Opluchting en een stroomversnelling: het normale leven keert weer terug!

In de afgelopen maanden is er weer een hoop gebeurd, het voelt een beetje alsof we ineens in een stroomversnelling zitten. Na anderhalf jaar pandemie, quarantaine en social distancing, merken we dat in de afgelopen twee maanden het normale leven weer enigzins terugkeert en dat voelt enorm goed! Voor ons betekent dit dat de scholen allemaal weer open zijn en onze beide kids elke ochtend les hebben, wat mij meer tijd geeft voor andere dingen, onder andere mijn taken binnen wijkcentrum De Zaaier.

Wijkcentrum De Zaaier is sinds begin augustus weer alle dagen van de week open en draait weer op volle capaciteit! Geweldig! Nu ik weer wat meer tijd heb, draai ik twee dagen in de week mee en je vind me dan vooral bij de jongste groep kinderen van 5-8 jaar. Ik heb besloten om mijn werk met tienermeiden nog even te laten rusten dit jaar. De tieners hebben momenteel een leuke, gemixte bijbelstudiegroep die geleid wordt door Alan, een jonge Braziliaanse zendeling die zelf uit de nabijgelegen krottenwijk komt en als kind opgegroeid is met wijkcentrum De Zaaier. Ik heb jullie in een eerder bericht al eens wat meer verteld over hem (zie hier).

Toen ik in juli aan het nadenken en bidden was over mijn werk binnen het wijkcentrum, kreeg ik het al snel op mijn hart om iets te doen met bijles lezen & schrijven voor de groep 5-8 jarigen. Alle tieners en kinderen die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier komen uit hele arme gezinnen en zitten op gratis overheidsscholen die over het algemeen een hele slechte kwaliteit onderwijs bieden. Tijdens de pandemie zijn deze scholen gewoonweg gesloten gebleven, wat betekent dat al deze kinderen al anderhalf jaar geen les meer hebben gehad! Nu school weer begint en ze anderhalf jaar ouder zijn, worden ze gewoon naar de volgende groep doorgeschoven, terwijl ze daar uiteraard helemaal niet aan toe zijn! De meeste kinderen van 8 jaar kunnen nog niet echt lezen en schrijven!

Dus in de afgelopen weken ben ik druk aan de slag gegaan met het opzetten van een bijles programma voor deze groep kids. Ze krijgen nu wekelijks bijles lezen en schrijven, wat we echt op spelenderwijs met ze proberen te doen, zodat het leuk en interessant blijft voor ze. Ik heb een hele reeks educatieve spelletjes en lesmateriaal aangeschaft, niet alleen gericht op lezen en schrijven, maar ook nummers, basic rekenen en spelletjes die hun inzicht, logica en concentratie stimuleren. Ze zijn er helemaal enthousiast over! Ik geniet ervan om weer aan de slag te kunnen binnen het wijkcentrum en de rol van juf ligt mij erg goed, daarnaast is het gaaf om de kinderen te zien genieten en leren. Één van de meisjes zei vanochtend tijdens het ontbijt tegen me: “Tante, ik vind jouw bijles de allerleukste les van de week!” Wat een mooie uitdaging om deze kids te laten zien en ervaren dat leren ook leuk kan zijn en op deze manier hun ontwikkeling, leergierigheid en nieuwsgierigheid te stimuleren.

Toen begin augustus hier het tweede semester van het schooljaar begon, hebben we voor alle kinderen en tieners een goed gevuld tasje schoolmateriaal kunnen aanschaffen, dat was feest!

