mijn onderzoek en studie te kunnen presenteren aan de meest gerespecteerde christelijke theologen gespecialiseerd in het Oude Testament. Ook dit keer betreft het academisch onderzoek dat direct geïnspireerd is door het werk en de ervaring die we mogen opdoen op het zendingsveld hier in Brazilië. Ik hoop te spreken over het thema: The Life of the Poor and Atonement in Leviticus.    

Klik op de afbeelding om Caio´s artikelen voor the Center for Hebraic Thought te lezen

Klik op de afbeelding om het interview te beluisteren

Vanwege deze uitnodiging, zag ik prompt nog een andere interessante mogelijkheid. De jaarlijkse meeting van de ETS vindt altijd plaats rond dezelfde tijd en plek als de jaarlijkse conferentie van de grootste organisatie in biblical studies ter wereld, de Society of Biblical Literature (SBL). Dus dit zou een mooie kans zijn voor mij om ook aan deze conferentie deel te kunnen nemen. Ik ben druk geweest met het schrijven van twee onderzoeksvoorstellen die ik graag zou presenteren tijdens deze conferentie en deze voorstellen zijn allebei geaccepteerd. Heel gaaf! Om uiteindelijk ook echt te kunnen gaan, moeten er nog wel een paar dingen gebeuren: zo´n reis plus verblijf kost uiteraard best wat, dus dat is de eerste uitdaging. Nu beschikt de SBL over een fonds dat speciaal bedoeld is om een beperkt aantal mensen financieel te helpen om deel te kunnen nemen aan de conferentie. Ik heb me ingeschreven voor dit programma, en wacht nu op antwoord. Daarnaast is er natuurlijk ook alle onzekerheid rondom Covid-19 en lockdowns. Het is nog even afwachten of de conferentie ook daadwerkelijk op de normale manier kan plaatsvinden, of dat er besloten wordt het dit jaar via internet te doen. Het is voorlopig dus nog even onzeker allemaal, maar deze kansen en mogelijkheden geven me stukje bij beetje wel meer duidelijkheid over de weg die God met me wil gaan. 

De tweede uitnodiging naar aanleiding van het interview voor the Center for Hebraic Thought was nog verrassender. Ik kreeg een email van de theoloog en auteur Scott Harrower met de vraag of ik een boek zou willen schrijven, in het Engels, over trauma en theologie dat vervolgens uitgegeven zal worden door een grote Amerikaanse uitgeverij. Het gave van dit project is dat het een perfecte match is van mijn werk binnen ABBA en mijn theologische studie. Heel 2020 ben ik voor ABBA bezig geweest met het bestuderen en schrijven van materiaal over traumatische ervaringen en de invloed hiervan op kinderen en tieners die opgroeien in een context van risico´s, onrecht en sociale kwetsbaarheid. Ook ben ik me al een tijd lang aan het verdiepen in literatuur over de omstandigheden en gewoontes rondom adoptie in het oud testamentische Israel. Toen deze uitnodiging op mijn weg kwam, wist ik gelijk waarover ik moet gaan schrijven en het heeft te maken met verlatingstrauma en de identiteit van God´s volk. Dit belooft een langdurig proces te worden waar heel veel werk in zal gaan zitten. Het is vooralsnog een uitnodiging. Ik ben nu bezig met het schrijven van een onderzoeksvoorstel en eerste opzet voor dit boek dat goedgekeurd moet worden door de uitgeverij. Pas daarna kan ik echt aan de slag gaan met het onderzoeks- en schrijfproces zelf. Maar ik ervaar het als een door God gegeven kans en we zullen zien hoe dit zich verder ontwikkelt de komende tijd.    

Tot slot deel ik nog graag met jullie dat, na anderhalf jaar en een hoop werk, mijn academische onderzoek dat ik een paar jaar geleden begon tijdens mijn Master Biblical Studies in Nederland, geaccepteerd is voor publicatie. Tijdens mijn studie in Nederland schreef ik een paper over een interessante tekst in Leviticus 5:11-13, waar gesproken wordt over een reinigingsoffer waarbij geen offerdier gebruikt werd, maar in plaats daarvan bloem. Eenmaal terug in Brazilië heb ik dit onderzoek verder uitgewerkt en het ingestuurd voor publicatie naar een gerenomeerd theologisch journal voor studie van het oude testament. Na een lang proces van evaluatie en correctie is het artikel goedgekeurd en gepubliceerd, iets wat me erg blij stemt!

