Een nieuw huis, een nieuw jaar en nieuwe uitdagingen

We wonen inmiddels alweer ruim drie maanden in ons nieuwe huis en voelen ons hier nu al goed thuis. We hebben een hele drukke, chaotische paar maanden achter de rug met de verbouwing en het inrichten, verven en opknappen van ons huis. Inmiddels is de verbouwing binnenshuis af. Er moet hier en daar nog een deur, plint en muur geverfd worden en er ontbreken nog wat finishing touches, maar het voelt nu wel al echt meer af. Buitenhuis is er nog een hele hoop te doen! De buitenkant van het huis is jarenlang verwaarloosd en het wordt een lange termijn plan om dat stukje bij beetje helemaal op te knappen. Echt klaar zijn we dus nog lang niet ;0) Maar wat genieten we van de ruimte, de achtertuin en een licht, open huis, allemaal zo anders dan ons vorige plekje.

We zijn de Heer zo dankbaar dat deze verhuizing mogelijk was en we hopen dat we er met de tijd een fijne plek van kunnen maken niet alleen voor ons eigen gezin, maar ook voor anderen om ons heen. Wat is er nu mooier dan je eigen plek, leven en tijd te mogen delen met anderen en waardevolle momenten en relaties op te bouwen door middel van een gedeelde maaltijd, gastvrijheid en een goed gesprek?! Dit is echt iets dat ons hart heeft. Ik denk dat wanneer God ons iets geeft, dit altijd met de intentie is om het ook weer verder te geven, uit te delen en zo tot zegen te zijn voor anderen. Zo willen we graag kijken naar dit nieuwe thuis dat we van Hem gekregen hebben.

Vooruitgang in de achtertuin: zwembad weg, gras erin. De jongens hebben hard gewerkt!

Middenin deze drukke periode hebben we ook nog mogen genieten van oma die in januari voor een maand hier naartoe kwam vanuit Nederland. Nu Joseline, mijn jongere zus, in een andere staat van Brazilië woont, een heel eind verderop, verdelen we de tijd met oma onder elkaar en zodoende hadden wij zo´n twee kostbare weken met oma hier in São Paulo. We hebben genoten van de tijd samen, het spelen met oma, samen naar het strand en natuurlijk ging oma ook hier en daar nog even meehelpen met het opknappen van het huis.

Begin februari begon hier het nieuwe schooljaar en daarmee begint voor ons ook altijd weer het normale dagritme qua werk & ministry. Mikael is begonnen aan groep 5 en Ruth zit nu in groep 1. Ze gaan allebei met heel veel plezier naar school, iets waar we erg dankbaar voor zijn, en kunnen dat nu lopend doen, want we wonen in dezelfde straat als de school, lekker praktisch dus! Mikael kan inmiddels aardig lezen, maar hij geeft duidelijk de voorkeur aan rekenen. Hij is een hele sportieve jongen en geniet van zijn wekelijkse zaalvoetbal en jiu jitsu lessen. In het weekend is hij regelmatig te vinden op een indoor skatebaan samen met papa.

Ruth is dol op kleien en waterverven, maar het allerliefste speelt ze met haar grote broer. Ze houdt heel erg van muziek en vindt elk instrument waar ze maar aan kan komen reuze interessant. Op zondagochtend is ze altijd helemaal in haar sas dat we naar de dienst in de gemeente gaan, want daar staat een “echte piano” in de gang waar ze dan op mag spelen, het hoogtepunt van haar week!

Begin februari ging ook het programma van wijkcentrum De Zaaier weer van start. We zijn nu weer 4 dagen in de week open en werken met een vaste groep van zo´n 70 kinderen en tieners, verdeeld over een ochtend en middag groep. Op dinsdags ben ik altijd te vinden in het wijkcentrum, waar ik me momenteel vooral bezighoud met de bijlessen lezen & schrijven voor de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. We hebben in het afgelopen half jaar samen hard gewerkt aan het leren van de klinkers, medeklinkers en eerste woordjes en het is leuk om hun voortuitgang te zien. Sinds een aantal weken hebben we er een nieuwe vrijwilligster bij in ons team, die zich specifiek richt op bijlessen voor de wat oudere kinderen tussen de 8 en 12 jaar. Heel fijn, want we merken dat ook veel van de al wat oudere kinderen en tieners flink moeite hebben of achterlopen qua alfabetisering. We hopen dat we zo stukje bij beetje samen alle kinderen en tieners extra ondersteuning kunnen bieden waar dat nodig blijkt te zijn.

Operatie schoolmateriaal: In februari, aan het begin van het nieuwe schooljaar, hebben we alle kinderen & tieners weer kunnen voorzien van een tasje met basic schoolspullen.

Operatie Schoolmateriaal 2022

Caio is ondertussen druk met al zijn verschillende taken en verantwoordelijkheden op het gebied van studie, schrijven en onderwijs. Vanuit onze nieuwe gemeente kwam al snel de uitnodiging aan hem om bijbelstudies voor te bereiden en bijbelse les te geven aan de jongeren (18+ groep). De jeugdvoorganger van de gemeente is een goeie vriend van Caio (ze hebben samen theologie gedaan en bovendien zijn hij en zijn vrouw de nieuwe eigenaren van ons oude huis) en het is heel leuk om te zien hoe ze samen optrekken, elkaar scherp houden en allebei hun gaven en talenten inzetten binnen deze gemeente en met name onder de jeugd. Caio geeft nu dus een hele serie bijbelstudies over ethiek in het oude testament en samen proberen we stukje bij beetje steeds meer connecties te maken en vriendschappen op te bouwen binnen deze voor ons nieuwe gemeente. Daarnaast wordt hij regelmatig uitgenodigd om te spreken in andere gemeentes, soms in de zondagse dienst, andere keren een (kleine serie) bijbelstudie(s), soms ter plekke en soms ook wel via Zoom. Het is leuk om op deze manier verschillende gemeentes, kleine stukjes van Gods grote gemeente op verschillende plaatsen, een beetje te leren kennen; dit verruimt onze blik en zorgt voor leuke contacten en zegen over en weer. Soms gaan we als gezinnetje mee met papa en ook voor onze kinderen zijn dit mooie kansen om te zien hoe kleurrijk en veelzijdig Gods koninkrijk is.