Ook zijn na lange tijd de meeste kerken en gemeentes weer open en kunnen we eindelijk weer een zondagse dienst bezoeken, wat heerlijk na anderhalf jaar! Het deed me echt wat om na zo lange tijd weer samen God te kunnen prijzen en samen te kunnen komen als gezin van God. Ineens besef je dan dat iets wat jarenlang, misschien wel een levenlang, heel vanzelfsprekend was, eigenlijk enorm kostbaar is! We hebben als gezin besloten dat het een goed moment was om van gemeente te switchen: we waren 10 jaar lang deel van een hele fijne gemeente in het centrum van São Paulo, maar vanwege de grote afstand en het vreselijke verkeer hier in de stad, werd het steeds moeilijker om echt betrokken te kunnen zijn bij deze gemeente. Vandaar dat we besloten hebben om over te stappen naar een fijne baptisten gemeente hier in onze wijk (op loopafstand!), waar meerdere van onze collega´s en vrienden van ABBA ook deel van zijn. We hopen op deze manier meer betrokken en actief te kunnen zijn bij deze gemeente, ook bij doordeweekse activiteiten, iets wat in onze oude gemeente gewoon niet haalbaar was voor ons. We zijn momenteel ons plekje aan het vinden, Mikael en Ruth vinden het kinderprogramma helemaal leuk (dat is ons veel waard!) en stukje bij beetje hopen we binnen deze nieuwe gemeente ons steentje bij te kunnen dragen.

Een kleine indruk van onze nieuwe gemeente

Caio is ondertussen heel druk met het schrijven en vormgeven van de drie theologische studies die hij zal mogen presenteren tijdens de twee theologische conferenties in Amerika in november (Hij vertelde hier al meer over in onze laatste update, die vind je hier). Hij heeft inmiddels te horen gekregen dat hij één van de mensen is die gekozen is om financiële steun te krijgen vanuit een speciaal fonds van de SBL om deel te kunnen nemen aan de conferenties, heel gaaf! Verder blijft het nog wel even spannend of de reis ook echt door zal gaan straks in november: vanwege de Covid situatie in Amerika is er best nog wel kans dat de conferentie alleen virtueel zal kunnen plaatsvinden en Caio het land niet eens in komt zonder een specifiek visum waar je niet zo makkelijk even aan komt. Dus we wachten het allemaal nog even af voorlopig!

Een tijdje geleden vroegen we jullie gebed voor mijn gezondheid en voor onze zoektocht naar een ander, groter huis voor ons als gezin. Ik ben in juni geopereerd  in verband met endometriose, een ingreep waarbij mijn baarmoeder verwijderd is en ook meteen mijn blindedarm. Het is allemaal heel goed verlopen en ook het herstel viel me alles mee. Ik ben erg dankbaar voor goeie artsen en zorg en dat verschillende problemen die er speelden nu opgelost zijn. De pijnklachten waar ik maandenlang mee rondliep zijn grotendeels weggetrokken inmiddels. Ik krijg nu alleen nog wat fysiotherapie voor een spier- en peesontsteking in mijn rechter heup. We zijn dankbaar voor jullie gebed en meeleven!

Ander gaaf nieuws is dat we inmiddels een huis gevonden hebben! Hier in de wijk, vlakbij onze nieuwe gemeente en de school van de kinderen, zoals we graag wilden. Het is een stuk groter dan ons huidige huis, met ruimte voor Caio´s kantoor en een logeerruimte en achtertuin! We zijn er zo blij mee! We hebben afgelopen week het koopcontract getekend en hebben nu eindelijk de sleutels in handen zodat we aan de slag kunnen gaan. Er moet namelijk nog best wat aan het huis gebeuren, dus dat wordt even een uitdaging de komende maanden! Het huis stond al een tijd lang leeg en is best verouderd, dus bepaalde delen moeten vernieuwd en opgeknapt worden. Hier hopen we de komende maand hard mee aan de slag te gaan en hopelijk zullen we ergens in november dan echt kunnen verhuizen. We hebben er zin in en hopen er een fijn nieuw thuis van te maken!

