Tag: Corona

Hectische tijden

Dorothee Peres

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Opluchting en een stroomversnelling: het normale leven keert weer terug!

Dorothee Peres

In de afgelopen maanden is er weer een hoop gebeurd, het voelt een beetje alsof we ineens in een stroomversnelling zitten. Na anderhalf jaar pandemie, quarantaine en social distancing, merken we dat in de afgelopen twee maanden het normale leven weer enigzins terugkeert en dat voelt enorm goed! Voor ons betekent dit dat de scholen allemaal weer open zijn en onze beide kids elke ochtend les hebben, wat mij meer tijd geeft voor andere dingen, onder andere mijn taken binnen wijkcentrum De Zaaier.

Wijkcentrum De Zaaier is sinds begin augustus weer alle dagen van de week open en draait weer op volle capaciteit! Geweldig! Nu ik weer wat meer tijd heb, draai ik twee dagen in de week mee en je vind me dan vooral bij de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. Ik heb besloten om mijn werk met tienermeiden nog even te laten rusten dit jaar. De tieners hebben momenteel een leuke, gemixte bijbelstudiegroep die geleid wordt door Alan, een jonge Braziliaanse zendeling die zelf uit de nabijgelegen krottenwijk komt en als kind opgegroeid is met wijkcentrum De Zaaier. Ik heb jullie in een eerder bericht al eens wat meer verteld over hem (zie hier).

Toen ik in juli aan het nadenken en bidden was over mijn werk binnen het wijkcentrum, kreeg ik het al snel op mijn hart om iets te doen met bijles lezen & schrijven voor de groep 5-8 jarigen. Alle tieners en kinderen die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier komen uit hele arme gezinnen en zitten op gratis overheidsscholen die over het algemeen een hele slechte kwaliteit onderwijs bieden. Tijdens de pandemie zijn deze scholen gewoonweg gesloten gebleven, wat betekent dat al deze kinderen al anderhalf jaar geen les meer hebben gehad! Nu school weer begint en ze anderhalf jaar ouder zijn, worden ze gewoon naar de volgende groep doorgeschoven, terwijl ze daar uiteraard helemaal niet aan toe zijn! De meeste kinderen van 8 jaar kunnen nog niet echt lezen en schrijven!

Dus in de afgelopen weken ben ik druk aan de slag gegaan met het opzetten van een bijles programma voor deze groep kids. Ze krijgen nu wekelijks bijles lezen en schrijven, wat we echt op spelenderwijs met ze proberen te doen, zodat het leuk en interessant blijft voor ze. Ik heb een hele reeks educatieve spelletjes en lesmateriaal aangeschaft, niet alleen gericht op lezen en schrijven, maar ook nummers, basic rekenen en spelletjes die hun inzicht, logica en concentratie stimuleren. Ze zijn er helemaal enthousiast over! Ik geniet ervan om weer aan de slag te kunnen binnen het wijkcentrum en de rol van juf ligt mij erg goed, daarnaast is het gaaf om de kinderen te zien genieten en leren. Één van de meisjes zei vanochtend tijdens het ontbijt tegen me: “Tante, ik vind jouw bijles de allerleukste les van de week!” Wat een mooie uitdaging om deze kids te laten zien en ervaren dat leren ook leuk kan zijn en op deze manier hun ontwikkeling, leergierigheid en nieuwsgierigheid te stimuleren.

Toen begin augustus hier het tweede semester van het schooljaar begon, hebben we voor alle kinderen en tieners een goed gevuld tasje schoolmateriaal kunnen aanschaffen, dat was feest!

Ook zijn na lange tijd de meeste kerken en gemeentes weer open en kunnen we eindelijk weer een zondagse dienst bezoeken, wat heerlijk na anderhalf jaar! Het deed me echt wat om na zo lange tijd weer samen God te kunnen prijzen en samen te kunnen komen als gezin van God. Ineens besef je dan dat iets wat jarenlang, misschien wel een levenlang, heel vanzelfsprekend was, eigenlijk enorm kostbaar is! We hebben als gezin besloten dat het een goed moment was om van gemeente te switchen: we waren 10 jaar lang deel van een hele fijne gemeente in het centrum van São Paulo, maar vanwege de grote afstand en het vreselijke verkeer hier in de stad, werd het steeds moeilijker om echt betrokken te kunnen zijn bij deze gemeente. Vandaar dat we besloten hebben om over te stappen naar een fijne baptisten gemeente hier in onze wijk (op loopafstand!), waar meerdere van onze collega´s en vrienden van ABBA ook deel van zijn. We hopen op deze manier meer betrokken en actief te kunnen zijn bij deze gemeente, ook bij doordeweekse activiteiten, iets wat in onze oude gemeente gewoon niet haalbaar was voor ons. We zijn momenteel ons plekje aan het vinden, Mikael en Ruth vinden het kinderprogramma helemaal leuk (dat is ons veel waard!) en stukje bij beetje hopen we binnen deze nieuwe gemeente ons steentje bij te kunnen dragen.