Klik op de afbeelding voor meer info over het gepubliceerde onderzoek

Het is verrassend om te zien hoe de dingen allemaal gelopen zijn de afgelopen maanden. Terwijl ik mijn energie stak ik het vinden van mogelijkheden tot lesgeven, gingen er ineens een paar deuren open in deze andere richting die ik niet eens overwogen had als een reële mogelijkheid. Het is mooi om te zien hoe God soms dingen spontaan op onze weg brengt, zonder dat we ernaar op zoek zijn. Ik hoop en bid dat mijn perspectief op de bijbelse tekst, geïnspireerd door mijn ervaringen in het werken met kinderen in nood hier in Brazilië, een nuttige bijdrage mag zijn voor de opbouw van Gods gemeente en de groei van Zijn koninkrijk. Ik ben dankbaar en voel me bevoorrecht dat ik zoveel van mijn tijd en energie kan en mag steken in de opbouw en groei van Gods gemeente, zowel op directe als op indirecte wijze, door middel van deze kansen die me geboden worden. Het is een diep verlangen van mij dat langzaam werkelijkheid wordt en ik ben de Heer heel dankbaar voor een ieder die hieraan bijdraagt, door middel van gebed, bemoediging en financiële ondersteuning. Onze hele weg, vanaf de DTS en zendingstrainingen die we volgden bij Jeugd met een Opdracht, tot mijn theologie studie hier in São Paulo, onze betrokkenheid bij het werk van ABBA, en de master Biblical Studies in Nederland, tot aan nu, is alleen maar mogelijk (geweest) door de vele mensen die trouw achter ons staan en ons toegewijd ondersteunen. Dit doen we samen. Moge de Heer in dit alles grootgemaakt worden!

Lieve groetjes uit São Paulo!

Nog een paar familiefoto´s van de tijd met oma hier in Brazilië!

Zegeningen en uitdagingen in 2021

Dorothee Peres

We zijn alweer een heel tijdje onderweg in 2021, hoog tijd voor een update van ons! We zijn het nieuwe jaar begonnen in een nog steeds hele onzekere en onrustige situatie hier in Brazilië. Veel van jullie hebben vast wel gehoord dat het Coronavirus hier in Brazilië enorm om zich heen grijpt de laatste twee maanden, wat op dit moment zorgt voor schrikwekkende aantallen besmettingen en doden, ziekenhuizen die het niet meer kunnen bolwerken, een steeds moeilijkere economische situatie voor met name de vele miljoenen gezinnen die in armoede leven en dat alles onder een regering boordevol corruptie en politiek spel. Het is geen makkelijk scenario om middenin te staan en we voelen zelf de effecten ervan ook meer op ons eigen leven de laatste tijd: striktere lockdown regels, al een jaar geen zondagse dienst meer, het minder vaak zien van Caio´s ouders en andere ouderen om ons heen, de kids die zoveel moeten missen van hun gewone leventje voor zo een lange periode en steeds meer mensen in onze directe omgeving die besmet raken en soms heftig ziek worden. Wat zijn we de Heer dankbaar dat we zelf tot nu toe gezond mogen zijn en onze directe familie ook. In deze periode worden we duidelijk geconfronteerd met hoe kwetsbaar we zijn als mens, hoe snel de wereld om ons heen zomaar kan veranderen en hoe weinig controle we hebben; wat is het dan belangrijk om onze ogen gericht te houden op Jezus, ons eraan te herinneren dat het God niet uit de hand loopt, dat Hij regeert en dat Hij onze vrede, vreugde en hoop is.

Ondanks de coronaperikelen hebben we in januari, hier zomervakantie, toch kunnen genieten van twee weken vakantie aan het strand. We hebben genoten van zon & zee en een aantal relaxte dagen samen als gezinnetje. Wat een zegen!

In februari begon voor ons het nieuwe werk & schooljaar en tot ons grote blijdschap mochten de basisscholen eindelijk weer voor een groot deel open. Voor de jongere kinderen betekent dit dat ze weer gewoon dagelijks naar school mogen, alleen de oudere kinderen werken nog steeds een deel van de week thuis. Dus Mikael en Ruth mochten beiden vanaf begin februari weer dagelijks naar school en dat was gelijk feest! Wat hadden ze het gemist! Het was echt ontroerend om te zien hoe blij en enthousiast de kids thuiskwamen uit school die eerste week. Maar de situatie bleef nog wel even spannend, want toen we net weer goed en wel een maand op weg waren, verslechterde de situatie zo erg dat er werd besloten om de scholen weer te sluiten voor drie weken! Dus in maart/april, rond pasen, hebben we weer drie weken thuis moeten werken met de kids. Gelukkig is school nu sinds twee weken weer open en de kids genieten er onwijs van! Mikael is net begonnen aan groep 4 en Ruth komt helemaal los in haar peuterklasje! We hopen en bidden dat de scholen nu werkelijk open zullen blijven en we een stabielere fase in mogen gaan.