Een paar maanden geleden al werd Caio benaderd vanuit drie verschillende christelijke boekuitgeverijen hier in Brazilië die interesse hebben in het publiceren van zijn werk. Inmiddels heeft hij een paar weken geleden zijn eerste contract getekend voor het schrijven van een boek over “onze ethische verantwoordelijkheid in het omzien naar de armen vanuit het perspectief van de offerdienst in Leviticus”. Het boek is gebaseerd op een vierdelige serie theologische lessen die hij eerder dit jaar mocht geven in een grote baptistengemeente hier in de stad. Hij staat nu dus voor de grote uitdaging om zijn eerste daadwerkelijke boek te schrijven! Hij is in gesprek met een tweede uitgeverij die hem graag als één van hun “vaste” auteurs wil hebben, wat echt gaat om een meer lange termijn plan, maar hij moet even goed kijken wat haalbaar is en een concrete planning maken. Er zitten tenslotte maar 24 uur in een dag! We zijn benieuwd hoe dit zich verder zal ontwikkelen en hij is erg blij met deze mooie kansen om zijn steentje bij te dragen.

Wij hopen in juli voor een maand op verlof te komen naar Nederland en daar zien we al erg naar uit! Mocht je het leuk vinden ons te ontmoeten of uit te nodigen om wat over ons werk & leven in Brazilië te vertellen in je gemeente, jeugdgroep, huiskring etc., neem gerust contact met ons op (email: dot_wop@hotmail.com), dit vinden we altijd erg leuk! We hopen velen van jullie dan te zien!

Lieve groetjes uit São Paulo!

Logeren bij Joseline & Bruno (zus & zwager) in het binnenland van Brazilië!
Genieten van mooi Brazilië!
Neefjes & nichtje

Hectische tijden

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Zegeningen en uitdagingen in 2021

We zijn alweer een heel tijdje onderweg in 2021, hoog tijd voor een update van ons! We zijn het nieuwe jaar begonnen in een nog steeds hele onzekere en onrustige situatie hier in Brazilië. Veel van jullie hebben vast wel gehoord dat het Coronavirus hier in Brazilië enorm om zich heen grijpt de laatste twee maanden, wat op dit moment zorgt voor schrikwekkende aantallen besmettingen en doden, ziekenhuizen die het niet meer kunnen bolwerken, een steeds moeilijkere economische situatie voor met name de vele miljoenen gezinnen die in armoede leven en dat alles onder een regering boordevol corruptie en politiek spel. Het is geen makkelijk scenario om middenin te staan en we voelen zelf de effecten ervan ook meer op ons eigen leven de laatste tijd: striktere lockdown regels, al een jaar geen zondagse dienst meer, het minder vaak zien van Caio´s ouders en andere ouderen om ons heen, de kids die zoveel moeten missen van hun gewone leventje voor zo een lange periode en steeds meer mensen in onze directe omgeving die besmet raken en soms heftig ziek worden. Wat zijn we de Heer dankbaar dat we zelf tot nu toe gezond mogen zijn en onze directe familie ook. In deze periode worden we duidelijk geconfronteerd met hoe kwetsbaar we zijn als mens, hoe snel de wereld om ons heen zomaar kan veranderen en hoe weinig controle we hebben; wat is het dan belangrijk om onze ogen gericht te houden op Jezus, ons eraan te herinneren dat het God niet uit de hand loopt, dat Hij regeert en dat Hij onze vrede, vreugde en hoop is.

Ondanks de coronaperikelen hebben we in januari, hier zomervakantie, toch kunnen genieten van twee weken vakantie aan het strand. We hebben genoten van zon & zee en een aantal relaxte dagen samen als gezinnetje. Wat een zegen!

In februari begon voor ons het nieuwe werk & schooljaar en tot ons grote blijdschap mochten de basisscholen eindelijk weer voor een groot deel open. Voor de jongere kinderen betekent dit dat ze weer gewoon dagelijks naar school mogen, alleen de oudere kinderen werken nog steeds een deel van de week thuis. Dus Mikael en Ruth mochten beiden vanaf begin februari weer dagelijks naar school en dat was gelijk feest! Wat hadden ze het gemist! Het was echt ontroerend om te zien hoe blij en enthousiast de kids thuiskwamen uit school die eerste week. Maar de situatie bleef nog wel even spannend, want toen we net weer goed en wel een maand op weg waren, verslechterde de situatie zo erg dat er werd besloten om de scholen weer te sluiten voor drie weken! Dus in maart/april, rond pasen, hebben we weer drie weken thuis moeten werken met de kids. Gelukkig is school nu sinds twee weken weer open en de kids genieten er onwijs van! Mikael is net begonnen aan groep 4 en Ruth komt helemaal los in haar peuterklasje! We hopen en bidden dat de scholen nu werkelijk open zullen blijven en we een stabielere fase in mogen gaan.

Wijkcentrum De Zaaier is in februari ook eindelijk weer gestart met het kinder- en tiener-programma. Nog niet dagelijks met de volle capaciteit, maar voorlopig 3 ochtenden in de week waarop we de drie verschillende leeftijdsgroepen verspreiden over die drie dagen, zodat we steeds een beperkte hoeveelheid kinderen over de vloer hebben. Het was zo gaaf om iedereen weer te zien en de kinderen en tieners zelf zeiden ook steeds: “Oh wat hebben we dit gemist!” Helaas was ook hier de blijdschap van korte duur, want toen de scholen weer dicht gingen, moesten ook wij onze deuren weer sluiten… We hopen dat we binnenkort de draad weer op kunnen pakken. Nu onze beide kids dagelijks de hele ochtend naar school zijn, heb ik ineens wat meer tijd voor andere dingen (heerlijk!) en ik ben van plan om weer wat meer betrokken te zijn bij het kinder- en tienerwerk binnen wijkcentrum De Zaaier. Ik kijk ernaar uit om mijn steentje daar weer bij te kunnen dragen binnenkort!

Caio is ondertussen druk aan het werk in zijn kantoor hier thuis, wat best een uitdaging is soms met twee drukke, rondrennende kids in een klein huis! In de afgelopen maanden zijn er een paar mooie, nieuwe projecten op zijn weg gekomen en hij is druk met het uitwerken en vormgeven van deze nieuwe uitdagingen. Hij hoopt jullie hierover zelf binnenkort wat meer te vertellen, in een volgend bericht, dus stay tuned!