Een kleine indruk van onze nieuwe gemeente

Caio is ondertussen heel druk met het schrijven en vormgeven van de drie theologische studies die hij zal mogen presenteren tijdens de twee theologische conferenties in Amerika in november (Hij vertelde hier al meer over in onze laatste update, die vind je hier). Hij heeft inmiddels te horen gekregen dat hij één van de mensen is die gekozen is om financiële steun te krijgen vanuit een speciaal fonds van de SBL om deel te kunnen nemen aan de conferenties, heel gaaf! Verder blijft het nog wel even spannend of de reis ook echt door zal gaan straks in november: vanwege de Covid situatie in Amerika is er best nog wel kans dat de conferentie alleen virtueel zal kunnen plaatsvinden en Caio het land niet eens in komt zonder een specifiek visum waar je niet zo makkelijk even aan komt. Dus we wachten het allemaal nog even af voorlopig!

Een tijdje geleden vroegen we jullie gebed voor mijn gezondheid en voor onze zoektocht naar een ander, groter huis voor ons als gezin. Ik ben in juni geopereerd  in verband met endometriose, een ingreep waarbij mijn baarmoeder verwijderd is en ook meteen mijn blindedarm. Het is allemaal heel goed verlopen en ook het herstel viel me alles mee. Ik ben erg dankbaar voor goeie artsen en zorg en dat verschillende problemen die er speelden nu opgelost zijn. De pijnklachten waar ik maandenlang mee rondliep zijn grotendeels weggetrokken inmiddels. Ik krijg nu alleen nog wat fysiotherapie voor een spier- en peesontsteking in mijn rechter heup. We zijn dankbaar voor jullie gebed en meeleven!

Ander gaaf nieuws is dat we inmiddels een huis gevonden hebben! Hier in de wijk, vlakbij onze nieuwe gemeente en de school van de kinderen, zoals we graag wilden. Het is een stuk groter dan ons huidige huis, met ruimte voor Caio´s kantoor en een logeerruimte en achtertuin! We zijn er zo blij mee! We hebben afgelopen week het koopcontract getekend en hebben nu eindelijk de sleutels in handen zodat we aan de slag kunnen gaan. Er moet namelijk nog best wat aan het huis gebeuren, dus dat wordt even een uitdaging de komende maanden! Het huis stond al een tijd lang leeg en is best verouderd, dus bepaalde delen moeten vernieuwd en opgeknapt worden. Hier hopen we de komende maand hard mee aan de slag te gaan en hopelijk zullen we ergens in november dan echt kunnen verhuizen. We hebben er zin in en hopen er een fijn nieuw thuis van te maken!

Tot slot willen we jullie graag nog wat vertellen over een nieuwe uitdaging die op onze weg kwam in de afgelopen weken. We zijn benaderd vanuit ABBA om samen met nog een ander zendingsechtpaar een christelijke adoptie support groep op te starten. We hadden zelf al een hele tijd het verlangen om iets te doen op het gebied van adoptie en training etc., maar zagen hier voorheen nog niet echt een mogelijkheid voor, dus het was jarenlang een sluimerend verlangen waar we zo nu en dan over praatten. Het is heel gaaf om te zien dat er nu ineens een weg en mogelijkheid ligt om hier actief wat mee te gaan doen en onze ervaringen, kennis en passie wat betreft adoptie te mogen delen met anderen. Het project zit momenteel nog echt in de beginfase, wat inhoudt dat we elkaar wekelijks zien om samen te bidden, brainstormen en te leren van anderen die al veel ervaring hebben met het draaien van adoptie supportgroepen. Hier in Brazilië is adoptie een nog redelijk nieuw concept en ondanks dat het proces zelf nu vanuit de wetgeving, kinderbescherming en sociale diensten duidelijk en goed geregeld is, is adoptie voor de algemene bevolking nog een beetje een taboe en bestaan er veel vooroordelen, verkeerde opvattingen en gewoon onwetendheid rondom het hele onderwerp. Helaas is dit niet anders onder christenen. Er zijn nog maar weinig adoptie support groepen en hier in de stad weten we van maar 1 andere christelijke adoptie support groep. Er is dus heel veel werk te doen op dit gebied! We zijn heel benieuwd hoe dit project zich de komende maanden verder zal ontwikkelen en in welke richting God ons zal leiden. Graag willen we jullie vragen om te bidden voor deze nieuwe uitdaging, dat God het zal gebruiken tot zegen en dat Hij ons wijsheid geeft voor het vormgeven van dit project.