Tot slot willen we jullie graag nog wat vertellen over een nieuwe uitdaging die op onze weg kwam in de afgelopen weken. We zijn benaderd vanuit ABBA om samen met nog een ander zendingsechtpaar een christelijke adoptie support groep op te starten. We hadden zelf al een hele tijd het verlangen om iets te doen op het gebied van adoptie en training etc., maar zagen hier voorheen nog niet echt een mogelijkheid voor, dus het was jarenlang een sluimerend verlangen waar we zo nu en dan over praatten. Het is heel gaaf om te zien dat er nu ineens een weg en mogelijkheid ligt om hier actief wat mee te gaan doen en onze ervaringen, kennis en passie wat betreft adoptie te mogen delen met anderen. Het project zit momenteel nog echt in de beginfase, wat inhoudt dat we elkaar wekelijks zien om samen te bidden, brainstormen en te leren van anderen die al veel ervaring hebben met het draaien van adoptie supportgroepen. Hier in Brazilië is adoptie een nog redelijk nieuw concept en ondanks dat het proces zelf nu vanuit de wetgeving, kinderbescherming en sociale diensten duidelijk en goed geregeld is, is adoptie voor de algemene bevolking nog een beetje een taboe en bestaan er veel vooroordelen, verkeerde opvattingen en gewoon onwetendheid rondom het hele onderwerp. Helaas is dit niet anders onder christenen. Er zijn nog maar weinig adoptie support groepen en hier in de stad weten we van maar 1 andere christelijke adoptie support groep. Er is dus heel veel werk te doen op dit gebied! We zijn heel benieuwd hoe dit project zich de komende maanden verder zal ontwikkelen en in welke richting God ons zal leiden. Graag willen we jullie vragen om te bidden voor deze nieuwe uitdaging, dat God het zal gebruiken tot zegen en dat Hij ons wijsheid geeft voor het vormgeven van dit project.

Bedankt voor jullie steun, gebed en betrokkenheid!

Warme groetjes en veel zegen vanuit São Paulo!

In juli hebben we weer een tienerkamp kunnen houden! Wel met een wat kleinere groep dan normaal, maar het waren mooie dagen samen!

Ruth Vitória: God’s geschenk voor ons gezinnetje!

Ik denk dat de meesten van jullie het gave nieuws inmiddels al gehoord hebben: wij zijn afgelopen maand opnieuw papa & mama geworden en Mikael heeft er een zusje bijgekregen! Ruth Vitória!

45695776_310093129828581_4409399922143526912_n

Hier is ze dan! Onze kleine meid! Wat zijn we blij met haar!

Vandaag is het alweer een maand geleden dat Ruth thuiskwam in ons gezin. Het lijkt misschien nog maar kort, maar ze is al niet meer weg te denken uit ons midden! Ze heeft ons hart compleet veroverd met haar lieve, vrolijke persoonlijkheidje en we zijn God zo dankbaar dat Hij haar aan ons heeft toevertrouwd. We hebben een vermoeiende, chaotische tijd achter de rug, maar ik heb eindelijk even een moment kunnen vinden om jullie wat meer te vertellen over de verrassende komst van ons dochtertje.

43951853_565263250582654_1216051760011935744_n

Niet iedereen wist dit denk ik, maar in 2015 nadat we Mikael adopteerden, besloten we om direct weer op de wachtlijst te gaan staan voor een tweede adoptiekindje. We wisten toen dat dit proces waarschijnlijk weer 2 tot 3 jaar zou gaan duren en dat we onze periode van twee jaar Nederland hier mooi tussendoor zouden kunnen plannen. Zo gezegd, zo gedaan…

Nadat we afgelopen juni weer terug verhuisden naar São Paulo begon de adoptie van ons tweede kindje  meer en meer door ons hoofd te spelen. In Nederland waren we er eigenlijk niet echt mee bezig geweest, maar nu werd het ineens snel concreter. We stonden inmiddels al bijna 3 jaar op de wachtlijst en wisten dat de kinderbescherming in januari al had geprobeerd contact met ons te zoeken over een adoptiekindje, maar toen woonden we nog in Barneveld…