Graag willen we twee gebedspunten met jullie delen die de afgelopen maanden veel in onze gedachten zijn. Het eerste gaat om mijn gezondheid: ik loop sinds eind vorig jaar rond met een paar nare pijnklachten en na wat onderzoeken kwamen we erachter dat ik endometriose heb (iets wat we al een tijd lang vermoedden). Ik zal hoogstwaarschijnlijk ergens in de komende maanden een kijkoperatie moeten doen om hier verder aan geholpen te worden en daarmee zullen hopelijk de constante pijnklachten opgelost kunnen worden. Het is best vermoeiend en frustrerend om nu al een paar maanden lang steeds met pijn rond te lopen en ik vind het vooruitzicht van een operatie ook best spannend. Graag vragen we jullie gebed hiervoor. Een tweede uitdaging die (al een tijd lang) voor ons ligt is het vinden van en verhuizen naar een ander, groter huis. Sinds we terug kwamen vanuit Nederland in 2018 zijn we gaan rondkijken voor een ander, wat groter huis voor ons als gezin, maar het blijkt geen makkelijke zoektocht! Ons huidige huis is een fijn huis in een fijne wijk en we hebben hier met heel veel plezier gewoond de afgelopen 12 jaar, maar nu, met twee opgroeiende kids en Caio die een thuiskantoor nodig heeft, wordt dit huis echt te klein voor ons. We hebben ons huis al anderhalf jaar geleden te koop gezet en lange tijd gebeurde er niets… maar een maand geleden gingen de dingen ineens snel en hebben we het huis kunnen verkopen aan vrienden van ons. Dit betekent dat we binnen een paar maanden ons huis uit moeten en nu toch echt iets nieuws moeten vinden voor ons gezin! We zijn druk aan het rondkijken en overwegen wat de moeite waard is, het is geen makkelijke beslissing en er zijn tot nu toe erg weinig goeie opties. We zouden heel graag in deze wijk en regio blijven zodat school en gemeente dichtbij zitten en we niet weer helemaal opnieuw hoeven te beginnen op een andere plek. Bidden jullie mee dat God onze zoektocht zal leiden en we een passend huis zullen vinden?

En om af te sluiten met blij nieuws: we zijn vorige week voor het eerst oom en tante geworden en de kids hebben een neefje! Bento, het zoontje van mijn zusje, die ook hier in São Paulo woont, werd 17 april geboren en afgelopen zaterdag mochten we hem voor het eerst bewonderen! Zo bijzonder! Oma is ook overgekomen vanuit Nederland en hoopt een maand te blijven, dus je kunt je voorstellen dat we genieten met z´n allen!

Bedankt voor jullie betrokkenheid, support & gebed!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Zegeningen temidden van een turbulent jaar

Er zijn alweer een paar maanden voorbij gegaan sinds onze laatste nieuwsupdate! Wat hebben we een vreemd jaar achter de rug. Vanwege de hele Corona-crisis en quarantaine liep alles zo totaal anders dan we van te voren gedacht hadden. Het is een pittig jaar geweest voor ons en we snakken naar de terugkeer van het normale leven, iets wat hier nog steeds niet echt mogelijk is helaas. De scholen zijn dit schooljaar niet meer open geweest, Mikael mocht sinds begin november wel twee korte middagjes op zijn school sporten en spelen, maar de echte lessen hebben we het hele afgelopen jaar thuis en online moeten doen samen met hem. Afgelopen week is de zomervakantie hier begonnen en iedereen wacht vol spanning af of de scholen straks in februari wel weer open mogen voor het nieuwe schooljaar, of dat het nog weer langer uitgesteld gaat worden. De kinderen zijn hier afgelopen schooljaar dus maar 1 maand naar school geweest en de rest van het jaar was voor hen gekenmerkt door isolatie, online lessen (voor degenen die particulier onderwijs volgen, want de gratis overheidsscholen waar miljoenen kinderen opzitten zijn gewoon 8 maanden dicht geweest, dus deze kinderen hebben helemaal geen les gehad dit schooljaar), weinig tot geen vriendjes om mee te spelen en weinig avontuur en uitdaging in hun dagelijkse leven. Ook zijn de meeste kerken en gemeentes nog steeds gesloten, de onze ook, wat inhoudt dat we nu al ruim 8 maanden geen normale zondagse dienst meer hebben bijgewoond, een heel vreemd gevoel! Iedereen hoopt dat 2021 anders zal zijn en alles weer normaal open zal mogen, maar ook hier zitten we momenteel in een tweede golf aan besmettingen en het dagelijkse aantal doden stijgt weer schrikwekkend hard de laatste paar weken. Al met al blijft het een heel onzeker scenario en we hebben het gevoel dat het echt nog niet voorbij is voorlopig.

Ondertussen proberen we ons te richten op de dingen die wel kunnen en mogen en te genieten van de kleine en grote zegeningen die er zeker ook zijn. Zo was het wel erg leuk om het afgelopen schooljaar Mikael zelf van dichtbij te kunnen begeleiden in zijn leerproces en zijn vooruitgang te zien. Voor mij zelf was het een jaar van intens gericht zijn op moederschap, huishouden, home schooling en opvoeding en het vormen van een gezond, leerzaam en haalbaar dagelijks ritme als gezin en voor de kinderen. Wat dat betreft is het een leerzaam jaar geweest waarin ik nieuwe aspecten van gezin-zijn en opvoeding ontdekt en vormgegeven heb. Als we zo gedwongen worden uit onze comfort zone te stappen, kunnen we twee dingen doen: klagen & het opgeven, de kantjes eraf lopen, of we kunnen het zien als een uitdaging om te groeien en sterker te worden. Wij hebben ons best gedaan (en nog steeds) om het positieve te blijven zien en te focussen op de dingen die ons uitdaagden tot groei en nieuwe ontwikkeling. En dan zijn er, nu terugkijkend op een toch heftig jaar, echt wel een paar mooie resultaten waar we God dankbaar voor zijn.