Wijkcentrum De Zaaier is in februari ook eindelijk weer gestart met het kinder- en tiener-programma. Nog niet dagelijks met de volle capaciteit, maar voorlopig 3 ochtenden in de week waarop we de drie verschillende leeftijdsgroepen verspreiden over die drie dagen, zodat we steeds een beperkte hoeveelheid kinderen over de vloer hebben. Het was zo gaaf om iedereen weer te zien en de kinderen en tieners zelf zeiden ook steeds: “Oh wat hebben we dit gemist!” Helaas was ook hier de blijdschap van korte duur, want toen de scholen weer dicht gingen, moesten ook wij onze deuren weer sluiten… We hopen dat we binnenkort de draad weer op kunnen pakken. Nu onze beide kids dagelijks de hele ochtend naar school zijn, heb ik ineens wat meer tijd voor andere dingen (heerlijk!) en ik ben van plan om weer wat meer betrokken te zijn bij het kinder- en tienerwerk binnen wijkcentrum De Zaaier. Ik kijk ernaar uit om mijn steentje daar weer bij te kunnen dragen binnenkort!

Caio is ondertussen druk aan het werk in zijn kantoor hier thuis, wat best een uitdaging is soms met twee drukke, rondrennende kids in een klein huis! In de afgelopen maanden zijn er een paar mooie, nieuwe projecten op zijn weg gekomen en hij is druk met het uitwerken en vormgeven van deze nieuwe uitdagingen. Hij hoopt jullie hierover zelf binnenkort wat meer te vertellen, in een volgend bericht, dus stay tuned!

Graag willen we twee gebedspunten met jullie delen die de afgelopen maanden veel in onze gedachten zijn. Het eerste gaat om mijn gezondheid: ik loop sinds eind vorig jaar rond met een paar nare pijnklachten en na wat onderzoeken kwamen we erachter dat ik endometriose heb (iets wat we al een tijd lang vermoedden). Ik zal hoogstwaarschijnlijk ergens in de komende maanden een kijkoperatie moeten doen om hier verder aan geholpen te worden en daarmee zullen hopelijk de constante pijnklachten opgelost kunnen worden. Het is best vermoeiend en frustrerend om nu al een paar maanden lang steeds met pijn rond te lopen en ik vind het vooruitzicht van een operatie ook best spannend. Graag vragen we jullie gebed hiervoor. Een tweede uitdaging die (al een tijd lang) voor ons ligt is het vinden van en verhuizen naar een ander, groter huis. Sinds we terug kwamen vanuit Nederland in 2018 zijn we gaan rondkijken voor een ander, wat groter huis voor ons als gezin, maar het blijkt geen makkelijke zoektocht! Ons huidige huis is een fijn huis in een fijne wijk en we hebben hier met heel veel plezier gewoond de afgelopen 12 jaar, maar nu, met twee opgroeiende kids en Caio die een thuiskantoor nodig heeft, wordt dit huis echt te klein voor ons. We hebben ons huis al anderhalf jaar geleden te koop gezet en lange tijd gebeurde er niets… maar een maand geleden gingen de dingen ineens snel en hebben we het huis kunnen verkopen aan vrienden van ons. Dit betekent dat we binnen een paar maanden ons huis uit moeten en nu toch echt iets nieuws moeten vinden voor ons gezin! We zijn druk aan het rondkijken en overwegen wat de moeite waard is, het is geen makkelijke beslissing en er zijn tot nu toe erg weinig goeie opties. We zouden heel graag in deze wijk en regio blijven zodat school en gemeente dichtbij zitten en we niet weer helemaal opnieuw hoeven te beginnen op een andere plek. Bidden jullie mee dat God onze zoektocht zal leiden en we een passend huis zullen vinden?

