Tag: Realiteit

Samen optrekken, samen bidden, samen (uit)delen!

Dorothee Peres

ABBA stafkamp

We zaten met z´n vieren op het grasveld naast de grote zaal waar we zojuist weer een tijd van worship & Bijbelse overdenking gehad hadden. In de warme ochtendzon, met flesjes koud water bij de hand, deelden we in het Engels persoonlijke situaties & zorgen met elkaar, punten om voor te bidden en elkaar in te ondersteunen: twee Amerikaanse vrouwen, een Braziliaanse en ik, Nederlandse. “Mijn moeder in Amerika die al flink op leeftijd is, gaat haar huis verkopen en verhuizen naar een verzorgingstehuis. Dit betekent dat we afscheid moeten nemen van wat altijd onze thuisbasis was als we weer eens voor een periode terug waren in Amerika. Heel gek, dat je dan ineens geen thuis meer hebt in je thuisland…” “We zijn nu een klein jaartje in Brazilië als zendelingen en het gewone dagelijkse leven is nog steeds zo´n grote uitdaging, alles kost zoveel energie: taal, cultuurverschillen, hoe dingen hier werken, onze plek vinden binnen de ministry.” Zomaar even twee onderwerpen die ik me herinner van onze fijne gesprekken en tijden van gebed samen tijdens het jaarlijkse stafkamp van onze zendingsorganisatie ABBA. In januari, hier zomervakantie, hebben we met een groep van wel 100 man 3 dagen lang genoten van samenzijn, God zoeken, elkaar bemoedigen, lekker relaxen in het zwembad, fanatieke 6-kamp spelletjes en goeie gesprekken. Het is altijd weer een voorrecht om dan te zien met hoeveel geweldig mooie mensen we samenwerken en samen optrekken! De gedeelde ervaringen & zorgen die een leven in zending met zich meebrengen, zorgen ervoor dat we ons in elkaar herkennen en dat schept een hele diepe band. We hebben genoten van deze bijzondere paar dagen samen!

Zomervakantie & nog een kamp

Onze periode van zomervakantie zat dit jaar boordevol activiteiten: Kerst vieren met de familie, Oud&Nieuw met zo´n 15 jongeren uit de gemeente bij ons thuis, zonnige dagen aan het strand om even bij te tanken, en niet één, maar wel twee kampen! Naast het ABBA stafkamp, was Caio namelijk opnieuw uitgenodigd om te spreken tijdens een ander kamp van dezelfde christelijke studentenvereniging als waar we vorig jaar september bij betrokken waren. In januari organiseren ze altijd een groter kamp voor alle studenten die leiding geven aan bijbelstudie groepen van de studentenvereniging aan universiteiten door het hele land. Er waren zo´n 60 jongeren aanwezig en we hebben genoten van de twee dagen dat we met hen mochten optrekken. Naast Caio´s lessen, hebben we zoveel goede gesprekken mogen hebben met jongeren die ons opzochten om meer te horen over onze ervaringen & gedachten rondom thema´s als zending, de Bijbel, gemeente-zijn en adoptie. Wat is het inspirerend om jongeren tegen te komen die een oprecht verlangen hebben om Jezus te volgen, actief op zoek gaan naar wat dat dan inhoudt voor hun leven en hoe ze Hem kunnen dienen in deze gebroken samenleving.

Wijkcentrum De Zaaier

Begin februari begon hier weer een nieuw schooljaar en zodoende ging het programma van wijkcentrum De Zaaier ook weer van start. Ik werk dit jaar niet één, maar drie dagen mee in het wekelijkse kinder- en tienerprogramma van het wijkcentrum. Nu mijn eigen kids wat ouder worden en we de baby-jaren definitief achter de rug hebben, kan ik weer wat meer tijd vrijmaken voor mijn werk binnen ABBA en daar geniet ik van. Naast het wekelijkse bijlesprogramma voor de jongste groep kids dat ook dit jaar weer door gaat, heb ik in februari het SuperWoman programma weer opgepakt. Een kersverse start met een hele nieuwe groep jonge tienermeiden! Het SuperWoman programma is speciaal bedoeld voor meiden tussen de 11 en 17 jaar en focust op allerlei onderwerpen & issues die juist tijdens de tienerjaren spelen, zoals o.a. vriendschappen, relaties met ouders, identiteit & zelfbeeld, verkering & seksualiteit, tienerzwangerschap, misbruik en huiselijk geweld, toekomst & levensdoelen etc. Daarnaast is er elke week tijd voor bijbelstudie & gebed en natuurlijk doen we ook gewoon een hoop leuke dingen samen (zoals maffe spelletjes, teambuilding, samen koken, knutselen en nagels lakken). Ook ligt er een duidelijke nadruk op het vormen van goede, betrouwbare vriendschappen onderling. Ik hoop de komende tijd samen met de meiden te werken aan het vormen van een hechte, veilige groep waarin ieder meisje zich gezien en veilig voelt om zichzelf te kunnen zijn en er steeds meer een sfeer ontstaat van openheid & echtheid naar elkaar en naar God toe. Bid alsjeblieft mee voor deze 15 waardevolle meiden en voor onze wekelijkse uurtjes samen! Dat we naar elkaar toe mogen groeien en ze God mogen gaan ervaren en leren kennen.

Een tijd geleden deelden we met jullie dat het stafteam van wijkcentrum De Zaaier maar klein was en dat we hard meer medewerkers nodig hadden… In het afgelopen jaar is ons team flink gegroeid en we zijn dit werkjaar van start gegaan met een team van 10 vaste werkers! Van deze 10 mensen werken er momenteel wel 7 full time en 3 part time. Daarnaast zijn we op dit moment in gesprek met nog twee of drie andere vrijwilligers die graag een middag of ochtend willen helpen bij specifieke activiteiten, onder andere ballet les voor de meisjes en bijles lezen & schrijven voor al wat oudere kinderen die een grote leerachterstand hebben. Wat is het gaaf om het team te zien groeien, samen op te trekken en in elkaar een gedeelde liefde te ontdekken voor de kids & tieners die we mogen dienen, en samen te werken aan een steeds betere kwaliteit van hulp & ondersteuning voor al deze gezinnen die God op onze weg brengt.

Ter vergelijking: Het stafteam van wijkcentrum De Zaaier in 2012 en nu in 2023 (plus kids)!