Om nog een paar grote zegeningen te noemen: we ontvingen het gave nieuws dat we binnenkort oom en tante worden en de kids een neefje krijgen! Mijn zus die ook hier in São Paulo woont is zwanger van haar eerste kindje en we zien met z´n allen enorm uit naar zijn komst! Mikael is helemaal in de wolken dat hij nu eeeiiindelijk (zoals hij zegt haha) een neefje krijgt! Dat wilde hij namelijk al een hele tijd ;0) Prompt kwam oma ons in november ook nog 3 weken lang bezoeken en toen was het natuurlijk compleet feest! We hebben heel erg genoten van onze dagen samen! Gewoon thuis, in de normale routine, maar zo bijzonder om oma ineens dichtbij te hebben en te genieten van het spelen met de kids, de vele lange gesprekken en het gewoon weer even samen zijn. Mikael bood heel lief aan dat oma wel in zijn bed mocht slapen en Ruth, die best verlegen is, zat binnen de kortste keren naast oma op de bank!

Caio heeft in dit afgelopen jaar in een redelijk normaal ritme kunnen doorwerken aan de communicatie taken binnen ABBA, het voorbereiden van theologisch lesmateriaal en ook heeft hij meerdere malen kunnen spreken en bijbelstudies kunnen geven binnen verschillende gemeentes en jeugdgroepen, allemaal gewoon vanuit zijn kantoor via Zoom (dat is dan weer een voordeel van zo´n quarantaine). Daarnaast is hij druk geweest met het schrijven en vormgeven van meerdere academische artikelen en onderzoeken op het gebied van theologie en oud testament. Hij werd afgelopen jaar uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan een interessant initiatief: the Center for Hebraic Thought. Een platform opgezet vanuit The King´s College in New York met als doel het stimuleren en verspreiden van academisch onderzoek, resources en discussie op het gebied van de Hebreeuwse bijbel, oftewel het oude testament. Hij mocht drie theologische artikelen schrijven en publiceren op dit platform, in zowel Portugees als Engels, en werd geinterviewd voor de periodieke podcast van het platform (link). Het was een hele gave ervaring! Voor wie het leuk vindt om zich wat te verdiepen in Caio´s overdenkingen, hier is de link naar zijn gepubliceerde artikelen: Caio Peres – The Center for Hebraic Thought

Wijkcentrum De Zaaier is helaas dit afgelopen jaar niet meer open geweest. We hebben vele gezinnen meerdere malen kunnen ondersteunen door middel van voedselpakketten en het team is een tijd lang druk geweest met het opknappen van verschillende ruimtes van het wijkcentrum zelf. Maar het programma met de kinderen en tieners heeft helaas niet meer kunnen draaien dit jaar. We wachten nu af hoe de dingen de komende twee maanden (zomervakantie) gaan verlopen en dan hopen we tegen februari meer duidelijkheid te hebben over of we wel of niet onze deuren opnieuw mogen openen. We kunnen niet wachten!

Afgelopen weekend zijn we er als team van het wijkcentrum wel even samen twee dagen op uit geweest en dat was echt heerlijk! We hadden elkaar zo weinig gezien de afgelopen maanden en het was echt genieten om weer even een paar dagen samen door te brengen! We zijn naar één van de kampterreinen gereden waar we regelmatig met de kids komen en hebben er lekker twee dagen samen gerelaxed: bijkletsen, samen eten, genieten van zon & zwembad en elkaar weer even in de ogen kunnen kijken! Wat een voorrecht! We hebben enorm genoten en onze kids ook, die waren niet meer weg te slaan uit het zwembad! Wat merk je dan ineens hoe naar en moeizaam social distancing is! Laten we elkaar nooit uit het oog verliezen!

We wensen jullie fijne kerstdagen en een gezegend 2021!

Lieve groetjes vanuit São Paulo,

Caio, Dorothee, Mikael & Ruth

Ruth´s 3e verjaardag!

Strijkkralen, modder en taart

Vandaag over een week hopen we, voor het eerst als gezinnetje van vier, in het vliegtuig naar Nederland te stappen voor een maand verlof. We hebben er al veel zin in! We zien er met name naar uit om de feestdagen samen als familie door te brengen. Het zal fijn zijn om deze Kerst en oud-en-nieuw samen te kunnen zijn, middenin wat voor ons een intense, verdrietige periode is (geweest). We zien er ook naar uit om jullie kennis te laten maken met onze kleine Ruth en haar reactie op ons koude kikkerlandje te zien! Mikael heeft vooral zin in sneeuw… nu maar hopen dat dat ook daadwerkelijk ervan komt in de vier weken dat we in Nederland zullen zijn!

De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen en we hebben weer het nodige beleefd. Sinds augustus ben ik, Dorothee, weer elke donderdag te vinden in wijkcentrum De Zaaier. Het is een fijne afwisseling om even met wat anders dan mijn eigen huis & kids bezig te zijn! Het voelt goed om weer in het wijkcentrum te zijn en mijn steentje, hoe klein ook, te kunnen bijdragen aan het project. Ik heb in de afgelopen maanden veel kantoorwerk gedaan: financiën bijhouden, inschrijvingen van nieuwe kinderen regelen en ook de nodige klusjes op het gebied van organisatie en orde in het wijkcentrum. We hebben een aantal grote metale kasten aan kunnen schaffen om een heleboel spullen die overal en nergens door het huis slingerden, eens netjes een plekje te geven. Wie mij een beetje kent, weet dat ik van opruimen en orde hou, dus dat zijn klusjes die me op het lijf geschreven zijn en waar ik echt van kan genieten!

Daarnaast draaide ik in de middag mee met het kinderprogramma en dat is op donderdagmiddag knutselen. De jongere kids zijn momenteel helemaal weg van knutselen met strijkkralen! Hier in Brazilië vind je geen strijkkralen, dus we moeten ze voortdurend zien aan te slepen vanuit Europa of Amerika. Met name de kleine meisjes vinden dit een geweldige activiteit en we zien hun creaties met de week verbeteren qua kleur-, vorm- en patroonkeuze. Heel leuk om te zien hoe zo een simpele activiteit hun creativiteit en vaardigheden stimuleert.