En om af te sluiten met blij nieuws: we zijn vorige week voor het eerst oom en tante geworden en de kids hebben een neefje! Bento, het zoontje van mijn zusje, die ook hier in São Paulo woont, werd 17 april geboren en afgelopen zaterdag mochten we hem voor het eerst bewonderen! Zo bijzonder! Oma is ook overgekomen vanuit Nederland en hoopt een maand te blijven, dus je kunt je voorstellen dat we genieten met z´n allen!

Bedankt voor jullie betrokkenheid, support & gebed!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Zomervakantie, verlof & een nieuw schooljaar

Dorothee Peres

Misschien denk je nu: “Zomervakantie? Hoezo? Het is maart en het blijft maar van dat gure, natte winterweer!” Ja, in die zin is ons jaar hier op het zuidelijk halfrond precies het tegenovergestelde van dat van jullie! Hier loopt de zomer langzaam ten einde en zijn we net begonnen aan een heel nieuw school en werkjaar. De zomervakantie duurt hier elk jaar twee maanden, namelijk pakweg heel december en januari. En omdat Carnaval vervolgens elk jaar ergens midden of eind februari valt en het hele land dan in feestsfeer is, wat betekent dat iedereen prompt weer een weekje vakantie neemt en de scholen dicht zijn, zegt men hier gekscherend (maar eigenlijk heel serieus) dat het school en werkjaar pas écht begint na Carnaval! Dit jaar viel Carnaval in de laatste week van februari; dus pas nu, begin maart, voelt het voor ons alsof het jaar eindelijk echt begonnen is. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen!

Op reis naar Nederland!

Het is een hele tijd stil geweest hier op ons weblog, omdat we een paar drukke maanden achter de rug hebben en heel veel op stap zijn geweest tijdens de periode van zomervakantie. Half december pakten we voor het eerst als gezinnetje van vier een vliegtuig richting Nederland voor een maand verlof (een hele uitdaging zo’n lange vliegreis met twee kleine kids!). We hebben een goede tijd gehad van samenzijn met familie, weerzien van vrienden, delen over ons werk in gemeentes en genieten van al het lekkers en leuks dat Nederland te bieden heeft. Het was erg goed om met de feestdagen als familie samen te kunnen zijn in Houten en samen deze eerste keer Kerst en Oud en Nieuw zonder mijn vaders aanwezigheid te beleven. Zijn gemis is en blijft groot, maar ondanks dat denk ik dat we toch samen hebben kunnen genieten van alle mooie en goede dingen in die betekenisvolle dagen.

Er viel dit jaar helaas geen sneeuw en het weer zat niet altijd mee, dat was voor de kinderen niet zo makkelijk; ze zijn zo gewend aan zon en warmte en altijd naar buiten kunnen… maar gelukkig genoten ze wel volop van de poffertjes, pepernoten en indoorspeeltuinen! We zijn ook nog een dagje teruggeweest naar ons oude stekje in Barneveld, dat was zo leuk! We hebben zoveel goede herinneringen aan onze twee jaar daar en het was gaaf om een aantal van de buren weer even te zien, pannenkoeken te eten in het Uilenbos in Lunteren (ons vaste uitje in die twee jaar) en Mikael te zien voetballen met zijn oude Syrische buurjongetje! Een hoop mooie momenten dus in deze verlofperiode om dankbaar op terug te kijken.

Dagje Barneveld!

Eenmaal weer terug in Brazilië, waren er nog net een paar weken vakantie over en die tijd hebben we deels lekker aan het strand doorgebracht. Heerlijk was dat, weer genieten van zon en warmte en echt even relaxen en bijkomen. Je moet bedenken dat verlof in Nederland voor ons toch niet echt helemaal telt als vakantie… Het is vaak een hele drukke tijd, met een volle agenda, veel afspraken en zaken om te regelen, praatjes, fondswerving en een stukje verantwoording afleggen. Daarnaast kost het reizen naar de andere kant van de wereld, de jetlag, alle grote en kleine veranderingen voor ons en nog meer voor twee kleine kids een hele hoop energie en geduld. Het was dus echt heerlijk om nog even wat tijd samen als gezinnetje te hebben aan zee, om vervolgens het nieuwe school en werkjaar fris te kunnen starten!