Bedankt voor jullie steun, gebed en betrokkenheid!

Warme groetjes en veel zegen vanuit São Paulo!

In juli hebben we weer een tienerkamp kunnen houden! Wel met een wat kleinere groep dan normaal, maar het waren mooie dagen samen!

Zegeningen en uitdagingen in 2021

Dorothee Peres

We zijn alweer een heel tijdje onderweg in 2021, hoog tijd voor een update van ons! We zijn het nieuwe jaar begonnen in een nog steeds hele onzekere en onrustige situatie hier in Brazilië. Veel van jullie hebben vast wel gehoord dat het Coronavirus hier in Brazilië enorm om zich heen grijpt de laatste twee maanden, wat op dit moment zorgt voor schrikwekkende aantallen besmettingen en doden, ziekenhuizen die het niet meer kunnen bolwerken, een steeds moeilijkere economische situatie voor met name de vele miljoenen gezinnen die in armoede leven en dat alles onder een regering boordevol corruptie en politiek spel. Het is geen makkelijk scenario om middenin te staan en we voelen zelf de effecten ervan ook meer op ons eigen leven de laatste tijd: striktere lockdown regels, al een jaar geen zondagse dienst meer, het minder vaak zien van Caio´s ouders en andere ouderen om ons heen, de kids die zoveel moeten missen van hun gewone leventje voor zo een lange periode en steeds meer mensen in onze directe omgeving die besmet raken en soms heftig ziek worden. Wat zijn we de Heer dankbaar dat we zelf tot nu toe gezond mogen zijn en onze directe familie ook. In deze periode worden we duidelijk geconfronteerd met hoe kwetsbaar we zijn als mens, hoe snel de wereld om ons heen zomaar kan veranderen en hoe weinig controle we hebben; wat is het dan belangrijk om onze ogen gericht te houden op Jezus, ons eraan te herinneren dat het God niet uit de hand loopt, dat Hij regeert en dat Hij onze vrede, vreugde en hoop is.

Ondanks de coronaperikelen hebben we in januari, hier zomervakantie, toch kunnen genieten van twee weken vakantie aan het strand. We hebben genoten van zon & zee en een aantal relaxte dagen samen als gezinnetje. Wat een zegen!

In februari begon voor ons het nieuwe werk & schooljaar en tot ons grote blijdschap mochten de basisscholen eindelijk weer voor een groot deel open. Voor de jongere kinderen betekent dit dat ze weer gewoon dagelijks naar school mogen, alleen de oudere kinderen werken nog steeds een deel van de week thuis. Dus Mikael en Ruth mochten beiden vanaf begin februari weer dagelijks naar school en dat was gelijk feest! Wat hadden ze het gemist! Het was echt ontroerend om te zien hoe blij en enthousiast de kids thuiskwamen uit school die eerste week. Maar de situatie bleef nog wel even spannend, want toen we net weer goed en wel een maand op weg waren, verslechterde de situatie zo erg dat er werd besloten om de scholen weer te sluiten voor drie weken! Dus in maart/april, rond pasen, hebben we weer drie weken thuis moeten werken met de kids. Gelukkig is school nu sinds twee weken weer open en de kids genieten er onwijs van! Mikael is net begonnen aan groep 4 en Ruth komt helemaal los in haar peuterklasje! We hopen en bidden dat de scholen nu werkelijk open zullen blijven en we een stabielere fase in mogen gaan.