Half september werden we opgeroepen voor een vervolggesprek bij de kinderbescherming om onze gegevens te updaten en weer even contact te hebben met elkaar. Het was een goed gesprek waarin wij  merkten dat we al flink aan de top van de wachtlijst stonden. Ze zijn altijd heel voorzichtig met het geven van concrete wachttijdindicaties bij de kinderbescherming, om ons niet teveel hoop te geven (die kan omslaan in teleurstelling als de wachttijd toch langer blijkt te zijn), en omdat zij ook lang niet altijd de timing van de processen kunnen voorzien. Dus er werd ons verteld dat de adoptie van een tweede kindje waarschijnlijk ergens in de komende zes maanden zou kunnen plaatsvinden. Zelf vonden we het op dat moment ook prima als dit tweede kindje ergens volgend jaar zou komen. We hebben in korte tijd heel veel veranderingen gehad en zijn nog bezig te settelen en onze plek hier weer helemaal te vinden. Dus volgens ons menselijke denken en plannen, bedachten wij dat het wel het beste zou zijn als dit kindje ergens begin volgend jaar zou komen…

Toch ging ik die dag naar huis met een duidelijk gevoel van urgentie. Ergens had ik de indruk dat het allemaal misschien wel eens sneller zou kunnen gaan dan we verwachten. In de daaropvolgende dagen gingen we langzaamaan aan de slag met wat concrete voorbereidingen. Babynamen bedenken, met Mikael over het hele onderwerp praten en een praktisch plan bedenken om dit tweede kindje in ons huis een goed plekje te geven. Ons huis is niet zo groot, dus daar kwam even wat improvisatie en creativiteit bij kijken. Al die tijd hielden we wel in ons achterhoofd dat het kindje waarschijnlijk toch pas ergens begin volgend jaar zou komen…

Moet je nagaan wat een enorme verrassing het was, toen we twee weken later prompt gebeld werden met de boodschap: “Er is een klein meisje van 10 maanden dat wacht op een adoptiegezin… Hebben jullie interesse?!” Wow! We waren tegelijkertijd superblij en nogal overrompeld! Dat ging ineens wel erg snel! We hadden even een dag nodig om het nieuws te verwerken en onze gedachtes op een rijtje te zetten, maar toen was het ons ook helemaal duidelijk: Dit is God’s perfecte timing! Dit is ons dochtertje! En vervolgens hebben we ons met hart en ziel overgegeven aan dit kleine meisje dat ons al vanaf het allereerste moment compleet veroverde!

45941362_923055747884288_6460318592066912256_n

Er volgde een enorm chaotische, uitputtende week. Elke dag een uur heen en weer rijden naar het opvanghuis waar Vitória woonde om haar te bezoeken en tijd met haar door te brengen, ondertussen allerlei voorbereidingen treffen om haar zo snel mogelijk thuis te kunnen ontvangen en dan nog het gewone dagelijkse leven dat ook doorgaat en aandacht vraagt. Tel daar nog alle emoties bij op waar je doorheen gaat in zo’n periode, en je kunt je voorstellen dat wij flink gaar waren aan het einde van die week!

Op bezoek bij Vitória…

De bezoekjes aan Vitória in het opvanghuis waren heel bijzonder. Die eerste momenten van elkaar aankijken en leren kennen zijn zo kostbaar en zo emotioneel beladen. Het was opnieuw verbazingwekkend om te merken hoe je de ene dag een onbekend kindje in je armen krijgt gelegd waarvan je alleen nog maar in theorie weet dat het jouw kindje is, en hoe je vervolgens drie dagen later al mama en papa bent en je je dochtertje met tranen in je ogen weer achterlaat in het opvanghuis, omdat ze nu nog niet mee naar huis mag. De liefde en verbondenheid groeit zo snel! Voor Mikael was dit ook heftig. Dit was zijn zusje, maar ze mocht nog niet mee naar huis…

Bijzondere momenten tijdens de bezoekjes in het opvanghuis!