Vakantie aan zee

Het nieuwe schooljaar begint hier in Brazilië in februari, en dus niet zoals in Nederland in september. Dit betekent voor ons dat Mikael nu begonnen is in groep 3 en Ruth gaat voor het eerst naar wat je kunt vergelijken met de Nederlandse peuterspeelzaal. Mikael geniet van school en zit dit jaar in een heel klein klasje van maar 4 leerlingen: allemaal jongens en allemaal goeie vriendjes van hem sinds groep 1! Ondanks dat hij pas 5 jaar is, gaat de lesstof hem tot nu toe goed af en wij zijn als ouders erg blij met het kleine klasje en een lieve juf die hem dit jaar hopelijk goed zal kunnen begeleiden en bijsturen waar dat nodig is. Ook Ruth is na de eerste paar weken nu al goed gewend op de peuterspeelzaal. De eerste week was even lastig, maar ze heeft haar draai snel kunnen vinden en lijkt te genieten van haar ochtendjes bij juf Karin! Voor mij zelf werkt onze nieuwe routine erg fijn: ’s ochtends gaat Ruth naar school en kan ik al mijn aandacht geven aan Mikael, en kort na het middageten (wat bij ons de hoofdmaaltijd is van de dag) gaat Mikael naar school en heb ik alle aandacht voor Ruth. Overdag zien de kleintjes elkaar dus niet zoveel en je kunt je misschien voorstellen dat het feest is zodra kleine Ruth Mikael thuis hoort komen om 6 uur, dan is het huis te klein!

Eerste schooldag van 2020!

Ook Caio en ik hebben onze werkzaamheden binnen ABBA en wijkcentrum De Zaaier weer opgepakt. Daarover hopen we jullie weer wat meer te vertellen in onze aankomende nieuwsbrief!

UITNODIGING

Tot slot is er een uitnodiging die we graag bij jullie willen neerleggen. We zijn ontzettend dankbaar voor alle mensen, gezinnen en gemeentes die in de afgelopen 13 jaar van ons leven op het zendingsveld als trouwe partners achter ons staan en naast ons wandelen door middel van gebed, betrokkenheid en giften. In het afgelopen jaar hebben we gemerkt dat onze leefkosten gestegen zijn, dit heeft met name te maken met het feit dat we nu twee kleine kinderen hebben, ons gezinnetje is gegroeid; en ook met het feit dat het leven hier in Brazilië, en dan met name in de grote steden, steeds duurder wordt de afgelopen tijd. Als gevolg hiervan zijn we op zoek naar nieuwe partners, mensen die graag betrokken willen zijn en ons financieel willen ondersteunen. We willen je graag vragen hier eens over na te denken. Voel je vrij om hierover contact met ons op te nemen (stuur ons persoonlijk een berichtje, of mail met onze TFC via tfc.caioendot@gmail.com). Meer info over financiële ondersteuning vind je hier. God heeft in al deze jaren op geweldige manier voorzien in alles wat we nodig hebben en we weten dat Hij dat ook zal blijven doen. Aan Hem alle dank hiervoor!

Lieve groetjes vanuit een warm São Paulo!

Genieten van Nederland!

Een zonnige winter update

Dorothee Peres

Eind juni was het alweer een jaar geleden dat we Barneveld omruilden voor São Paulo! Wat vliegt de tijd en wat gebeurt er veel in een jaar! We voelen ons hier inmiddels weer helemaal op onze plek en ons leven zoals het in Nederland was, is alweer flink ver weggezakt in ons bewustzijn. Ik sta altijd weer verbaasd van hoe flexibel we als mens zijn, van hoe groot ons aanpassingsvermogen is! Ook in de afgelopen maanden hebben we als gezinnetje weer van alles mogen beleven en we willen hier graag wat van met jullie delen.

Allereerst willen we jullie bedanken voor de vele positieve reacties op onze laatste post over het verhaal van Alan. Wij, en hij zelf, zijn enorm blij en dankbaar voor de steun die hieruit voort is gekomen! Wat is het gaaf om te zien hoe God’s gemeente hier op aarde werkelijk één geheel is, hoe we elkaar over afstanden en grenzen heen kunnen ondersteunen en bemoedigen. Dat is vooral ook voor Alan zelf een hele gave ervaring! Graag delen we met jullie zijn reactie:

bedankje.alan

“Hallo! Ik ben Alan Ribeiro, zendeling binnen ABBA en wijkcentrum De Zaaier. Ik wil jullie graag bedanken voor jullie gebeden en financiële steun. Moge God jullie leven en werk rijk zegenen. Mijn hoop is dat we samen kunnen werken aan de verbreiding van Gods koninkrijk.”