Wijkcentrum De Zaaier is in februari ook eindelijk weer gestart met het kinder- en tiener-programma. Nog niet dagelijks met de volle capaciteit, maar voorlopig 3 ochtenden in de week waarop we de drie verschillende leeftijdsgroepen verspreiden over die drie dagen, zodat we steeds een beperkte hoeveelheid kinderen over de vloer hebben. Het was zo gaaf om iedereen weer te zien en de kinderen en tieners zelf zeiden ook steeds: “Oh wat hebben we dit gemist!” Helaas was ook hier de blijdschap van korte duur, want toen de scholen weer dicht gingen, moesten ook wij onze deuren weer sluiten… We hopen dat we binnenkort de draad weer op kunnen pakken. Nu onze beide kids dagelijks de hele ochtend naar school zijn, heb ik ineens wat meer tijd voor andere dingen (heerlijk!) en ik ben van plan om weer wat meer betrokken te zijn bij het kinder- en tienerwerk binnen wijkcentrum De Zaaier. Ik kijk ernaar uit om mijn steentje daar weer bij te kunnen dragen binnenkort!

Caio is ondertussen druk aan het werk in zijn kantoor hier thuis, wat best een uitdaging is soms met twee drukke, rondrennende kids in een klein huis! In de afgelopen maanden zijn er een paar mooie, nieuwe projecten op zijn weg gekomen en hij is druk met het uitwerken en vormgeven van deze nieuwe uitdagingen. Hij hoopt jullie hierover zelf binnenkort wat meer te vertellen, in een volgend bericht, dus stay tuned!

Graag willen we twee gebedspunten met jullie delen die de afgelopen maanden veel in onze gedachten zijn. Het eerste gaat om mijn gezondheid: ik loop sinds eind vorig jaar rond met een paar nare pijnklachten en na wat onderzoeken kwamen we erachter dat ik endometriose heb (iets wat we al een tijd lang vermoedden). Ik zal hoogstwaarschijnlijk ergens in de komende maanden een kijkoperatie moeten doen om hier verder aan geholpen te worden en daarmee zullen hopelijk de constante pijnklachten opgelost kunnen worden. Het is best vermoeiend en frustrerend om nu al een paar maanden lang steeds met pijn rond te lopen en ik vind het vooruitzicht van een operatie ook best spannend. Graag vragen we jullie gebed hiervoor. Een tweede uitdaging die (al een tijd lang) voor ons ligt is het vinden van en verhuizen naar een ander, groter huis. Sinds we terug kwamen vanuit Nederland in 2018 zijn we gaan rondkijken voor een ander, wat groter huis voor ons als gezin, maar het blijkt geen makkelijke zoektocht! Ons huidige huis is een fijn huis in een fijne wijk en we hebben hier met heel veel plezier gewoond de afgelopen 12 jaar, maar nu, met twee opgroeiende kids en Caio die een thuiskantoor nodig heeft, wordt dit huis echt te klein voor ons. We hebben ons huis al anderhalf jaar geleden te koop gezet en lange tijd gebeurde er niets… maar een maand geleden gingen de dingen ineens snel en hebben we het huis kunnen verkopen aan vrienden van ons. Dit betekent dat we binnen een paar maanden ons huis uit moeten en nu toch echt iets nieuws moeten vinden voor ons gezin! We zijn druk aan het rondkijken en overwegen wat de moeite waard is, het is geen makkelijke beslissing en er zijn tot nu toe erg weinig goeie opties. We zouden heel graag in deze wijk en regio blijven zodat school en gemeente dichtbij zitten en we niet weer helemaal opnieuw hoeven te beginnen op een andere plek. Bidden jullie mee dat God onze zoektocht zal leiden en we een passend huis zullen vinden?

En om af te sluiten met blij nieuws: we zijn vorige week voor het eerst oom en tante geworden en de kids hebben een neefje! Bento, het zoontje van mijn zusje, die ook hier in São Paulo woont, werd 17 april geboren en afgelopen zaterdag mochten we hem voor het eerst bewonderen! Zo bijzonder! Oma is ook overgekomen vanuit Nederland en hoopt een maand te blijven, dus je kunt je voorstellen dat we genieten met z´n allen!