God´s licht schijnt het felst in de diepste duisternis

Het is ook erg fijn om de lasten & zorgen die dit werk met zich meebrengt samen te kunnen delen & dragen. Nu we iemand in het team hebben die zich full time bezig houdt met het begeleiden van de gezinnen, merken we dat we zoveel meer te weten komen over wat er allemaal speelt binnen de gezinnen, relaties, de krottenwijk en context daaromheen en dat zijn veelal hele heftige verhalen! Er is zoveel nood, armoede, honger, maar ook zoveel mishandeling, verwaarlozing, misbruik, verslaving en criminaliteit. De wijk is heel erg onrustig de laatste maanden, de plaatselijke drugsbazen die het voor het zeggen hebben in de wijk liggen regelmatig flink in de clinch met de politie en daarbij vliegen de kogels nogal eens in het rond en worden er regelmatig moorden gepleegd aan beide kanten. Als je dan bedenkt dat de jonge kinderen waar wij mee werken daar middenin opgroeien en dat allemaal voor hun ogen in de nauwe steegjes meekrijgen, dan begin je iets meer te begrijpen van wat zij allemaal niet te verstouwen krijgen en wat voor diepe sporen dat nalaat in hun emotionele en psychische ontwikkeling. Hun gedrag is vaak duidelijk terug te leiden tot de heftige, gebroken realiteit waarin ze opgroeien, zowel binnen hun gezinnen als in de wijk.

Dit is een last die in het afgelopen jaar zwaar op onze schouders drukte en we merken dat we het nodig hebben om deze dingen regelmatig met elkaar te delen, voor elkaar te bidden en bij tijde ook genoeg afstand te nemen om als het ware weer op adem te kunnen komen. Anderen liefhebben zoals God dat van ons vraagt, is niet alleen liefde, hoop en blijdschap uitdelen, het betekent ook dat we elkaars lasten dragen, dat we ons identificeren met de ander en de ander werkelijk ontmoeten in zijn realiteit, noden & gebrokenheid. En dat kost ons heel wat kan ik je vertellen. Bidt voor ons als team! Voor bescherming, wijsheid, onderscheidingsvermogen en een hechte relatie met de Heer en met elkaar. Het is ons gebed en onze hoop dat wanneer wij bereid zijn hen werkelijk te ontmoeten in hun gebroken realiteit, dat zij juist dan Jezus´ kracht en liefde mogen gaan zien en ervaren. Want God´s licht schijnt het felst in de diepste duisternis; Zijn kracht is het duidelijkst in zwakheid!

Gemeente: huisgroep jonge gezinnen

Binnen onze gemeente hier zijn we dit jaar ook weer volop betrokken bij verschillende activiteiten: Caio gaat door met bijbelstudies over het Oude Testament voor de jeugd, dit keer in het formaat van een podcast; ik ben betrokken bij de zendingscommissie, we zijn een eerste serie bijbelstudies & info bijeenkomsten begonnen over het onderwerp adoptie (hierover in een volgend bericht meer!) en we zijn begin dit jaar gestart met een huisgroep voor jonge gezinnen bij ons thuis. Dit is een verlangen dat we al een tijdlang hadden, en nu we een groter huis hebben en ook nog eens vlakbij de gemeente wonen, werd het tijd om het idee om te zetten in werkelijkheid! Het is een groep van 5 jonge gezinnen (9 kids tussen de 0 en 8!) en twee jong getrouwde stellen, een huis vol dus! Elke twee weken brengen we een hele ochtend of middag samen door, met alle kinderen er ook bij! We eten samen, bouwen aan diepe vriendschappen en bestuderen samen de Bijbel (Filippenzen op dit moment). Ook de kids hebben hun eigen half uurtje met de Bijbel, bouwen vriendschappen op en ravotten heel wat af. Het is echt een zegen om op deze manier samen gemeente te zijn!

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid, ondersteuning en gebed!

Lieve groetjes en veel zegen uit São Paulo,

Caio, Dorothee, Mikael & Ruth

Na verlof weer volop aan het werk

Dorothee Peres

Het is maandagmiddag, terwijl ik druk ben met afwassen en de keuken weer op orde brengen (het middageten is hier in Brazilië altijd de warme hoofdmaaltijd van de dag, dus dat betekent uitgebreid koken!), komt Ruth de keuken in gelopen met haar speelgoed koffertje in de hand: “Mama, ik ga op reis!” Waarop ik enthousiast reageer en haar vraag waar de reis naartoe gaat: “Naar Nederland, mama!” Dit horen we haar regelmatig zeggen sinds onze verloftijd in Nederland afgelopen juli!

Wat hebben we genoten van de maand in Nederland! Het was echt op en top vakantie, heerlijk weer en we hebben zoveel leuke dingen kunnen doen, veel tijd met familie kunnen doorbrengen en samen mooie herinneringen kunnen maken. Wat is Nederland toch leuk in de zomer, zoveel leuke plekjes om te ontdekken, lekker op de fiets. De kids hebben hun hart opgehaald (en wij ook)! Ook was het heel leuk om velen van jullie te kunnen ontmoeten en bij te kunnen praten. We zijn dankbaar voor zo´n mooie verloftijd en voor alle steun en praktische hulp die deze reis mogelijk maakten.

Inmiddels zijn we alweer ruim 2 maanden terug in São Paulo en druk met ons dagelijkse werk, activiteiten en verantwoordelijkheden. Caio is begonnen aan het schrijfproces van niet één, maar twee boeken! Het eerste boek is dat waar we jullie in ons laatste bericht over vertelden, over leviticus, en zal hier in Brazilië uitgegeven worden. Het andere boek betreft een bijbels commentaar op het boek Numeri dat Caio samen zal schrijven met een Amerikaanse theoloog waar hij al een tijd lang goed contact mee heeft en die een soort mentor is voor hem. Caio was al langs de zijlijn betrokken bij dit project als meelezer en om feedback te geven op reeds geschreven stukken tekst. Maar tijdens onze verlofperiode in Nederland, kreeg hij ineens de uitnodiging om co-auteur te worden en zelf een aantal hoofdstukken van dit bijbelcommentaar te schrijven. Hij is erg enthousiast over dit project en de kans om samen met deze mentor-vriend dit boek te schrijven. Het zal uitgegeven worden in Amerika in de reeks Tyndale Commentaries of Old Testament via de uitgeverij IVP (InterVarsity Press).

Naast deze twee grote projecten is Caio regelmatig druk met het voorbereiden van de bijbelstudies voor de jeugd in onze gemeente en andere studies en preken die hij zo nu en dan mag geven. De laatste weken verzucht hij af en toe: “Ik moet nu echt stoppen met het accepteren van nieuwe uitnodigingen, anders heb ik teveel op m´n bordje!” Maar sommige uitnodigingen zijn ook gewoon zulke mooie kansen om een steentje bij te dragen… Zo waren we in september, als gezin, een weekendje naar het kampweekend voor de staf en leidinggevenden van een grote christelijke studentenvereniging (vergelijkbaar met Navigators) die al jarenlang heel gaaf werk verrichten onder studenten aan universiteiten door heel Brazilië. Caio was uitgenodigd om op zaterdag en zondagochtend een uitgebreide studie te geven over Exodus. We hebben genoten van de nieuwe contacten, leuke gesprekken en het leren kennen van weer een ander klein stukje van Gods koninkrijk en gemeente. Wat is het waardevol om zo te kunnen dienen en in het proces zelf ook weer gezegend te worden.