In juni hebben we het jaarlijkse kinderkamp gehouden voor de SemearKids, kinderen van 8-11 jaar die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier. Het was onze bedoeling om als gezin mee te gaan en te helpen tijdens dit kampweekend, maar helaas waren zowel Mikael als Ruth enorm verkouden en ikzelf was geveld door koorts en griep. Omdat het weer ook nog eens niet meezat, moesten we besluiten om het kamp dit keer over te slaan. Erg jammer, maar er komen nog wel meer kansen in de nabije toekomst. We hoorden van de rest van het team dat het een heel geslaagd kamp was, met een niet al te grote groep kinderen dit jaar, maar meer dan genoeg plezier, vrienschap, eten en momenten rond God en de bijbel.

Klik voor een impressie van het SemearKids kamp!

Mikael werd in juni alweer 5 jaar en dat hebben we uitgebreid gevierd, zowel op school als thuis. Hij was enorm blij met het SuperHeroes feestje dat we voor hem in elkaar draaiden, de vriendjes die op zijn feestje kwamen en zijn nieuwe fiets!

Mikael is een vrolijke, avontuurlijke jongen die ervan houdt om fysiek bezig te zijn. Van fietsen, rennen, trampoline springen, skaten, stoeien en dansen krijgt hij niet snel genoeg! Hij is dol op vlees, fruit en appelsap; speelt het liefste altijd samen met iemand anders; kletst regelmatig de oren van ons hoofd en heeft een dosis energie waar je UUU tegen zegt haha! Hij zit nu in de tweede helft van groep twee, gaat heel graag naar school en weet inmiddels bijna alle letters van het alfabet. Hij is dol op zijn zusje en ook al kan hij soms ineens jaloers reageren, oh wee als er iemand te dicht bij Ruth in de buurt komt, dan is hij de eerste die haar verdedigd en beschermd! Hij kan ons zo nu en dan het bloed onder de nagels vandaan halen (ja, die kant is er natuurlijk ook ;), maar ten diepste is het een jongen met een klein hartje en klemt hij zich het liefste vast aan papa en mama om nooit meer los te laten!

Ruth is een lief, rustig, goedlachs meisje dat zich de afgelopen tijd goed ontwikkelt. Ze kan sinds een paar maanden lopen en heeft zich ontpopt tot een heel nieuwsgierig meisje dat de hele dag door op ontdekkingstocht is en van alles uitprobeerd. Ze is dol op wandelen in de buggy, druifjes en kaas, spelen met alles wat geen speelgoed is, hardop lachen om Mikael, knuffels en kusjes en heeft een hekel aan verschonen, afgedroogd worden met een handdoek, wachten op het eten en katten! Haar eerste woordje was “ka”, voor Mikael, en elke dag wordt Mikael door haar enthousiast opgewacht uit school!

Ruth’s adoptieproces is inmiddels helemaal afgerond en dat betekent dat we haar paspoort konden laten maken en dat we naar Nederland kunnen reizen met haar! We hopen in december weer voor een maand met verlof te komen en zien er al naar uit om een paar weken lang te kunnen genieten van familie en vrienden, dit keer met z’n viertjes!

De afgelopen maand, juli, was hier winter-schoolvakantie, dat is altijd een periode van een week of 4. Als gezinnetje hebben we het ritme dus wat omlaag geschroefd en hebben we o.a. genoten van een paar dagen aan het strand. Ja, dat kan hier in de winter! Afgelopen maand hebben we een aantal dagen echte kou gehad: dagen van 12 graden en nachten van maar 6-7. Dat is in een huis zonder isolering, dubbelglas en verwarming echt wel even afzien! Gelukkig hebben we onze fleece onesies meegenomen uit Nederland, dus die komen dan goed van pas! Maar kort daarna stijgt de temperatuur weer naar een graad of 25 en aan het strand was het zo’n 28 graden, prima vertoeven dus! Mikael en Ruth zijn beiden dol op strand en zee, en we hebben genoten van hun plezier in het water.

Nu begint voor ons het tweede semester. School begint weer, het werk gaat door en ook ik hoop dit semester weer wat meer aan de slag te gaan binnen wijkcentrum De Zaaier. Maar daarover een volgende keer meer…

Lieve groetjes vanuit een zonnig São Paulo!

Vrucht temidden van gebrokenheid (deel 2)

Dorothee Peres

Het verhaal van Alan is voor ons heel bijzonder en we willen het graag met jullie delen. Ook hij is één van de vruchten op het werk van wijkcentrum De Zaaier.