In november was het weer tijd voor het jaarlijkse tienerkamp van wijkcentrum De Zaaier. Samen met 25 tieners uit de krottenwijk hebben we zo’n drie dagen in de rimboe, op een groot kampterrein, doorgebracht. Het waren gave dagen met een hele leuke groep tieners. Veel plezier, goeie vriendschappen, spelletjes, bijbelstudies, lekker eten, nachtspellen en kampvuur; ondanks dat het allemaal begon met twee dagen regen en modder! Dat kon de pret gelukkig niet drukken en de tieners lagen binnen de kortste keren met z’n allen in het koude zwembad! Mikael ging ook heel enthousiast zijn zwembroek aantrekken, maar kwam al na 10 minuten rillend en met blauwe lippen uit het zwembad gekropen! Hij en Ruth hebben zich goed vermaakt tijdens kamp en het was leuk om zo samen als gezinnetje mee te kunnen draaien.

Het thema was dit jaar “Dankbaarheid” en we hebben veel met de tieners gepraat over de uitdaging die God ons voorlegt om ten allen tijde dankbaar te zijn, ook middenin ons aardse leven dat lang niet altijd makkelijk of leuk is. Een hele uitdaging! We mochten de les ook gelijk in de praktijk brengen toen al op de eerste dag de bus niet tot aan het kampterrein kon doorrijden (over een heuvelige zandweg door de bush), vanwege de enorme modderpoelen en de tieners plus alle bagage op 3 km afstand van het kampterrein op de modderige zandweg werden gedropt! Vervolgens ging Robert’s (leider van het wijkcentrum) auto, een sterke 4X4 wagen, de volgende dag kapot, toen hij op weg was naar de bakker om brood te kopen voor het ontbijt. Dat was de enige auto die we hadden die de modder echt goed aankon… Robert was vervolgens urenlang bezig om weer terug te keren naar het kampterrein (echt middle of nowhere) en het hele programma liep een beetje in de soep. Toen er die avond ook nog een enorme tropische regen- en onweersbui viel waarbij het dak van de keuken het bijna begaf, hadden we het allemaal wel door: God geeft ons een praktijkles, tieners & team! Maar wat was het gaaf om te zien dat ondanks alle tegenslag de groep tieners een geweldige tijd had met elkaar! Ze genoten! En dan maakt het niet zoveel uit of alles volgens plan gaat of niet, dan geniet je gewoon samen van wat je hebt!

Eind november werd onze Ruth alweer 2 jaar en dat hebben we uitgebreid gevierd met familie en vrienden! Ze genoot van haar Pocoyo feestje, haar nieuwe speelkeukentje en alle aandacht! Wat zijn we blij met ons kleine zonnetje!

We zien ernaar uit velen van jullie binnenkort weer te ontmoeten! We zijn van plan een open middag/avond te plannen voor supporters, vrienden & geinteresseerden, hierover volgt binnenkort meer info. Zou je het leuk vinden ons te zien of uit te nodigen voor een presentatie of praatje in een kring of gemeente, neem gerust contact op (dot_wop@hotmail.com).

Lieve groetjes van ons!

 

Een zonnige winter update

Eind juni was het alweer een jaar geleden dat we Barneveld omruilden voor São Paulo! Wat vliegt de tijd en wat gebeurt er veel in een jaar! We voelen ons hier inmiddels weer helemaal op onze plek en ons leven zoals het in Nederland was, is alweer flink ver weggezakt in ons bewustzijn. Ik sta altijd weer verbaasd van hoe flexibel we als mens zijn, van hoe groot ons aanpassingsvermogen is! Ook in de afgelopen maanden hebben we als gezinnetje weer van alles mogen beleven en we willen hier graag wat van met jullie delen.

Allereerst willen we jullie bedanken voor de vele positieve reacties op onze laatste post over het verhaal van Alan. Wij, en hij zelf, zijn enorm blij en dankbaar voor de steun die hieruit voort is gekomen! Wat is het gaaf om te zien hoe God’s gemeente hier op aarde werkelijk één geheel is, hoe we elkaar over afstanden en grenzen heen kunnen ondersteunen en bemoedigen. Dat is vooral ook voor Alan zelf een hele gave ervaring! Graag delen we met jullie zijn reactie:

bedankje.alan

“Hallo! Ik ben Alan Ribeiro, zendeling binnen ABBA en wijkcentrum De Zaaier. Ik wil jullie graag bedanken voor jullie gebeden en financiële steun. Moge God jullie leven en werk rijk zegenen. Mijn hoop is dat we samen kunnen werken aan de verbreiding van Gods koninkrijk.”

In juni hebben we het jaarlijkse kinderkamp gehouden voor de SemearKids, kinderen van 8-11 jaar die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier. Het was onze bedoeling om als gezin mee te gaan en te helpen tijdens dit kampweekend, maar helaas waren zowel Mikael als Ruth enorm verkouden en ikzelf was geveld door koorts en griep. Omdat het weer ook nog eens niet meezat, moesten we besluiten om het kamp dit keer over te slaan. Erg jammer, maar er komen nog wel meer kansen in de nabije toekomst. We hoorden van de rest van het team dat het een heel geslaagd kamp was, met een niet al te grote groep kinderen dit jaar, maar meer dan genoeg plezier, vrienschap, eten en momenten rond God en de bijbel.

Klik voor een impressie van het SemearKids kamp!

Mikael werd in juni alweer 5 jaar en dat hebben we uitgebreid gevierd, zowel op school als thuis. Hij was enorm blij met het SuperHeroes feestje dat we voor hem in elkaar draaiden, de vriendjes die op zijn feestje kwamen en zijn nieuwe fiets!

Mikael is een vrolijke, avontuurlijke jongen die ervan houdt om fysiek bezig te zijn. Van fietsen, rennen, trampoline springen, skaten, stoeien en dansen krijgt hij niet snel genoeg! Hij is dol op vlees, fruit en appelsap; speelt het liefste altijd samen met iemand anders; kletst regelmatig de oren van ons hoofd en heeft een dosis energie waar je UUU tegen zegt haha! Hij zit nu in de tweede helft van groep twee, gaat heel graag naar school en weet inmiddels bijna alle letters van het alfabet. Hij is dol op zijn zusje en ook al kan hij soms ineens jaloers reageren, oh wee als er iemand te dicht bij Ruth in de buurt komt, dan is hij de eerste die haar verdedigd en beschermd! Hij kan ons zo nu en dan het bloed onder de nagels vandaan halen (ja, die kant is er natuurlijk ook ;), maar ten diepste is het een jongen met een klein hartje en klemt hij zich het liefste vast aan papa en mama om nooit meer los te laten!