Bedankt voor jullie betrokkenheid, support & gebed!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Zegeningen temidden van een turbulent jaar

Dorothee Peres

Er zijn alweer een paar maanden voorbij gegaan sinds onze laatste nieuwsupdate! Wat hebben we een vreemd jaar achter de rug. Vanwege de hele Corona-crisis en quarantaine liep alles zo totaal anders dan we van te voren gedacht hadden. Het is een pittig jaar geweest voor ons en we snakken naar de terugkeer van het normale leven, iets wat hier nog steeds niet echt mogelijk is helaas. De scholen zijn dit schooljaar niet meer open geweest, Mikael mocht sinds begin november wel twee korte middagjes op zijn school sporten en spelen, maar de echte lessen hebben we het hele afgelopen jaar thuis en online moeten doen samen met hem. Afgelopen week is de zomervakantie hier begonnen en iedereen wacht vol spanning af of de scholen straks in februari wel weer open mogen voor het nieuwe schooljaar, of dat het nog weer langer uitgesteld gaat worden. De kinderen zijn hier afgelopen schooljaar dus maar 1 maand naar school geweest en de rest van het jaar was voor hen gekenmerkt door isolatie, online lessen (voor degenen die particulier onderwijs volgen, want de gratis overheidsscholen waar miljoenen kinderen opzitten zijn gewoon 8 maanden dicht geweest, dus deze kinderen hebben helemaal geen les gehad dit schooljaar), weinig tot geen vriendjes om mee te spelen en weinig avontuur en uitdaging in hun dagelijkse leven. Ook zijn de meeste kerken en gemeentes nog steeds gesloten, de onze ook, wat inhoudt dat we nu al ruim 8 maanden geen normale zondagse dienst meer hebben bijgewoond, een heel vreemd gevoel! Iedereen hoopt dat 2021 anders zal zijn en alles weer normaal open zal mogen, maar ook hier zitten we momenteel in een tweede golf aan besmettingen en het dagelijkse aantal doden stijgt weer schrikwekkend hard de laatste paar weken. Al met al blijft het een heel onzeker scenario en we hebben het gevoel dat het echt nog niet voorbij is voorlopig.

Ondertussen proberen we ons te richten op de dingen die wel kunnen en mogen en te genieten van de kleine en grote zegeningen die er zeker ook zijn. Zo was het wel erg leuk om het afgelopen schooljaar Mikael zelf van dichtbij te kunnen begeleiden in zijn leerproces en zijn vooruitgang te zien. Voor mij zelf was het een jaar van intens gericht zijn op moederschap, huishouden, home schooling en opvoeding en het vormen van een gezond, leerzaam en haalbaar dagelijks ritme als gezin en voor de kinderen. Wat dat betreft is het een leerzaam jaar geweest waarin ik nieuwe aspecten van gezin-zijn en opvoeding ontdekt en vormgegeven heb. Als we zo gedwongen worden uit onze comfort zone te stappen, kunnen we twee dingen doen: klagen & het opgeven, de kantjes eraf lopen, of we kunnen het zien als een uitdaging om te groeien en sterker te worden. Wij hebben ons best gedaan (en nog steeds) om het positieve te blijven zien en te focussen op de dingen die ons uitdaagden tot groei en nieuwe ontwikkeling. En dan zijn er, nu terugkijkend op een toch heftig jaar, echt wel een paar mooie resultaten waar we God dankbaar voor zijn.

Om nog een paar grote zegeningen te noemen: we ontvingen het gave nieuws dat we binnenkort oom en tante worden en de kids een neefje krijgen! Mijn zus die ook hier in São Paulo woont is zwanger van haar eerste kindje en we zien met z´n allen enorm uit naar zijn komst! Mikael is helemaal in de wolken dat hij nu eeeiiindelijk (zoals hij zegt haha) een neefje krijgt! Dat wilde hij namelijk al een hele tijd ;0) Prompt kwam oma ons in november ook nog 3 weken lang bezoeken en toen was het natuurlijk compleet feest! We hebben heel erg genoten van onze dagen samen! Gewoon thuis, in de normale routine, maar zo bijzonder om oma ineens dichtbij te hebben en te genieten van het spelen met de kids, de vele lange gesprekken en het gewoon weer even samen zijn. Mikael bood heel lief aan dat oma wel in zijn bed mocht slapen en Ruth, die best verlegen is, zat binnen de kortste keren naast oma op de bank!

