Tag: Nieuws

Strijkkralen, modder en taart

Dorothee Peres

Vandaag over een week hopen we, voor het eerst als gezinnetje van vier, in het vliegtuig naar Nederland te stappen voor een maand verlof. We hebben er al veel zin in! We zien er met name naar uit om de feestdagen samen als familie door te brengen. Het zal fijn zijn om deze Kerst en oud-en-nieuw samen te kunnen zijn, middenin wat voor ons een intense, verdrietige periode is (geweest). We zien er ook naar uit om jullie kennis te laten maken met onze kleine Ruth en haar reactie op ons koude kikkerlandje te zien! Mikael heeft vooral zin in sneeuw… nu maar hopen dat dat ook daadwerkelijk ervan komt in de vier weken dat we in Nederland zullen zijn!

De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen en we hebben weer het nodige beleefd. Sinds augustus ben ik, Dorothee, weer elke donderdag te vinden in wijkcentrum De Zaaier. Het is een fijne afwisseling om even met wat anders dan mijn eigen huis & kids bezig te zijn! Het voelt goed om weer in het wijkcentrum te zijn en mijn steentje, hoe klein ook, te kunnen bijdragen aan het project. Ik heb in de afgelopen maanden veel kantoorwerk gedaan: financiƫn bijhouden, inschrijvingen van nieuwe kinderen regelen en ook de nodige klusjes op het gebied van organisatie en orde in het wijkcentrum. We hebben een aantal grote metale kasten aan kunnen schaffen om een heleboel spullen die overal en nergens door het huis slingerden, eens netjes een plekje te geven. Wie mij een beetje kent, weet dat ik van opruimen en orde hou, dus dat zijn klusjes die me op het lijf geschreven zijn en waar ik echt van kan genieten!

Daarnaast draaide ik in de middag mee met het kinderprogramma en dat is op donderdagmiddag knutselen. De jongere kids zijn momenteel helemaal weg van knutselen met strijkkralen! Hier in Braziliƫ vind je geen strijkkralen, dus we moeten ze voortdurend zien aan te slepen vanuit Europa of Amerika. Met name de kleine meisjes vinden dit een geweldige activiteit en we zien hun creaties met de week verbeteren qua kleur-, vorm- en patroonkeuze. Heel leuk om te zien hoe zo een simpele activiteit hun creativiteit en vaardigheden stimuleert.

In november was het weer tijd voor het jaarlijkse tienerkamp van wijkcentrum De Zaaier. Samen met 25 tieners uit de krottenwijk hebben we zo’n drie dagen in de rimboe, op een groot kampterrein, doorgebracht. Het waren gave dagen met een hele leuke groep tieners. Veel plezier, goeie vriendschappen, spelletjes, bijbelstudies, lekker eten, nachtspellen en kampvuur; ondanks dat het allemaal begon met twee dagen regen en modder! Dat kon de pret gelukkig niet drukken en de tieners lagen binnen de kortste keren met z’n allen in het koude zwembad! Mikael ging ook heel enthousiast zijn zwembroek aantrekken, maar kwam al na 10 minuten rillend en met blauwe lippen uit het zwembad gekropen! Hij en Ruth hebben zich goed vermaakt tijdens kamp en het was leuk om zo samen als gezinnetje mee te kunnen draaien.

Het thema was dit jaar “Dankbaarheid” en we hebben veel met de tieners gepraat over de uitdaging die God ons voorlegt om ten allen tijde dankbaar te zijn, ook middenin ons aardse leven dat lang niet altijd makkelijk of leuk is. Een hele uitdaging! We mochten de les ook gelijk in de praktijk brengen toen al op de eerste dag de bus niet tot aan het kampterrein kon doorrijden (over een heuvelige zandweg door de bush), vanwege de enorme modderpoelen en de tieners plus alle bagage op 3 km afstand van het kampterrein op de modderige zandweg werden gedropt! Vervolgens ging Robert’s (leider van het wijkcentrum) auto, een sterke 4X4 wagen, de volgende dag kapot, toen hij op weg was naar de bakker om brood te kopen voor het ontbijt. Dat was de enige auto die we hadden die de modder echt goed aankon… Robert was vervolgens urenlang bezig om weer terug te keren naar het kampterrein (echt middle of nowhere) en het hele programma liep een beetje in de soep. Toen er die avond ook nog een enorme tropische regen- en onweersbui viel waarbij het dak van de keuken het bijna begaf, hadden we het allemaal wel door: God geeft ons een praktijkles, tieners & team! Maar wat was het gaaf om te zien dat ondanks alle tegenslag de groep tieners een geweldige tijd had met elkaar! Ze genoten! En dan maakt het niet zoveel uit of alles volgens plan gaat of niet, dan geniet je gewoon samen van wat je hebt!

Eind november werd onze Ruth alweer 2 jaar en dat hebben we uitgebreid gevierd met familie en vrienden! Ze genoot van haar Pocoyo feestje, haar nieuwe speelkeukentje en alle aandacht! Wat zijn we blij met ons kleine zonnetje!