Vitória woonde prompt ook nog in hetzelfde opvanghuis als waar Mikael had gewoond (de kans daarop was erg klein, dus dit was bijzonder voor ons!), zodoende kenden we de plek en mensen al. Het is een hele fijne omgeving met mensen die echt om de kinderen geven. Voor Mikael was het heel bijzonder om dit van dichtbij mee te mogen maken. We namen hem zoveel mogelijk mee tijdens de bezoekjes aan Vitória en ze reageerden beiden vanaf het begin heel positief op elkaar. Voor Mikael was het heel interessant om nu concreet te kunnen zien hoe een adoptieproces verloopt en de plek te zien waar hij zelf als baby’tje ook gewoond heeft. Hij volgde het hele proces nauwlettend en stelde ons een hoop vragen over zijn eigen verhaal die week.

Al na een week kregen we de voorlopige voogdij over Vitória en mochten we haar eindelijk thuisbrengen. Wat een feest!

adoptiekaartje

Adoptiekaartje

Nu zijn we alweer een maand verder en we genieten enorm van ons kleine meisje! Ze is een lief, rustig, vrolijk baby’tje dat goed slaapt en eet/drinkt en geniet van alle aandacht. Het is gaaf om te zien hoe Mikael en Ruth van elkaars aanwezigheid genieten, wat een geweldig geschenk hebben zij gehad in elkaar als broertje en zusje! Inmiddels noemen we ons meisje niet meer Vitória (de naam die ze van haar biologische moeder heeft gehad), maar Ruth, de naam die wij vanwege het verhaal van de Bijbelse Ruth graag aan haar wilden geven. Haar volle naam is nu dus Ruth Vitória Pellegrom Peres. Ruth hoopt 24 november 1 jaar te worden, ze kan inmiddels redelijk stevig zelf zitten en begint het huis door te tijgeren. Vanwege haar heftige start in het leven, loopt ze qua ontwikkeling een beetje achter op dit moment. Maar de ervaring leert ons dat ze deze achterstand, met een gezonde dosis liefde en aandacht, de komende tijd waarschijnlijk snel in zal halen.

Veel liefs van ons viertjes!

Afronding Master in Biblical Studies

We krijgen af en toe de vraag van mensen: Hoe is het eigenlijk afgelopen met Caio’s studie in Nederland? Heeft hij het gehaald? Caio heeft een moment genomen om terug te kijken op de laatste maanden studie in Nederland. Hier is zijn verhaal:

_____________________________________________________________________

31 augustus 2018. Deze datum spookte lange tijd als een rood knipperlicht door mijn hoofd: de officiële einddatum van mijn research master in Biblical Studies. Ik bedacht meerdere plannen om ervoor te zorgen dat ik er absoluut zeker van zou zijn dat ik al mijn werk voor de master af zou hebben voordat die dag aan zou breken. Maar al in februari begon ik te merken dat het allemaal niet volgens plan liep en moest ik verschillende aanpassingen maken in mijn tijdschema. Tegen de tijd dat het mei was, vielen al mijn plannen in duigen. Met nog maar 45 dagen op de teller, raapte ik al mijn moed bij elkaar en schreef een email naar mijn mentors om hen te vertellen dat ik gefaald had. Het ging me niet lukken om mijn oorsponkelijke opzet voor de scriptie ook daadwerkelijk te verwezenlijken. Voordat ik zo ver was dat ik de email verstuurde, overwoog ik eerst allerlei ideëen om toch mijn oorspronkelijke plan te kunnen verwezenlijken. Ik had meer tijd nodig, maar dat zou betekenen dat ik eenmaal terug hier in Brazilië door zou moeten gaan met studeren en schrijven. En, wat ook nadelig zou zijn, ik zou in dat geval een hoog maandelijks bedrag moeten gaan betalen voor de periode die ik nog ingeschreven zou moeten blijven staan aan de universiteit. Mijn voorstel aan mijn mentors was om mijn scriptie te halveren. Het gevoel gefaald te hebben was vreselijk. Nadat ik op de enter-knop gedrukt had om de email te versturen, wachtte ik gespannen op het antwoord van mijn mentors. Maar het was een grote opluchting om hun reacties te lezen. Ze reageerden beiden heel begripvol en boden me alle flexibiliteit. Het was een opluchting en een bemoediging voor me! Vervolgens heb ik alles op alles gezet en mijn beste gegeven en op 15 juli heb ik mijn scriptie ingeleverd. Ik heb tot de allerlaatste week van augustus moeten wachten voor de uitslag. Maar toen was die er eindelijk en het was een heel mooi resultaat. Na nog een paar bureaucratische kwesties die opgelost moesten worden, zodat mijn cijfers ook daadwerkelijk officieel geregistreerd stonden, was het op 31 augustus 2018 eindelijk zover: de email die bevestigde dat ik geslaagd was voor de master zat eindelijk in mijn inbox! Wat een geweldige opluchting!