Ruth is een lief, rustig, goedlachs meisje dat zich de afgelopen tijd goed ontwikkelt. Ze kan sinds een paar maanden lopen en heeft zich ontpopt tot een heel nieuwsgierig meisje dat de hele dag door op ontdekkingstocht is en van alles uitprobeerd. Ze is dol op wandelen in de buggy, druifjes en kaas, spelen met alles wat geen speelgoed is, hardop lachen om Mikael, knuffels en kusjes en heeft een hekel aan verschonen, afgedroogd worden met een handdoek, wachten op het eten en katten! Haar eerste woordje was “ka”, voor Mikael, en elke dag wordt Mikael door haar enthousiast opgewacht uit school!

Ruth’s adoptieproces is inmiddels helemaal afgerond en dat betekent dat we haar paspoort konden laten maken en dat we naar Nederland kunnen reizen met haar! We hopen in december weer voor een maand met verlof te komen en zien er al naar uit om een paar weken lang te kunnen genieten van familie en vrienden, dit keer met z’n viertjes!

De afgelopen maand, juli, was hier winter-schoolvakantie, dat is altijd een periode van een week of 4. Als gezinnetje hebben we het ritme dus wat omlaag geschroefd en hebben we o.a. genoten van een paar dagen aan het strand. Ja, dat kan hier in de winter! Afgelopen maand hebben we een aantal dagen echte kou gehad: dagen van 12 graden en nachten van maar 6-7. Dat is in een huis zonder isolering, dubbelglas en verwarming echt wel even afzien! Gelukkig hebben we onze fleece onesies meegenomen uit Nederland, dus die komen dan goed van pas! Maar kort daarna stijgt de temperatuur weer naar een graad of 25 en aan het strand was het zo’n 28 graden, prima vertoeven dus! Mikael en Ruth zijn beiden dol op strand en zee, en we hebben genoten van hun plezier in het water.

Nu begint voor ons het tweede semester. School begint weer, het werk gaat door en ook ik hoop dit semester weer wat meer aan de slag te gaan binnen wijkcentrum De Zaaier. Maar daarover een volgende keer meer…

Lieve groetjes vanuit een zonnig São Paulo!

Kerstfeest, zomervakantie & een nieuw werkjaar

Het is inmiddels al februari en wij hebben veel te lang niks van ons laten horen! Bij deze dus even een update over wat we de afgelopen maanden zoal beleefd hebben.

Eind november werd Ruth alweer één jaar!

December en januari waren drukke en leuke maanden voor ons, want het was zomervakantie en dat betekent hier al snel lekker wat tijd aan het strand doorbrengen! We hebben genoten van relaxte, maar flink hete dagen aan het strand. Mikael en Ruth zijn allebei dol op zand en water, dus die hadden een hoop lol. Mikael heeft zelf leren zwemmen en kan al een beetje surfen op papa’s surfplank. Ruth heeft aardig wat vingertjes zand in haar mondje gestopt en was zo weg van de zee dat ze er steeds spontaan zelf in kroop! Het was fijn om deze tijd te hebben samen als gezinnetje en uit te rusten en weer op te laden voor een nieuw (werk)jaar.

Dit jaar was extra speciaal omdat mijn ouders en broer overkwamen vanuit Nederland en een paar weken hier bij ons en mijn zus Joseline hebben gelogeerd. Het waren leuke, drukke dagen waarin we genoten hebben van elkaars gezelschap en het voor hen ook een mooie kans was om Ruth te leren kennen. Het was voor het eerst dat ons hele gezin hier in Brazilie bij elkaar was om samen Kerst te vieren. Bijzonder dus! Maar ook wel maf aan het strand, in de hitte… het kerstgevoel was ver te zoeken, ook al was het heel gezellig!

48955955_1483795958423244_3841143180145721344_n

6DA138DC-EE13-49A4-88B4-5EAFC3E4D6B0

In december hebben we met een heleboel hulp vanuit Nederland (de Eykpuntgemeente) het kerstfeest van wijkcentrum De Zaaier kunnen vieren met zo’n 65 kinderen en tieners. Het werd een mooie, warme middag met een korte kerstboodschap, een lekkere barbecue, kerstcadeautjes voor alle kinderen en een uitgebreid voedselpakket voor de ruim 40 gezinnen die we mogen ondersteunen vanuit wijkcentrum De Zaaier! We willen iedereen die hieraan heeft bijgedragen enorm bedanken!

kerstfeest1

kerstfeest2

kerstfeest4

Twee weken geleden zijn we naar het jaarlijkse ABBA stafweekend geweest en dat is altijd weer genieten! Het ABBA team is echt als een tweede familie voor ons, het zijn stuk voor stuk geweldig mooie mensen en we hebben er door de jaren heen een paar mooie vriendschappen opgebouwd. Dus drie volle dagen met elkaar optrekken, lachen, bidden, elkaar bemoedigen, is puur genieten! Ook Mikael heeft er volop van genoten. Er zijn heel wat gezinnen en kinderen binnen het ABBA team, dus hij was de hele dag aan het rondrennen met zijn (nieuwe) vriendjes.

StafweekendABBA

En nu staan we dan aan het begin van een nieuw werk/schooljaar en pakken we allerlei activiteiten weer op. Vandaag was Mikael’s eerste schooldag in groep 2! Hij gaat graag naar school en heeft ervan genoten.

C40FF497-EE16-495B-A135-9493A419070C

Wij zelf pakken ons werk weer op binnen wijkcentrum De Zaaier en ABBA, met hier en daar wat veranderingen en aanpassingen. Ikzelf heb mijn werk met de tienermeiden weer stil moeten leggen toen Ruth kwam. Ik ben de komende maanden van plan om thuis te zijn en me te richten op kantoortaken en andere klusjes voor het wijkcentrum die ik gewoon thuis kan doen. Ik werk dus wat meer achter de schermen op dit moment. Anders dus, maar niet minder nuttig. Caio is gevraagd om de afdeling communicatie van ABBA op zich te nemen en dat is een aardige job! Dit houdt in dat ook hij nu wat minder intensief betrokken is bij het wijkcentrum. We hopen binnenkort wat meer te vertellen over deze verschuiving van taken en verantwoordelijkheden.