In het afgelopen halve jaar zijn we ook heel intentioneel bezig gegaan met het opbouwen van nieuwe contacten en vriendschappen binnen onze nieuwe gemeente hier in de wijk. We genieten ervan dat de gemeente zo dicht bij huis is en we makkelijk overal bij betrokken kunnen zijn. Naast de serie bijbelstudies die Caio dit jaar geeft aan de jeugd, zijn we inmiddels ook betrokken bij het tienerwerk en zijn we door verschillende jongeren benaderd voor gesprekken, mentorschap en het delen van onze ervaringen met adoptie. Er zijn zoveel open deuren en zoveel leuke beginnende vriendschappen! Zo mocht Caio vanochtend tijdens de tienerdienst in het deel&bid-moment met een jonge tiener praten en bidden die 6 jaar geleden geadopteerd is door een gezin uit de gemeente. Een kort gesprek over hoe het is om geadopteerd te zijn, om te gaan met een heftig verleden en in die paar minuten een diepe connectie kunnen leggen omdat je je in elkaars ervaringen herkent als geadopteerde zoon en adoptievader. Ondertussen had ik een bijzonder gesprek met twee tieners die duidelijk een roeping ervaren in hun leven en die zitten te popelen om de zending in te kunnen gaan. Mooie getuigenissen over hoe God jonge tieners aanraakt uit hele gebroken gezinnen en die nu op zoek zijn naar sturing en discipelschap: Hoe moet ik het allemaal aanpakken? Hoe kan God mij gebruiken? In de fase waarin wij ons nu bevinden, als jong gezin, al wat langer getrouwd stel met jaren ervaring op het zendingsveld, merken we dat veel van de jongelui en jonge stellen toenadering zoeken met een behoefte aan advies, inspiratie en een rolmodel. Weer een hele nieuwe uitdaging voor ons, maar een rol die we graag op ons willen nemen en we bidden dat de Heer onze contacten en wegen leidt tot zegen voor de jongeren die we zo tegenkomen.

Ook het werk binnen wijkcentrum De Zaaier draait op volle toeren. Alhoewel ik maar parttime betrokken ben, geniet ik ervan mijn steentje bij te kunnen dragen en deel te zijn van een team hele gave mensen. Het bijlesprogramma voor de jongste groep kids waar ik nu al ruim een jaar verantwoordelijk voor ben, loopt nog steeds goed en het is leuk om hun vooruitgang te zien. Daarnaast is er op de dag dat ik bijles geef ook altijd bijbelclub voor alle drie de leeftijdsgroepen en ik schiet dan vaak te hulp bij de jongste groep. Met z´n tweeën op een groep van 12 5-8 jarigen is soms nog best een uitdaging, er zitten altijd een paar kinderen tussen waar we onze handen vol aan hebben en die de sfeer van de hele groep beïnvloeden. We zien dan elke keer weer dat de kinderen die superdruk zijn, heel dwars en met veel gedragsproblemen, juist de kinderen zijn die schreeuwen om liefde en aandacht. Ze maken in hun jonge leventje al zoveel heftige dingen mee! Pyetro, één van onze mega drukke jongetjes, was een tijdje terug bijna niet te handhaven in de groep. Toen zijn we begonnen om hem heel gericht aandacht, geduld en liefde te geven, hem op schoot te nemen en hem tegelijkertijd wel rustig terecht te wijzen wanneer dat nodig was. En nu, na een paar maanden stug volhouden, zien we hem langzaam veranderen: de agressie raakt steeds meer op de achtergrond en zodra hij de ruimte binnenkomt hangt hij om onze nek. Zelfs het bijbelverhaal kan hij nu meestal helemaal uitzitten, op mijn schoot weliswaar, en de helft van de tijd half op z´n kop hangend (het moet wel interessant blijven natuurlijk ;), maar dit is al een hele overwinning!

Elke week tijdens bijbelclub hebben we gebedstijd met de kids en mogen ze één voor één naar voren komen om voor een specifiek onderwerp te bidden. Het is zo leuk om te zien hoe ze hier steeds vrijer in worden en uitzien naar het kwartiertje bidden. Wanneer we dan bidden en praten over onderwerpen als kinderen die honger lijden, ziek zijn, mensen die verslaafd zijn of op straat wonen, dan horen we veel heftige verhalen en opmerkingen van de kids over hun eigen leefomgeving en families. “Tante, mijn vader gebruik nog steeds drugs, kunnen we voor hem bidden?” “Oh die van mij ook! Hij zat een tijd in de gevangenis en we hoopten dat toen hij vrij kwam, hij zou stoppen met de drugs, maar hij gaat er gewoon mee door…” Dat zijn gesprekken en ervaringen die kleine jongens van 6 niet zouden moeten hebben! Bid je mee voor de harten & levens van deze jonge kids? Dat God ze beschermt en ze Zijn liefde mogen ervaren!

In juli werden de jaarlijkse kinder- en tienerkampen weer gehouden! Hier is een korte indruk van deze geweldige dagen!

Sinds een aantal maanden is ons team van wijkcentrum De Zaaier weer wat verder uitgebreid. We hebben nu full time een hele fijne sociaal werkster in het team die zich helemaal toelegt op het contact met en de begeleiding van de gezinnen van de kinderen die bij ons over de vloer komen. In totaal zijn dat zo´n 45 gezinnen! Vilma werkt al jarenlang als sociaal werkster onder de armere bevolking hier in de stad en heeft veel ervaring met het werken met mensen op straat, in de jeugdgevangenis, in krottenwijken en in wijkcentra, ze is dus een geweldige aanwinst voor ons team! Ze is gaandeweg bezig om alle gezinnen van wat dichterbij te leren kennen, heeft regelmatig gesprekken met de moeders en gaat na wat hun situatie, behoeftes en problemen zijn. Ook legt ze de brug naar de scholen waar de kids naartoe gaan en helpt ze de ouders om bij de gemeente en de overheid datgene waar ze volgens de wet recht op hebben, qua hulp en ondersteuning, aan te vragen en rond te krijgen.

Vilma en Karina tijdens een workshop voor moeders en therapie met de kids.