Caio heeft in dit afgelopen jaar in een redelijk normaal ritme kunnen doorwerken aan de communicatie taken binnen ABBA, het voorbereiden van theologisch lesmateriaal en ook heeft hij meerdere malen kunnen spreken en bijbelstudies kunnen geven binnen verschillende gemeentes en jeugdgroepen, allemaal gewoon vanuit zijn kantoor via Zoom (dat is dan weer een voordeel van zo´n quarantaine). Daarnaast is hij druk geweest met het schrijven en vormgeven van meerdere academische artikelen en onderzoeken op het gebied van theologie en oud testament. Hij werd afgelopen jaar uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan een interessant initiatief: the Center for Hebraic Thought. Een platform opgezet vanuit The King´s College in New York met als doel het stimuleren en verspreiden van academisch onderzoek, resources en discussie op het gebied van de Hebreeuwse bijbel, oftewel het oude testament. Hij mocht drie theologische artikelen schrijven en publiceren op dit platform, in zowel Portugees als Engels, en werd geinterviewd voor de periodieke podcast van het platform (link). Het was een hele gave ervaring! Voor wie het leuk vindt om zich wat te verdiepen in Caio´s overdenkingen, hier is de link naar zijn gepubliceerde artikelen: Caio Peres – The Center for Hebraic Thought

Wijkcentrum De Zaaier is helaas dit afgelopen jaar niet meer open geweest. We hebben vele gezinnen meerdere malen kunnen ondersteunen door middel van voedselpakketten en het team is een tijd lang druk geweest met het opknappen van verschillende ruimtes van het wijkcentrum zelf. Maar het programma met de kinderen en tieners heeft helaas niet meer kunnen draaien dit jaar. We wachten nu af hoe de dingen de komende twee maanden (zomervakantie) gaan verlopen en dan hopen we tegen februari meer duidelijkheid te hebben over of we wel of niet onze deuren opnieuw mogen openen. We kunnen niet wachten!

Afgelopen weekend zijn we er als team van het wijkcentrum wel even samen twee dagen op uit geweest en dat was echt heerlijk! We hadden elkaar zo weinig gezien de afgelopen maanden en het was echt genieten om weer even een paar dagen samen door te brengen! We zijn naar één van de kampterreinen gereden waar we regelmatig met de kids komen en hebben er lekker twee dagen samen gerelaxed: bijkletsen, samen eten, genieten van zon & zwembad en elkaar weer even in de ogen kunnen kijken! Wat een voorrecht! We hebben enorm genoten en onze kids ook, die waren niet meer weg te slaan uit het zwembad! Wat merk je dan ineens hoe naar en moeizaam social distancing is! Laten we elkaar nooit uit het oog verliezen!

We wensen jullie fijne kerstdagen en een gezegend 2021!

Lieve groetjes vanuit São Paulo,

Caio, Dorothee, Mikael & Ruth

Ruth´s 3e verjaardag!

Corona, quarantaine & noodhulp

Dorothee Peres

Zoals je misschien al gelezen hebt in onze laatste nieuwsbrief is het Coronavirus zich inmiddels ook hier in Brazilië razendsnel aan het verspreiden en leven we momenteel in quarantaine. De situatie loopt hier een aantal weken achter op Nederland, want het virus arriveerde hier later dan bij jullie. Dat houdt in dat wij nog niet op de piek zitten, maar er dagelijks steeds meer mensen overlijden. Vandaag was het nieuwe record 730 doden in 24h, geen goed nieuws dus! De gezondheidszorg hier in Brazilië is uiteraard een stuk slechter en fragieler dan in Nederland, de maatregelen vanuit de overheid (die overigens niet altijd even duidelijk en soms regelrecht tegenstrijdig zijn) worden niet heel trouw nageleefd en vooral de armere bevolking heeft het zwaar te verduren, omdat voor velen van hen hun dagloon wegvalt en ze nu met nog meer moeite kunnen voorzien voor hun gezinnen. Kortom, een zorgwekkend scenario met veel nood!

De inzamelingsactie van ABBA voor noodhulp aan de arme bevolking, waarover we jullie meer vertelden in onze nieuwsbrief, heeft al mooie resultaten opgeleverd. Bedankt voor alle bijdragen ook vanuit Nederland! We hopen dat meer mensen zullen blijven geven, zodat we in de komende maanden nog veel meer voedselpakketten en warme maaltijden kunnen uitdelen. Het is heel hard nodig!