P1150442

Dit is voor mij het allermoeilijkste hoofdstuk geweest in mijn leven tot zover. Voordat ik eraan begon, begonnen mijn twijfels al wat betreft mijn kunnen. Zouden ze me wel accepteren? Ja, dat deden ze! Vervolgens, nog in Brazilië, de financiële zorgen. Zouden we wel genoeg geld gespaard hebben om dit avontuur te kunnen betalen? Prompt kreeg ik een volle studiebeurs en nog een extra beurs om een deel van onze dagelijkse kosten te dekken. Toen de studie eenmaal begon, duurde het niet lang of er ontstonden weer nieuwe twijfels en uitdagingen. Was dit echt de juiste beslissing? Gaat het me lukken om alles te halen en te voldoen aan alle eisen? Ben ik in staat om voor mijn gezin te zorgen terwijl ik niet eens zeker weet of ik die studie wel trek? Kan ik dit wel? Is dit echt wat ik wil? Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel twijfels gehad. En ze zijn ook nog niet allemaal verdwenen. Het blijft een zoektocht om mijn weg te vinden in studie en zending hier in Brazilië. Tegelijkertijd bezigzijn met academische studie en zending is niet iets waar veel mensen voor kiezen. Er bestaat geen simpele routekaart die je hiervoor kunt volgen. Ik zal samen met mijn gezin en met God stapje voor stapje de weg moeten ontdekken. En ik heb genoeg twijfels over deze weg. Maar in de afgelopen twee jaar werd ik voortdurend verrast door verschillende zegeningen die mijn weg verlichten en bevestigden. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn, dat ik gedaan heb wat ik moest doen en dat ik nu klaar ben voor de volgende uitdagingen. Er zullen vast nog genoeg twijfels de kop op steken, maar nu heb ik voortaan een groen knipperlicht op mijn netvlies staan: 31 augustus 2018.

_____________________________________________________________________

Houd onze weblog in de gaten de komende dagen, want binnenkort kunnen we je eindelijk meer vertellen over een klein meisje dat ons leven op z’n kop zette! Misschien heb je het gave nieuws al gelezen via email of op Facebook: wij worden over een paar dagen opnieuw papa & mama en Mikael krijgt er een zusje bij! Haar naam is Ruth Vitória, ze is 10 maanden oud en we zijn alledrie helemaal verliefd op haar! We zijn elkaar nu aan het leren kennen en hopelijk mag Ruth eind volgende week eindelijk met ons mee naar huis. Pas dan mogen we jullie kennis met haar laten maken en zullen we jullie meer vertellen over dit geweldige geschenk van God voor ons gezinnetje! Graag willen we je vragen voor ons te bidden in de komende dagen en weken. Dat het adoptieproces spoedig en goed mag verlopen en bovenal dat we een hele fijne, positieve periode mogen hebben van wennen, hechten en elkaar leren kennen.

43176116_10157798421218496_6404581160789213184_n

Veel liefs van ons!