Sinds een aantal weken hebben we daarnaast ook een christelijke psychologe die een middag in de week op vrijwillige basis een paar van de kinderen begeleidt. Heel bijzonder en enorm hard nodig! Karina heeft ook al veel ervaring in zending en in het werken met de armere bevolking en samen met Vilma heeft ze een lijstje gemaakt van de kinderen en tieners die het hardste psychologische begeleiding nodig hebben. En dat zijn er nogal wat! Helaas heeft Karina, naast haar betaalde werk, op dit moment maar één middag de tijd om te dienen binnen het wijkcentrum. We zouden haar heel graag 3 of 4 middagen in de week in het wijkcentrum zien, maar om dat mogelijk te maken zouden we haar een vergoeding moeten kunnen geven en met het krappe budget van wijkcentrum De Zaaier gaat dat op dit moment helaas niet lukken. Karina begeleidt nu 4 kinderen op die ene middag in de week, met 4 middagen kom je dus op zo´n 16 kinderen. Er staan nu zo´n 20 kinderen op de wachtlijst die echt behoefte hebben aan psychologische begeleiding. Onze uitdaging is nu om mensen te vinden die bereid zijn om dit specifieke doel maandelijks financieel te ondersteunen, zodat we Karina kunnen helpen om meer tijd te kunnen geven aan wijkcentrum De Zaaier. Mocht je meer willen weten of ons hiermee graag willen helpen, neem dan contact met ons op (dot_wop@hotmail.com)!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Hectische tijden

Dorothee Peres

Nog net op de valreep van het nieuwe jaar delen we graag weer een update met jullie. We zitten momenteel middenin een hele drukke, chaotische tijd in verband met onze verhuizing en verbouwing van het nieuwe huis. Midden november zijn we vertrokken uit ons oude huis en hebben we de sleutels aan de nieuwe eigenaars (vrienden van ons) overhandigd om vervolgens tijdelijk in te trekken bij Caio´s ouders die een kwartiertje rijden verderop wonen. We hebben al onze spullen en meubels opgeslagen in ons nieuwe huis en zijn ondertussen al ruim 8 weken druk aan het werk met de verbouwing van het huis. Er komt een hele hoop bij kijken en het werk vlot niet altijd precies zoals we zouden willen, het is een hele uitdaging en we moeten lange adem hebben. We zijn nu zover dat het einde van de verbouwing binnenshuis in zicht is, daarna volgt er nog heel wat werk aan de buitenkant en in de achtertuin.

Verhuisdag

Verbouwing

We hadden eigenlijk gepland om met de kerstdagen nog bij Caio´s ouders te verblijven, maar toen Caio´s broer ineens positief testte voor Corona, vielen alle plannen in het water en hebben we besloten om een aantal dagen in quarantaine te verblijven, wat inhield dat we ineens halsoverkop naar een half-af huis verhuisden! We wonen nu al een klein weekje in ons nieuwe huis en het bevalt ons goed, ook al zitten we nog wel tijdelijk een beetje in de troep. Stukje bij beetje wordt het steeds meer ons nieuwe thuis. Onze Kerst voelde dit jaar dus wel een beetje vreemd: in quarantaine, zonder familie en in een half-af huis. Maar we hebben er met z´n viertjes gewoon maar geprobeerd wat van te maken. We hopen dat jullie, ondanks de Corona perikelen en beperkende maatregelen, toch ook fijne feestdagen gehad hebben!

Bij opa & oma thuis…

Ons nieuwe thuis, nu nog half af…

Temidden van al deze drukte is Caio in november ook nog op reis geweest naar Amerika. De reis ging uiteindelijk echt door en hij heeft een hele goede tijd gehad! Hij was ruim 10 dagen in Amerika om twee verschillende theologische conferenties bij te wonen en drie academische papers te presenteren. Hier volgt zijn verhaal over deze impactvolle dagen:

Een cyclus van vrijgevigheid, dankbaarheid en nederigheid

Ik bad en huilde, zittend op een steen ergens middenin Texas, terwijl ik God dankte en probeerde om de unieke ervaring die ik net achter de rug had op deze plek in Gods aanwezigheid in het juiste perspectief te plaatsen.

Als mij wordt gevraagd wat ik precies doe qua werk, is het nog steeds niet makkelijk om een ​​kort, eenvoudig antwoord te geven. Op veel momenten ben ik meer bezig met de hulpverlening aan kinderen en jongeren in risicosituaties en sociale kwetsbaarheid. Soms door rechtstreeks met kinderen en tieners te werken en soms door het studeren en schrijven over onderwerpen die verband houden met dit werk. Op andere momenten wijd ik me meer aan academisch onderzoek en het produceren van theologisch materiaal. Soms voor de theologische academie en soms voor de christelijke kerk. Deze dubbele focus weerhoudt mij ervan om een ​​“carrière” op te bouwen op een van deze twee werkterreinen. Het gevolg hiervan is dat ik soms het gevoel heb dat ik aan de rand loop, zowel als zendeling en als academicus. Hoewel ik weet dat mijn zendingservaring van fundamenteel belang is voor wat ik academisch doe, heb ik soms het gevoel dat deze dubbele focus me ervan weerhoudt om op beide gebieden effectiever te zijn.

Toen ik begin 2021 aan de slag ging met het plan om deel te nemen aan de twee theologische conferenties in de VS, wist ik dat de kans maar erg klein was dat het ook daadwerkelijk allemaal door zou gaan. Er waren zoveel factoren die roet in het eten zouden kunnen gooien, zoveel details die ik niet zelf in de hand had, maar stukje bij beetje zag ik God alle deuren openen en kon ik op 15 november dan echt het vliegtuig pakken richting Dallas, ik kon het maar amper geloven!

Ik presenteerde een paper tijdens de conferentie van de Evangelical Theological Society en twee papers tijdens de grotere conferentie van de Society of Biblical Literature. De drie papers werden zeer goed ontvangen. Over twee van de papers kreeg ik als advies van andere academici die ook hun werk presenteerden, om mijn onderzoek te publiceren in tijdschriften waarvan zij redacteur zijn. Dat alleen al zou voor mij reden zijn om deze reis als een groot succes te zien, als een bevestiging van mijn academische capaciteiten en de waarde van mijn bijdrage aan de academische wereld. Maar dit is maar een klein deel van het belang van deze reis voor mij, als academicus, maar ook als zendeling.

Door deel te nemen aan deze conferenties kreeg ik de kans om veel mensen te ontmoeten wiens werk ik bewonder en om goede gesprekken te voeren met een paar specifieke mensen die me in de afgelopen jaren hebben geholpen, uitgedaagd en begeleid in mijn avontuur in het academische wereldje. Op meerdere momenten toonden mensen niet alleen interesse en bewondering voor mijn academische werk, maar misschien nog meer voor mijn betrokkenheid bij kinderen en tieners in kwetsbare situaties in Brazilië. Toen ik het had over deze dubbele roeping van mij, kreeg ik meerdere keren als antwoord: “Dus jij bent bezig met wat werkelijk belangrijk is”. Ik heb mijn ervaring in zending altijd erkend als een onderscheidende basis voor mijn academisch onderzoek en schrijven. Maar om dit te horen van andere academici was voor mij echt een bevestiging dat ik op het juiste pad zit, ook al betekent dat misschien dat ik geen volwaardige academicus of volwaardige zendeling ben. Deze reis is voor mij een hele markante ervaring geworden vol richtinggevende bevestiging van God voor mijn enigzins ongewone werkterrein. Ik vind het nog steeds lastig om precies uit te leggen wat ik doe, maar ik weet dat ik bezig ben met datgene wat God wil dat ik doe.