Afgelopen week waren we als gezinnetje een dagje in wijkcentrum De Zaaier om mee te helpen met het uitdelen van voedselpakketten en de situatie die we daar aantroffen maakte diepe indruk op ons! Robert, de leider van het wijkcentrum, en enkele anderen van ons team, hadden een week eerder al 60 voedselpakketten uitgedeeld aan de gezinnen die direct betrokken zijn bij het kinderprogramma van het wijkcentrum. Dus afgelopen week waren de voedselpakketten ook voor gezinnen die niet persé bekend zijn bij ons project. Robert had zo´n 14 families een berichtje gestuurd via Whatsapp dat we om 15.00 uur pakketten zouden gaan uitdelen en rond 13.30 uur stonden er al tientallen mensen te wachten bij de deur! We hadden zo´n 230 voedselpakketten om weg te kunnen geven en die waren binnen twee uur allemaal uitgedeeld en toen stond er nog een rij mensen voor de deur tot aan het einde van de straat! Die hebben we helaas moeten vertellen dat de voorraad nu op was, maar dat we volgende week meer voedselpakketten hopen te kunnen uitdelen. Elk gezin dat een pakket kreeg, werd door ons team geregistreerd op een lijst en één van de vragen was wie/of er iemand werk (en dus inkomen) had binnen dat gezin. Caio vertelde me dat van de ongeveer 50 mensen die hij te woord heeft gestaan, zeker 80% vertelde momenteel helemaal geen inkomen te hebben! Schrijnend om te zien! We werken in deze actie samen met een bedrijf dat voedselpakketten levert en via hen krijgen we nu nog meer donaties binnen en ook leverden ze een heel aantal pakketten gratis extra af! Echt een zegen!

Naast voedselpakketten hebben we ook al een heel aantal hygiëne kits kunnen uitdelen, mondkapjes (die hier door iedereen massaal gebruikt worden) die een aantal vrijwilligers voor ons naait en rond Pasen lukte het ook nog om de kinderen een donatie chocolade haasjes mee te geven naar huis. Op deze manier proberen we met man en macht al het mogelijke te doen om deze mensen tot zegen te zijn in deze moeilijke tijd.

Er is vooralsnog geen uitzicht op versoepeling van maatregelen of terugkeer naar de normale gang van zaken. Dat betekent dat het programma van het wijkcentrum nog steeds gesloten is en het team maakt van de tijd gebruik om het huis wat op te knappen. Een paar veelgebruikte ruimtes konden hard een nieuwe verflaag gebruiken en zien er nu weer fris en schoon uit.

De scholen zijn ook nog steeds dicht en zullen dat nog wel een aantal weken blijven. Mijn dagen met de twee kids thuis zijn flink druk! Mikael krijgt heel wat oefeningen en opdrachten vanuit school om thuis te doen en hij heeft zo´n drie keer in de week les via Google Classroom. Hij doet het aardig goed, maar we merken dat hoe langer deze situatie duurt, hoe moeilijker het voor hem is om de motivatie erin te houden. “Moet ik nou weer huiswerk maken?” Het voelt voor hem toch meer als vakantie soms, dus ik probeer er een gezonde balans in te houden, zodat het nog wel een beetje leuk blijft en we ook genoeg andere leuke dingen doen.

Ik vind het zelf wel heel leuk dat ik nu meer een idee krijg van wat en hoe zijn school onderwijst. Hier in Brazilië heb je als ouder maar heel beperkt toegang tot en contact met school en de leerkrachten, maar nu vanwege alle video-lessen en de opdrachten die ik met hem moet doen, zie ik ineens veel beter hoe het eraan toegaat, wat hij precies allemaal leert en hoe hij het doet. Erg leuk! Daar kan ik ook wel weer van genieten, tenslotte schuilt er ergens in mij wel een juf haha! En zo proberen we temidden van alle uitdagingen de positieve dingen te zien.

Iets anders positiefs is onze woonwijk: we hebben heel wat vrienden die in (kleine) appartementen wonen met kleine kinderen middenin de stad en nu eigenlijk geen kant op kunnen en echt bijna alleen maar binnen zitten. Wat een uitdaging! Wij wonen meer in een buitenwijk van de stad, een hele groene, ruim opgezette wijk met rustige straten waar je goed kunt wandelen en fietsen. Zodoende kunnen wij wel elke dag met de kinderen naar buiten om even een blokje om te doen, een potje te voetballen of te skaten. Wat een zegen is dat in deze periode!

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid, gebed en support!

Lieve groetjes van ons