Warme groetjes vanuit São Paulo!

IMG_3895

Ruth Vitória: God’s geschenk voor ons gezinnetje!

Ik denk dat de meesten van jullie het gave nieuws inmiddels al gehoord hebben: wij zijn afgelopen maand opnieuw papa & mama geworden en Mikael heeft er een zusje bijgekregen! Ruth Vitória!

45695776_310093129828581_4409399922143526912_n

Hier is ze dan! Onze kleine meid! Wat zijn we blij met haar!

Vandaag is het alweer een maand geleden dat Ruth thuiskwam in ons gezin. Het lijkt misschien nog maar kort, maar ze is al niet meer weg te denken uit ons midden! Ze heeft ons hart compleet veroverd met haar lieve, vrolijke persoonlijkheidje en we zijn God zo dankbaar dat Hij haar aan ons heeft toevertrouwd. We hebben een vermoeiende, chaotische tijd achter de rug, maar ik heb eindelijk even een moment kunnen vinden om jullie wat meer te vertellen over de verrassende komst van ons dochtertje.

43951853_565263250582654_1216051760011935744_n

Niet iedereen wist dit denk ik, maar in 2015 nadat we Mikael adopteerden, besloten we om direct weer op de wachtlijst te gaan staan voor een tweede adoptiekindje. We wisten toen dat dit proces waarschijnlijk weer 2 tot 3 jaar zou gaan duren en dat we onze periode van twee jaar Nederland hier mooi tussendoor zouden kunnen plannen. Zo gezegd, zo gedaan…

Nadat we afgelopen juni weer terug verhuisden naar São Paulo begon de adoptie van ons tweede kindje  meer en meer door ons hoofd te spelen. In Nederland waren we er eigenlijk niet echt mee bezig geweest, maar nu werd het ineens snel concreter. We stonden inmiddels al bijna 3 jaar op de wachtlijst en wisten dat de kinderbescherming in januari al had geprobeerd contact met ons te zoeken over een adoptiekindje, maar toen woonden we nog in Barneveld…

Half september werden we opgeroepen voor een vervolggesprek bij de kinderbescherming om onze gegevens te updaten en weer even contact te hebben met elkaar. Het was een goed gesprek waarin wij  merkten dat we al flink aan de top van de wachtlijst stonden. Ze zijn altijd heel voorzichtig met het geven van concrete wachttijdindicaties bij de kinderbescherming, om ons niet teveel hoop te geven (die kan omslaan in teleurstelling als de wachttijd toch langer blijkt te zijn), en omdat zij ook lang niet altijd de timing van de processen kunnen voorzien. Dus er werd ons verteld dat de adoptie van een tweede kindje waarschijnlijk ergens in de komende zes maanden zou kunnen plaatsvinden. Zelf vonden we het op dat moment ook prima als dit tweede kindje ergens volgend jaar zou komen. We hebben in korte tijd heel veel veranderingen gehad en zijn nog bezig te settelen en onze plek hier weer helemaal te vinden. Dus volgens ons menselijke denken en plannen, bedachten wij dat het wel het beste zou zijn als dit kindje ergens begin volgend jaar zou komen…

Toch ging ik die dag naar huis met een duidelijk gevoel van urgentie. Ergens had ik de indruk dat het allemaal misschien wel eens sneller zou kunnen gaan dan we verwachten. In de daaropvolgende dagen gingen we langzaamaan aan de slag met wat concrete voorbereidingen. Babynamen bedenken, met Mikael over het hele onderwerp praten en een praktisch plan bedenken om dit tweede kindje in ons huis een goed plekje te geven. Ons huis is niet zo groot, dus daar kwam even wat improvisatie en creativiteit bij kijken. Al die tijd hielden we wel in ons achterhoofd dat het kindje waarschijnlijk toch pas ergens begin volgend jaar zou komen…

Moet je nagaan wat een enorme verrassing het was, toen we twee weken later prompt gebeld werden met de boodschap: “Er is een klein meisje van 10 maanden dat wacht op een adoptiegezin… Hebben jullie interesse?!” Wow! We waren tegelijkertijd superblij en nogal overrompeld! Dat ging ineens wel erg snel! We hadden even een dag nodig om het nieuws te verwerken en onze gedachtes op een rijtje te zetten, maar toen was het ons ook helemaal duidelijk: Dit is God’s perfecte timing! Dit is ons dochtertje! En vervolgens hebben we ons met hart en ziel overgegeven aan dit kleine meisje dat ons al vanaf het allereerste moment compleet veroverde!

45941362_923055747884288_6460318592066912256_n

Er volgde een enorm chaotische, uitputtende week. Elke dag een uur heen en weer rijden naar het opvanghuis waar Vitória woonde om haar te bezoeken en tijd met haar door te brengen, ondertussen allerlei voorbereidingen treffen om haar zo snel mogelijk thuis te kunnen ontvangen en dan nog het gewone dagelijkse leven dat ook doorgaat en aandacht vraagt. Tel daar nog alle emoties bij op waar je doorheen gaat in zo’n periode, en je kunt je voorstellen dat wij flink gaar waren aan het einde van die week!

Op bezoek bij Vitória…

De bezoekjes aan Vitória in het opvanghuis waren heel bijzonder. Die eerste momenten van elkaar aankijken en leren kennen zijn zo kostbaar en zo emotioneel beladen. Het was opnieuw verbazingwekkend om te merken hoe je de ene dag een onbekend kindje in je armen krijgt gelegd waarvan je alleen nog maar in theorie weet dat het jouw kindje is, en hoe je vervolgens drie dagen later al mama en papa bent en je je dochtertje met tranen in je ogen weer achterlaat in het opvanghuis, omdat ze nu nog niet mee naar huis mag. De liefde en verbondenheid groeit zo snel! Voor Mikael was dit ook heftig. Dit was zijn zusje, maar ze mocht nog niet mee naar huis…

Bijzondere momenten tijdens de bezoekjes in het opvanghuis!