Op dat moment, terwijl ik op die steen zat te bidden en dit alles overdacht, gebeurde er iets op een meer persoonlijk, intiemer niveau in mij. Om te komen waar ik academisch gezien nu ben, met een masterdiploma in Nederland, gepubliceerde artikelen, gepresenteerde onderzoeken en deze reis naar de VS, had ik de hulp en vrijgevigheid van veel mensen nodig. Ik bedacht me al biddend en ontroerd dat, om hier te kunnen zijn, het nodig was dat Dorothee een heel aantal dagen voor de kinderen zorgde zonder mij, veel mensen ons financieel ondersteunden, enkele vrienden mij met praktische dingen hielpen en een organisatie mijn reis- en verblijfskosten betaalde. Zoveel collectieve inspanning zodat ik hier nu aanwezig kon zijn. Waarom ik? Waarom hecht iemand er belang aan wat ik doe? Ik heb al deze hulp nodig om mijn academische werk uit te kunnen voeren, juist omdat ik naast dit werk ook een roeping heb binnen zending. Anders zou ik kunnen proberen een academische carrière na te streven waarin al deze activiteiten een deel van mijn betaalde werk zouden zijn, zonder afhankelijk te zijn van iemands hulp. Ik voel me vaak schuldig omdat ik weet dat ik voor het vervullen van deze academische roeping de steun en vrijgevigheid van zo veel mensen nodig heb. Maar deze reis, en specifiek dit moment van gebed, gaf me ineens een ander perspectief.

Ik realiseerde me dat het feit dat ik zendeling ben, naast academicus, niet alleen veel van de onderwerpen en perspectieven bepaalt die ik in mijn onderzoek en schrijven aanhoud. Maar in feite zorgt het zendeling-zijn (waardoor mijn academische inspanningen volledig afhankelijk zijn van de vrijgevigheid van mensen) ervoor dat ik een houding van dankbaarheid en nederigheid ervaar in mijn leven en in het bijzonder wat betreft mijn academische activiteiten. Deze houding van dankbaarheid en nederigheid markeert op zijn beurt mijn onderzoeken en schrijven op een manier die, evenals mijn ervaring met kinderen en tieners in nood, de inhoud die ik produceer anders en interessant maakt. Terwijl mijn ego vaak verlangt naar financiële onafhankelijkheid om mijn academische werk te doen, verlangde ik op dat moment van gebed juist naar het leven zoals ik dat nu heb. Wat ik me op dat moment realiseerde was niet eens hoezeer deze afhankelijke manier van leven mijn academische werk anders en interessant maakt; nee, ik realiseerde me dat deze afhankelijke manier van leven mij de persoon maakt die ik ben en die God wil dat ik ben. Terugkijkend op mijn leven, besefte ik dat, hoe moeilijk het soms ook is om afhankelijk te zijn van de vrijgevigheid van zoveel mensen om te doen wat ik doe, ik dit niet wil opgeven; Ik wil niet opgeven wat me dwingt om dankbaar en nederig te zijn, erkennend dat niets wat ik heb of doe mijn verdienste is, maar eerder een gemeenschapsprestatie van het Lichaam van Christus waar ik deel van uitmaak en dat me ondersteunt. Wat bijzonder en betekenisvol om mezelf en mijn werk te mogen zien in het licht van deze cyclus van vrijgevigheid, genade, dankbaarheid en nederigheid. Hem zij alle glorie!

En zo komen we alweer aan het einde van een bewogen jaar! Wat is de tijd gevlogen en wat is er veel gebeurd. We zijn de Heer dankbaar voor Zijn zorg, bescherming en aanwezigheid in ons leven, voor gezondheid, voor ons gezinnetje, voor familie & vrienden, voor jullie trouwe ondersteuning en gebeden, voor ons werk, onze nieuwe gemeente en ons nieuwe thuis hier in São Paulo!

We wensen jullie een fijne jaarwisseling en een rijk gezegend 2022!

Lieve groetjes uit een zomers São Paulo!

Kerst in ons nieuwe huis!

Ruth vierde eind november haar 4e verjaardag!

Mikael met vriendjes op school. Hij gaat vanaf februari al naar groep 5!

Opluchting en een stroomversnelling: het normale leven keert weer terug!

Dorothee Peres

In de afgelopen maanden is er weer een hoop gebeurd, het voelt een beetje alsof we ineens in een stroomversnelling zitten. Na anderhalf jaar pandemie, quarantaine en social distancing, merken we dat in de afgelopen twee maanden het normale leven weer enigzins terugkeert en dat voelt enorm goed! Voor ons betekent dit dat de scholen allemaal weer open zijn en onze beide kids elke ochtend les hebben, wat mij meer tijd geeft voor andere dingen, onder andere mijn taken binnen wijkcentrum De Zaaier.

Wijkcentrum De Zaaier is sinds begin augustus weer alle dagen van de week open en draait weer op volle capaciteit! Geweldig! Nu ik weer wat meer tijd heb, draai ik twee dagen in de week mee en je vind me dan vooral bij de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. Ik heb besloten om mijn werk met tienermeiden nog even te laten rusten dit jaar. De tieners hebben momenteel een leuke, gemixte bijbelstudiegroep die geleid wordt door Alan, een jonge Braziliaanse zendeling die zelf uit de nabijgelegen krottenwijk komt en als kind opgegroeid is met wijkcentrum De Zaaier. Ik heb jullie in een eerder bericht al eens wat meer verteld over hem (zie hier).

Toen ik in juli aan het nadenken en bidden was over mijn werk binnen het wijkcentrum, kreeg ik het al snel op mijn hart om iets te doen met bijles lezen & schrijven voor de groep 5-8 jarigen. Alle tieners en kinderen die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier komen uit hele arme gezinnen en zitten op gratis overheidsscholen die over het algemeen een hele slechte kwaliteit onderwijs bieden. Tijdens de pandemie zijn deze scholen gewoonweg gesloten gebleven, wat betekent dat al deze kinderen al anderhalf jaar geen les meer hebben gehad! Nu school weer begint en ze anderhalf jaar ouder zijn, worden ze gewoon naar de volgende groep doorgeschoven, terwijl ze daar uiteraard helemaal niet aan toe zijn! De meeste kinderen van 8 jaar kunnen nog niet echt lezen en schrijven!