                        Alan tijdens activiteiten van het wijkcentrum in 2010

Alan zat bij de allereerste groep kinderen die dagelijks trouw naar het wijkcentrum kwam, hij kwam er al voordat Caio en ik betrokken waren bij het project. Hij was één van de oudsten van de groep en is inmiddels een jaar of 23. Ook hij komt uit een gebroken gezin, zonder vaderfiguur en groeide op temidden van veel armoede, criminaliteit en duisternis. Als tiener kwam hij jarenlang trouw naar het wijkcentrum en was altijd heel enthousiast en toegewijd. Maar rond zijn 17e raakte hij het spoor bijster, maakte een aantal verkeerde keuzes en verdween van het toneel. In de daaropvolgende paar jaren hoorden we af en toe zorgwekkende berichten over hem en het deed ons verdriet om hem zo te zien dwalen.

Alan is een hele intelligente, creatieve jongen met veel capaciteiten. Hij was uit het oog, maar zeker niet uit ons hart. Hoe groot was onze verrassing en blijdschap toen hij na zo’n twee jaar ineens weer op de stoep stond met de mededeling: “Ik heb Jezus echt leren kennen, ik ben veranderd en ik wil Hem volgen. Jullie hebben zoveel voor me betekend en ik wilde jullie dit graag vertellen.”  Sindsdien is Alan enorm gegroeid in zijn relatie met God. Hij kreeg al snel het verlangen om God te dienen in zending en is in de afgelopen twee jaar betrokken geweest bij Jeugd met een Opdracht elders in Brazilië. Hij deed een DTS (DiscipelschapTrainingSchool) en werkte vervolgens een tijd lang als deel van de DTS-leiding op de plaatselijke basis van JmeO. Elke keer als hij even terug was in São Paulo kwam hij langs bij het wijkcentrum, vol enthousiaste verhalen over alles wat hij beleefd had met God. Ik kan in woorden niet precies uitdrukken hoe bijzonder het is om deze jongen zo te zien veranderen, ik heb er regelmatig tranen van in mijn ogen. Zijn dagelijks leven getuigt van een groot geloof en een intieme relatie met Papa (zoals hij altijd zegt) en is een inspiratie voor mij.

De steeg waar Alan opgroeide

                                                                         De steeg waar Alan opgroeide

Een aantal maanden geleden vertelde hij ons dat hij besloten had om zijn tijd bij Jeugd met een Opdracht af te sluiten, omdat hij het verlangen heeft om ons team te komen versterken en mee te werken binnen het wijkcentrum. Het is zijn verlangen om zijn eigen wijk te bereiken met Gods liefde en meer jongeren God werkelijk te zien leren kennen, zoals hij Hem heeft leren kennen. Hoe gaaf om een jongen uit de wijk nu onze collega te zien worden en samen te bouwen aan Gods koninkrijk!

Alan heeft nu wel een grote uitdaging voor zich: voordat hij officieel als zendingswerker aan de slag mag binnen ABBA, moet hij zijn financiële support rond hebben. En je kunt je misschien voorstellen dat dit voor een jongen uit de krottenwijk een lastig verhaal wordt! Zijn achterban bestaat bijna helemaal uit mensen die in armoede leven en het lukt hem voor alsnog niet om zijn support rond te krijgen. Een aantal van ons, zendingsvrienden, helpt hem al, en ik bedacht me dat ik in ieder geval een lijntje uit kan gooien voor hem! Dus hier komtie: zou jij Alan misschien willen ondersteunen? Hij is met name op zoek naar maandelijkse sponsers en alle beetjes helpen. Hij draait op dit moment als vrijwilliger mee in ons team, maar zit te popelen om “echt” aan de slag te kunnen gaan. Mocht jij Alan graag willen ondersteunen, laat het ons dan even weten, zodat we het hem kunnen vertellen en hij weet waar hij aan toe is.

Alan en Caio leiden de tienerjongens groep

Giften voor Alan kunnen overgemaakt worden op NL35 INGB 0007 8692 91 t.n.v. St. Lok. Chr. Bijeenk. WDHU, Bilthoven. Onder vermelding van: “Alan – Wijkcentrum De Zaaier” (Belasting aftrekbaar).

Het is ons verlangen en gebed dat meer en meer jongeren die opgroeien temidden van de harde, vaak duistere realiteit van de krottenwijken God zullen gaan leren kennen, Hem met passie gaan volgen en zelf een krachtige getuige gaan zijn in hun wijk, in hun families. Gods koninkrijk zien groeien, ware verandering & hoop dat is waar we voor gaan, en het is geweldig om een eerste, kleine glimp ervan op te vangen!