Vitória woonde prompt ook nog in hetzelfde opvanghuis als waar Mikael had gewoond (de kans daarop was erg klein, dus dit was bijzonder voor ons!), zodoende kenden we de plek en mensen al. Het is een hele fijne omgeving met mensen die echt om de kinderen geven. Voor Mikael was het heel bijzonder om dit van dichtbij mee te mogen maken. We namen hem zoveel mogelijk mee tijdens de bezoekjes aan Vitória en ze reageerden beiden vanaf het begin heel positief op elkaar. Voor Mikael was het heel interessant om nu concreet te kunnen zien hoe een adoptieproces verloopt en de plek te zien waar hij zelf als baby’tje ook gewoond heeft. Hij volgde het hele proces nauwlettend en stelde ons een hoop vragen over zijn eigen verhaal die week.

Al na een week kregen we de voorlopige voogdij over Vitória en mochten we haar eindelijk thuisbrengen. Wat een feest!

adoptiekaartje

Adoptiekaartje

Nu zijn we alweer een maand verder en we genieten enorm van ons kleine meisje! Ze is een lief, rustig, vrolijk baby’tje dat goed slaapt en eet/drinkt en geniet van alle aandacht. Het is gaaf om te zien hoe Mikael en Ruth van elkaars aanwezigheid genieten, wat een geweldig geschenk hebben zij gehad in elkaar als broertje en zusje! Inmiddels noemen we ons meisje niet meer Vitória (de naam die ze van haar biologische moeder heeft gehad), maar Ruth, de naam die wij vanwege het verhaal van de Bijbelse Ruth graag aan haar wilden geven. Haar volle naam is nu dus Ruth Vitória Pellegrom Peres. Ruth hoopt 24 november 1 jaar te worden, ze kan inmiddels redelijk stevig zelf zitten en begint het huis door te tijgeren. Vanwege haar heftige start in het leven, loopt ze qua ontwikkeling een beetje achter op dit moment. Maar de ervaring leert ons dat ze deze achterstand, met een gezonde dosis liefde en aandacht, de komende tijd waarschijnlijk snel in zal halen.

Veel liefs van ons viertjes!

Weer aan de slag!

Het voelt alsof we al maandenlang terug zijn hier in Brazilië, terwijl het echt nog maar 7 weken geleden is dat ons vliegtuig hier landde! Wat kan er veel gebeuren en veranderen in twee maanden tijd! We voelen ons inmiddels al veel beter thuis en op onze plek hier in São Paulo. Ons huis voelt weer als thuis en langzaam maar zeker vindt alles weer een vast plekje.

Sinds begin augustus hebben we ons werk binnen wijkcentrum De Zaaier weer opgepakt en is Mikael begonnen aan groep 1 op een Braziliaanse basisschool hier vlakbij huis. We zijn inmiddels dus weer volop aan de slag! Het is een druk dagelijks ritme en dus best even wennen, met name voor Mikael. Maar het bevalt ons goed en het voelt erg goed om ons leven hier weer op te pakken!

We zijn blij met de school die we voor Mikael hebben gevonden! Het schoolsysteem werkt hier in Brazilië totaal anders dan in Nederland. Goed onderwijs is moeilijk te vinden en is vaak erg duur. Het gratis onderwijs op openbare overheidsscholen is van erg slechte kwaliteit, dus als het even mogelijk is probeer je je kind op een particuliere school in te schrijven, waarvan de prijzen en kwaliteit ook weer enorm uiteenlopen. De meeste scholen hier in de stad zijn grote grijze, betonnen gebouwen met overal tralies voor de ramen, niet erg kindvriendelijk dus! Gelukkig hebben we voor Mikael een particuliere school kunnen vinden op loopafstand van ons huis, die niet te duur is en een redelijke kwaliteit onderwijs aanbiedt. Het is een kleinere, montessori school aan de rand van het meer met veel groen en open ruimte eromheen. Erg fijn dus! Het was best even een grote stap voor Mikael om hier te beginnen in groep 1, maar hij vindt het erg leuk, heeft al vriendjes gemaakt en zijn Portugees gaat hard vooruit! We zijn trots op hem!

17
Mikael’s eerste schooldag in Brazilië!

Wat is het fijn om weer van dichtbij betrokken te zijn bij wijkcentrum De Zaaier! Caio werkt er momenteel fulltime en ikzelf parttime. Tot het einde van het jaar willen we dit ritme zowiezo op deze manier volhouden, omdat de leiders van het wijkcentrum 6 maanden op verlof zijn naar Schotland en het team alle hulp die het kan krijgen hard nodig heeft. Ik heb mijn werk met de tienermeiden weer opgepakt en ook Caio vindt langzaam aan zijn plekje en taak weer binnen het team. Het is leuk om met een voor mij nieuwe groep meisjes aan de slag te mogen gaan, een hele uitdaging! Verschillende van de meisjes draaien al mee in het programma van het wijkcentrum sinds ze een jaar of 6 waren, en nu ineens zijn ze alweer 12-13 jaar! Wat vliegt de tijd! Ik kijk uit naar alle mooie dingen die we samen mogen gaan beleven en hoop dat we met elkaar goede, hechte vriendschappen kunnen opbouwen! De grote uitdaging is altijd weer het creëren van een fijne, vertrouwde sfeer waarin de meiden zich veilig voelen om dingen uit hun leven met elkaar te delen en we samen God kunnen zoeken en beter leren kennen. Bidden jullie mee voor al deze waardevolle meisjes?

De afgelopen dagen zijn we extra druk omdat er een groep jongeren uit Canada hier op zendingsreis is. Ze verblijven 10 dagen in wijkcentrum De Zaaier en dragen op hun eigen manier hun steentje bij. Voor de meesten van hen is dit hun eerste zendingsreis en eerste contact met armoede, zending en de Braziliaanse cultuur. We krijgen regelmatig zulke groepen te logeren binnen ABBA en het is altijd weer gaaf om nieuwe mensen te leren kennen, een stukje van ons leven & werk met hen te delen, hen te zien helpen & groeien en de impact te zien die hun aanwezigheid heeft op de kinderen & tieners van het wijkcentrum. Lijkt het je leuk om ook eens een kijkje te komen nemen, wees welkom & neem gerust contact met ons op!

Knutselactiviteit met de groep uit Canada!