Dus in de afgelopen weken ben ik druk aan de slag gegaan met het opzetten van een bijles programma voor deze groep kids. Ze krijgen nu wekelijks bijles lezen en schrijven, wat we echt op spelenderwijs met ze proberen te doen, zodat het leuk en interessant blijft voor ze. Ik heb een hele reeks educatieve spelletjes en lesmateriaal aangeschaft, niet alleen gericht op lezen en schrijven, maar ook nummers, basic rekenen en spelletjes die hun inzicht, logica en concentratie stimuleren. Ze zijn er helemaal enthousiast over! Ik geniet ervan om weer aan de slag te kunnen binnen het wijkcentrum en de rol van juf ligt mij erg goed, daarnaast is het gaaf om de kinderen te zien genieten en leren. Één van de meisjes zei vanochtend tijdens het ontbijt tegen me: “Tante, ik vind jouw bijles de allerleukste les van de week!” Wat een mooie uitdaging om deze kids te laten zien en ervaren dat leren ook leuk kan zijn en op deze manier hun ontwikkeling, leergierigheid en nieuwsgierigheid te stimuleren.

Toen begin augustus hier het tweede semester van het schooljaar begon, hebben we voor alle kinderen en tieners een goed gevuld tasje schoolmateriaal kunnen aanschaffen, dat was feest!

Ook zijn na lange tijd de meeste kerken en gemeentes weer open en kunnen we eindelijk weer een zondagse dienst bezoeken, wat heerlijk na anderhalf jaar! Het deed me echt wat om na zo lange tijd weer samen God te kunnen prijzen en samen te kunnen komen als gezin van God. Ineens besef je dan dat iets wat jarenlang, misschien wel een levenlang, heel vanzelfsprekend was, eigenlijk enorm kostbaar is! We hebben als gezin besloten dat het een goed moment was om van gemeente te switchen: we waren 10 jaar lang deel van een hele fijne gemeente in het centrum van São Paulo, maar vanwege de grote afstand en het vreselijke verkeer hier in de stad, werd het steeds moeilijker om echt betrokken te kunnen zijn bij deze gemeente. Vandaar dat we besloten hebben om over te stappen naar een fijne baptisten gemeente hier in onze wijk (op loopafstand!), waar meerdere van onze collega´s en vrienden van ABBA ook deel van zijn. We hopen op deze manier meer betrokken en actief te kunnen zijn bij deze gemeente, ook bij doordeweekse activiteiten, iets wat in onze oude gemeente gewoon niet haalbaar was voor ons. We zijn momenteel ons plekje aan het vinden, Mikael en Ruth vinden het kinderprogramma helemaal leuk (dat is ons veel waard!) en stukje bij beetje hopen we binnen deze nieuwe gemeente ons steentje bij te kunnen dragen.

Een kleine indruk van onze nieuwe gemeente

Caio is ondertussen heel druk met het schrijven en vormgeven van de drie theologische studies die hij zal mogen presenteren tijdens de twee theologische conferenties in Amerika in november (Hij vertelde hier al meer over in onze laatste update, die vind je hier). Hij heeft inmiddels te horen gekregen dat hij één van de mensen is die gekozen is om financiële steun te krijgen vanuit een speciaal fonds van de SBL om deel te kunnen nemen aan de conferenties, heel gaaf! Verder blijft het nog wel even spannend of de reis ook echt door zal gaan straks in november: vanwege de Covid situatie in Amerika is er best nog wel kans dat de conferentie alleen virtueel zal kunnen plaatsvinden en Caio het land niet eens in komt zonder een specifiek visum waar je niet zo makkelijk even aan komt. Dus we wachten het allemaal nog even af voorlopig!

Een tijdje geleden vroegen we jullie gebed voor mijn gezondheid en voor onze zoektocht naar een ander, groter huis voor ons als gezin. Ik ben in juni geopereerd  in verband met endometriose, een ingreep waarbij mijn baarmoeder verwijderd is en ook meteen mijn blindedarm. Het is allemaal heel goed verlopen en ook het herstel viel me alles mee. Ik ben erg dankbaar voor goeie artsen en zorg en dat verschillende problemen die er speelden nu opgelost zijn. De pijnklachten waar ik maandenlang mee rondliep zijn grotendeels weggetrokken inmiddels. Ik krijg nu alleen nog wat fysiotherapie voor een spier- en peesontsteking in mijn rechter heup. We zijn dankbaar voor jullie gebed en meeleven!

Ander gaaf nieuws is dat we inmiddels een huis gevonden hebben! Hier in de wijk, vlakbij onze nieuwe gemeente en de school van de kinderen, zoals we graag wilden. Het is een stuk groter dan ons huidige huis, met ruimte voor Caio´s kantoor en een logeerruimte en achtertuin! We zijn er zo blij mee! We hebben afgelopen week het koopcontract getekend en hebben nu eindelijk de sleutels in handen zodat we aan de slag kunnen gaan. Er moet namelijk nog best wat aan het huis gebeuren, dus dat wordt even een uitdaging de komende maanden! Het huis stond al een tijd lang leeg en is best verouderd, dus bepaalde delen moeten vernieuwd en opgeknapt worden. Hier hopen we de komende maand hard mee aan de slag te gaan en hopelijk zullen we ergens in november dan echt kunnen verhuizen. We hebben er zin in en hopen er een fijn nieuw thuis van te maken!

Tot slot willen we jullie graag nog wat vertellen over een nieuwe uitdaging die op onze weg kwam in de afgelopen weken. We zijn benaderd vanuit ABBA om samen met nog een ander zendingsechtpaar een christelijke adoptie support groep op te starten. We hadden zelf al een hele tijd het verlangen om iets te doen op het gebied van adoptie en training etc., maar zagen hier voorheen nog niet echt een mogelijkheid voor, dus het was jarenlang een sluimerend verlangen waar we zo nu en dan over praatten. Het is heel gaaf om te zien dat er nu ineens een weg en mogelijkheid ligt om hier actief wat mee te gaan doen en onze ervaringen, kennis en passie wat betreft adoptie te mogen delen met anderen. Het project zit momenteel nog echt in de beginfase, wat inhoudt dat we elkaar wekelijks zien om samen te bidden, brainstormen en te leren van anderen die al veel ervaring hebben met het draaien van adoptie supportgroepen. Hier in Brazilië is adoptie een nog redelijk nieuw concept en ondanks dat het proces zelf nu vanuit de wetgeving, kinderbescherming en sociale diensten duidelijk en goed geregeld is, is adoptie voor de algemene bevolking nog een beetje een taboe en bestaan er veel vooroordelen, verkeerde opvattingen en gewoon onwetendheid rondom het hele onderwerp. Helaas is dit niet anders onder christenen. Er zijn nog maar weinig adoptie support groepen en hier in de stad weten we van maar 1 andere christelijke adoptie support groep. Er is dus heel veel werk te doen op dit gebied! We zijn heel benieuwd hoe dit project zich de komende maanden verder zal ontwikkelen en in welke richting God ons zal leiden. Graag willen we jullie vragen om te bidden voor deze nieuwe uitdaging, dat God het zal gebruiken tot zegen en dat Hij ons wijsheid geeft voor het vormgeven van dit project.

Bedankt voor jullie steun, gebed en betrokkenheid!

Warme groetjes en veel zegen vanuit São Paulo!