Groetjes vanuit een warm São Paulo!

Kerstfeest, zomervakantie & een nieuw werkjaar

Dorothee Peres

Het is inmiddels al februari en wij hebben veel te lang niks van ons laten horen! Bij deze dus even een update over wat we de afgelopen maanden zoal beleefd hebben.

Eind november werd Ruth alweer één jaar!

December en januari waren drukke en leuke maanden voor ons, want het was zomervakantie en dat betekent hier al snel lekker wat tijd aan het strand doorbrengen! We hebben genoten van relaxte, maar flink hete dagen aan het strand. Mikael en Ruth zijn allebei dol op zand en water, dus die hadden een hoop lol. Mikael heeft zelf leren zwemmen en kan al een beetje surfen op papa’s surfplank. Ruth heeft aardig wat vingertjes zand in haar mondje gestopt en was zo weg van de zee dat ze er steeds spontaan zelf in kroop! Het was fijn om deze tijd te hebben samen als gezinnetje en uit te rusten en weer op te laden voor een nieuw (werk)jaar.

Dit jaar was extra speciaal omdat mijn ouders en broer overkwamen vanuit Nederland en een paar weken hier bij ons en mijn zus Joseline hebben gelogeerd. Het waren leuke, drukke dagen waarin we genoten hebben van elkaars gezelschap en het voor hen ook een mooie kans was om Ruth te leren kennen. Het was voor het eerst dat ons hele gezin hier in Brazilie bij elkaar was om samen Kerst te vieren. Bijzonder dus! Maar ook wel maf aan het strand, in de hitte… het kerstgevoel was ver te zoeken, ook al was het heel gezellig!

48955955_1483795958423244_3841143180145721344_n

6DA138DC-EE13-49A4-88B4-5EAFC3E4D6B0

In december hebben we met een heleboel hulp vanuit Nederland (de Eykpuntgemeente) het kerstfeest van wijkcentrum De Zaaier kunnen vieren met zo’n 65 kinderen en tieners. Het werd een mooie, warme middag met een korte kerstboodschap, een lekkere barbecue, kerstcadeautjes voor alle kinderen en een uitgebreid voedselpakket voor de ruim 40 gezinnen die we mogen ondersteunen vanuit wijkcentrum De Zaaier! We willen iedereen die hieraan heeft bijgedragen enorm bedanken!

kerstfeest1

kerstfeest2

kerstfeest4

Twee weken geleden zijn we naar het jaarlijkse ABBA stafweekend geweest en dat is altijd weer genieten! Het ABBA team is echt als een tweede familie voor ons, het zijn stuk voor stuk geweldig mooie mensen en we hebben er door de jaren heen een paar mooie vriendschappen opgebouwd. Dus drie volle dagen met elkaar optrekken, lachen, bidden, elkaar bemoedigen, is puur genieten! Ook Mikael heeft er volop van genoten. Er zijn heel wat gezinnen en kinderen binnen het ABBA team, dus hij was de hele dag aan het rondrennen met zijn (nieuwe) vriendjes.

StafweekendABBA

En nu staan we dan aan het begin van een nieuw werk/schooljaar en pakken we allerlei activiteiten weer op. Vandaag was Mikael’s eerste schooldag in groep 2! Hij gaat graag naar school en heeft ervan genoten.

C40FF497-EE16-495B-A135-9493A419070C

Wij zelf pakken ons werk weer op binnen wijkcentrum De Zaaier en ABBA, met hier en daar wat veranderingen en aanpassingen. Ikzelf heb mijn werk met de tienermeiden weer stil moeten leggen toen Ruth kwam. Ik ben de komende maanden van plan om thuis te zijn en me te richten op kantoortaken en andere klusjes voor het wijkcentrum die ik gewoon thuis kan doen. Ik werk dus wat meer achter de schermen op dit moment. Anders dus, maar niet minder nuttig. Caio is gevraagd om de afdeling communicatie van ABBA op zich te nemen en dat is een aardige job! Dit houdt in dat ook hij nu wat minder intensief betrokken is bij het wijkcentrum. We hopen binnenkort wat meer te vertellen over deze verschuiving van taken en verantwoordelijkheden.

Warme groetjes vanuit São Paulo!

IMG_3895