In juli hebben we weer een tienerkamp kunnen houden! Wel met een wat kleinere groep dan normaal, maar het waren mooie dagen samen!

Zegeningen en uitdagingen in 2021

Dorothee Peres

We zijn alweer een heel tijdje onderweg in 2021, hoog tijd voor een update van ons! We zijn het nieuwe jaar begonnen in een nog steeds hele onzekere en onrustige situatie hier in Brazilië. Veel van jullie hebben vast wel gehoord dat het Coronavirus hier in Brazilië enorm om zich heen grijpt de laatste twee maanden, wat op dit moment zorgt voor schrikwekkende aantallen besmettingen en doden, ziekenhuizen die het niet meer kunnen bolwerken, een steeds moeilijkere economische situatie voor met name de vele miljoenen gezinnen die in armoede leven en dat alles onder een regering boordevol corruptie en politiek spel. Het is geen makkelijk scenario om middenin te staan en we voelen zelf de effecten ervan ook meer op ons eigen leven de laatste tijd: striktere lockdown regels, al een jaar geen zondagse dienst meer, het minder vaak zien van Caio´s ouders en andere ouderen om ons heen, de kids die zoveel moeten missen van hun gewone leventje voor zo een lange periode en steeds meer mensen in onze directe omgeving die besmet raken en soms heftig ziek worden. Wat zijn we de Heer dankbaar dat we zelf tot nu toe gezond mogen zijn en onze directe familie ook. In deze periode worden we duidelijk geconfronteerd met hoe kwetsbaar we zijn als mens, hoe snel de wereld om ons heen zomaar kan veranderen en hoe weinig controle we hebben; wat is het dan belangrijk om onze ogen gericht te houden op Jezus, ons eraan te herinneren dat het God niet uit de hand loopt, dat Hij regeert en dat Hij onze vrede, vreugde en hoop is.

Ondanks de coronaperikelen hebben we in januari, hier zomervakantie, toch kunnen genieten van twee weken vakantie aan het strand. We hebben genoten van zon & zee en een aantal relaxte dagen samen als gezinnetje. Wat een zegen!

In februari begon voor ons het nieuwe werk & schooljaar en tot ons grote blijdschap mochten de basisscholen eindelijk weer voor een groot deel open. Voor de jongere kinderen betekent dit dat ze weer gewoon dagelijks naar school mogen, alleen de oudere kinderen werken nog steeds een deel van de week thuis. Dus Mikael en Ruth mochten beiden vanaf begin februari weer dagelijks naar school en dat was gelijk feest! Wat hadden ze het gemist! Het was echt ontroerend om te zien hoe blij en enthousiast de kids thuiskwamen uit school die eerste week. Maar de situatie bleef nog wel even spannend, want toen we net weer goed en wel een maand op weg waren, verslechterde de situatie zo erg dat er werd besloten om de scholen weer te sluiten voor drie weken! Dus in maart/april, rond pasen, hebben we weer drie weken thuis moeten werken met de kids. Gelukkig is school nu sinds twee weken weer open en de kids genieten er onwijs van! Mikael is net begonnen aan groep 4 en Ruth komt helemaal los in haar peuterklasje! We hopen en bidden dat de scholen nu werkelijk open zullen blijven en we een stabielere fase in mogen gaan.

Wijkcentrum De Zaaier is in februari ook eindelijk weer gestart met het kinder- en tiener-programma. Nog niet dagelijks met de volle capaciteit, maar voorlopig 3 ochtenden in de week waarop we de drie verschillende leeftijdsgroepen verspreiden over die drie dagen, zodat we steeds een beperkte hoeveelheid kinderen over de vloer hebben. Het was zo gaaf om iedereen weer te zien en de kinderen en tieners zelf zeiden ook steeds: “Oh wat hebben we dit gemist!” Helaas was ook hier de blijdschap van korte duur, want toen de scholen weer dicht gingen, moesten ook wij onze deuren weer sluiten… We hopen dat we binnenkort de draad weer op kunnen pakken. Nu onze beide kids dagelijks de hele ochtend naar school zijn, heb ik ineens wat meer tijd voor andere dingen (heerlijk!) en ik ben van plan om weer wat meer betrokken te zijn bij het kinder- en tienerwerk binnen wijkcentrum De Zaaier. Ik kijk ernaar uit om mijn steentje daar weer bij te kunnen dragen binnenkort!

Caio is ondertussen druk aan het werk in zijn kantoor hier thuis, wat best een uitdaging is soms met twee drukke, rondrennende kids in een klein huis! In de afgelopen maanden zijn er een paar mooie, nieuwe projecten op zijn weg gekomen en hij is druk met het uitwerken en vormgeven van deze nieuwe uitdagingen. Hij hoopt jullie hierover zelf binnenkort wat meer te vertellen, in een volgend bericht, dus stay tuned!

Graag willen we twee gebedspunten met jullie delen die de afgelopen maanden veel in onze gedachten zijn. Het eerste gaat om mijn gezondheid: ik loop sinds eind vorig jaar rond met een paar nare pijnklachten en na wat onderzoeken kwamen we erachter dat ik endometriose heb (iets wat we al een tijd lang vermoedden). Ik zal hoogstwaarschijnlijk ergens in de komende maanden een kijkoperatie moeten doen om hier verder aan geholpen te worden en daarmee zullen hopelijk de constante pijnklachten opgelost kunnen worden. Het is best vermoeiend en frustrerend om nu al een paar maanden lang steeds met pijn rond te lopen en ik vind het vooruitzicht van een operatie ook best spannend. Graag vragen we jullie gebed hiervoor. Een tweede uitdaging die (al een tijd lang) voor ons ligt is het vinden van en verhuizen naar een ander, groter huis. Sinds we terug kwamen vanuit Nederland in 2018 zijn we gaan rondkijken voor een ander, wat groter huis voor ons als gezin, maar het blijkt geen makkelijke zoektocht! Ons huidige huis is een fijn huis in een fijne wijk en we hebben hier met heel veel plezier gewoond de afgelopen 12 jaar, maar nu, met twee opgroeiende kids en Caio die een thuiskantoor nodig heeft, wordt dit huis echt te klein voor ons. We hebben ons huis al anderhalf jaar geleden te koop gezet en lange tijd gebeurde er niets… maar een maand geleden gingen de dingen ineens snel en hebben we het huis kunnen verkopen aan vrienden van ons. Dit betekent dat we binnen een paar maanden ons huis uit moeten en nu toch echt iets nieuws moeten vinden voor ons gezin! We zijn druk aan het rondkijken en overwegen wat de moeite waard is, het is geen makkelijke beslissing en er zijn tot nu toe erg weinig goeie opties. We zouden heel graag in deze wijk en regio blijven zodat school en gemeente dichtbij zitten en we niet weer helemaal opnieuw hoeven te beginnen op een andere plek. Bidden jullie mee dat God onze zoektocht zal leiden en we een passend huis zullen vinden?

En om af te sluiten met blij nieuws: we zijn vorige week voor het eerst oom en tante geworden en de kids hebben een neefje! Bento, het zoontje van mijn zusje, die ook hier in São Paulo woont, werd 17 april geboren en afgelopen zaterdag mochten we hem voor het eerst bewonderen! Zo bijzonder! Oma is ook overgekomen vanuit Nederland en hoopt een maand te blijven, dus je kunt je voorstellen dat we genieten met z´n allen!

Bedankt voor jullie betrokkenheid, support & gebed!

Lieve groetjes vanuit São Paulo!

Zegeningen temidden van een turbulent jaar

Dorothee Peres

Er zijn alweer een paar maanden voorbij gegaan sinds onze laatste nieuwsupdate! Wat hebben we een vreemd jaar achter de rug. Vanwege de hele Corona-crisis en quarantaine liep alles zo totaal anders dan we van te voren gedacht hadden. Het is een pittig jaar geweest voor ons en we snakken naar de terugkeer van het normale leven, iets wat hier nog steeds niet echt mogelijk is helaas. De scholen zijn dit schooljaar niet meer open geweest, Mikael mocht sinds begin november wel twee korte middagjes op zijn school sporten en spelen, maar de echte lessen hebben we het hele afgelopen jaar thuis en online moeten doen samen met hem. Afgelopen week is de zomervakantie hier begonnen en iedereen wacht vol spanning af of de scholen straks in februari wel weer open mogen voor het nieuwe schooljaar, of dat het nog weer langer uitgesteld gaat worden. De kinderen zijn hier afgelopen schooljaar dus maar 1 maand naar school geweest en de rest van het jaar was voor hen gekenmerkt door isolatie, online lessen (voor degenen die particulier onderwijs volgen, want de gratis overheidsscholen waar miljoenen kinderen opzitten zijn gewoon 8 maanden dicht geweest, dus deze kinderen hebben helemaal geen les gehad dit schooljaar), weinig tot geen vriendjes om mee te spelen en weinig avontuur en uitdaging in hun dagelijkse leven. Ook zijn de meeste kerken en gemeentes nog steeds gesloten, de onze ook, wat inhoudt dat we nu al ruim 8 maanden geen normale zondagse dienst meer hebben bijgewoond, een heel vreemd gevoel! Iedereen hoopt dat 2021 anders zal zijn en alles weer normaal open zal mogen, maar ook hier zitten we momenteel in een tweede golf aan besmettingen en het dagelijkse aantal doden stijgt weer schrikwekkend hard de laatste paar weken. Al met al blijft het een heel onzeker scenario en we hebben het gevoel dat het echt nog niet voorbij is voorlopig.

Ondertussen proberen we ons te richten op de dingen die wel kunnen en mogen en te genieten van de kleine en grote zegeningen die er zeker ook zijn. Zo was het wel erg leuk om het afgelopen schooljaar Mikael zelf van dichtbij te kunnen begeleiden in zijn leerproces en zijn vooruitgang te zien. Voor mij zelf was het een jaar van intens gericht zijn op moederschap, huishouden, home schooling en opvoeding en het vormen van een gezond, leerzaam en haalbaar dagelijks ritme als gezin en voor de kinderen. Wat dat betreft is het een leerzaam jaar geweest waarin ik nieuwe aspecten van gezin-zijn en opvoeding ontdekt en vormgegeven heb. Als we zo gedwongen worden uit onze comfort zone te stappen, kunnen we twee dingen doen: klagen & het opgeven, de kantjes eraf lopen, of we kunnen het zien als een uitdaging om te groeien en sterker te worden. Wij hebben ons best gedaan (en nog steeds) om het positieve te blijven zien en te focussen op de dingen die ons uitdaagden tot groei en nieuwe ontwikkeling. En dan zijn er, nu terugkijkend op een toch heftig jaar, echt wel een paar mooie resultaten waar we God dankbaar voor zijn.

Om nog een paar grote zegeningen te noemen: we ontvingen het gave nieuws dat we binnenkort oom en tante worden en de kids een neefje krijgen! Mijn zus die ook hier in São Paulo woont is zwanger van haar eerste kindje en we zien met z´n allen enorm uit naar zijn komst! Mikael is helemaal in de wolken dat hij nu eeeiiindelijk (zoals hij zegt haha) een neefje krijgt! Dat wilde hij namelijk al een hele tijd ;0) Prompt kwam oma ons in november ook nog 3 weken lang bezoeken en toen was het natuurlijk compleet feest! We hebben heel erg genoten van onze dagen samen! Gewoon thuis, in de normale routine, maar zo bijzonder om oma ineens dichtbij te hebben en te genieten van het spelen met de kids, de vele lange gesprekken en het gewoon weer even samen zijn. Mikael bood heel lief aan dat oma wel in zijn bed mocht slapen en Ruth, die best verlegen is, zat binnen de kortste keren naast oma op de bank!

Caio heeft in dit afgelopen jaar in een redelijk normaal ritme kunnen doorwerken aan de communicatie taken binnen ABBA, het voorbereiden van theologisch lesmateriaal en ook heeft hij meerdere malen kunnen spreken en bijbelstudies kunnen geven binnen verschillende gemeentes en jeugdgroepen, allemaal gewoon vanuit zijn kantoor via Zoom (dat is dan weer een voordeel van zo´n quarantaine). Daarnaast is hij druk geweest met het schrijven en vormgeven van meerdere academische artikelen en onderzoeken op het gebied van theologie en oud testament. Hij werd afgelopen jaar uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan een interessant initiatief: the Center for Hebraic Thought. Een platform opgezet vanuit The King´s College in New York met als doel het stimuleren en verspreiden van academisch onderzoek, resources en discussie op het gebied van de Hebreeuwse bijbel, oftewel het oude testament. Hij mocht drie theologische artikelen schrijven en publiceren op dit platform, in zowel Portugees als Engels, en werd geinterviewd voor de periodieke podcast van het platform (link). Het was een hele gave ervaring! Voor wie het leuk vindt om zich wat te verdiepen in Caio´s overdenkingen, hier is de link naar zijn gepubliceerde artikelen: Caio Peres – The Center for Hebraic Thought

Wijkcentrum De Zaaier is helaas dit afgelopen jaar niet meer open geweest. We hebben vele gezinnen meerdere malen kunnen ondersteunen door middel van voedselpakketten en het team is een tijd lang druk geweest met het opknappen van verschillende ruimtes van het wijkcentrum zelf. Maar het programma met de kinderen en tieners heeft helaas niet meer kunnen draaien dit jaar. We wachten nu af hoe de dingen de komende twee maanden (zomervakantie) gaan verlopen en dan hopen we tegen februari meer duidelijkheid te hebben over of we wel of niet onze deuren opnieuw mogen openen. We kunnen niet wachten!