We zien ernaar uit velen van jullie binnenkort weer te ontmoeten! We zijn van plan een open middag/avond te plannen voor supporters, vrienden & geinteresseerden, hierover volgt binnenkort meer info. Zou je het leuk vinden ons te zien of uit te nodigen voor een presentatie of praatje in een kring of gemeente, neem gerust contact op (dot_wop@hotmail.com).

Lieve groetjes van ons!

 

In memoriam

Dorothee Peres

Het is de laatste tijd erg stil geweest hier op ons weblog en dat heeft een reden: het plotselinge overlijden van mijn vader afgelopen september. Waarschijnlijk is dit voor de meesten van jullie geen nieuws meer; ik heb velen van jullie zelfs kort mogen ontmoeten in de 10 dagen die ik ineens halsoverkop in Nederland was.

Het is een hele heftige tijd geweest en soms nog wel. Het voelt alsof je leven ineens even stilstaat, terwijl je tegelijkertijd het gevoel hebt dat je in een emotionele wervelwind terecht komt waar je wel doorheen MOET, of je het nu wilt of niet.

Half september vloog mijn moeder voor het eerst in lange tijd in haar eentje hier naartoe om een paar weken te genieten van haar dochters, schoonzoons en kleinkinderen hier. Althans, dat was het plan… Maar mam had nog maar net Ć©Ć©n dagje genoten van Mikael en Ruth, toen aan het einde van de middag ineens de telefoon ging en mijn broer ons het ongelofelijke nieuws vertelde: pa was plotseling overleden aan een zware hartstilstand! Het was gewoonweg ongelooflijk, niet te bevatten en we waren totaal in shock! Zo plotseling! Het laatste dat je ooit verwacht! Het kan toch niet waar zijn!

Binnen 24 uur zaten we (mam, ik, zus & zwager) in een vliegtuig naar Nederland en toen we opstegen kon ik alleen maar huilen en denken: nu vlieg ik naar Nederland om pap te begraven!! Het werden 10 hele zware, hectische, maar ook kostbare dagen samen als gezin waarin we stukje bij beetje afscheid hebben kunnen nemen en elkaar hebben kunnen steunen en bijstaan.

Als gezinnetje hadden wij besloten dat het het beste was als ik alleen naar Nederland zou gaan en zodoende bleef Caio met de kinderen hier thuis in Braziliƫ. Het was voor mij fijn om die 10 dagen echt de tijd te hebben om bij mam te kunnen zijn en te kunnen rouwen, zonder me steeds druk te moeten maken om de zorg voor de kinderen. Tegelijkertijd, miste ik Caio en de kids heel erg en was het voor hen een heftige tijd om door te komen. Ik was nog nooit langer dan een middag weggeweest van de kids, en dan is het best heftig als mama ineens op een vliegtuig stapt en 10 dagen wegblijft! Maar gelukkig gaf God ons allemaal kracht en hebben we het redelijk goed kunnen doorstaan.

En nu gaat het leven dan verder… en dat voelt heel vreemd! Het is soms nog steeds erg onwerkelijk allemaal en ik merk dat het verwerken best nog wel wat tijd zal kosten. En dat mag ook natuurlijk. Het is zo vreemd dat er in mijn dagelijks leven hier eigenlijk erg weinig veranderd is na pa’s overlijden, tenslotte wonen we aan de andere kant van de wereld en dan zie je elkaar natuurlijk niet met regelmaat. En tegelijkertijd merk ik dat ik hem mis. Gewoon hoe hij was, wie hij was, met al zijn typische pap-trekjes en zijn rustige aanwezigheid. Hij was een hele lieve vader, die niet veel woorden gebruikte, maar die me op zijn manier altijd liet weten dat hij van me hield en trots op me was. Ik zal zijn stevige omhelzingen als we elkaar na lange tijd weer zagen of als we weer eens afscheid namen, erg missen! Maar gelukkig is het geen vaarwel (zoals hij zelf nog zei op de dag van zijn overlijden), maar een hoopvol TOT ZIENS! Dat geeft hoop en vreugde, temidden van het gemis.

Caio schreef in de dagen voor de begrafenis een “in memoriam” dat we nog graag met jullie willen delen. Een stukje van hoe hij pa beleefde en een stapje in zijn proces om afscheid te nemen:

“Met woorden kun je een idee overbrengen en iemand iets vertellen, maar een leven heeft het vermogen om je te veranderen. Pa sprak vele talen, maar hij was een man van weinig woorden. Door zijn stille aanwezigheid, wende ik eraan om mijn relatie met hem ook zonder veel woorden op te bouwen. Wat ik van hem ken, weet ik niet zozeer door zijn woorden, maar het was zijn leven dat mij raakte en me veranderd heeft. Ik heb maar weinig mensen ontmoet met een intellect zoals dat van hem. Maar van deze mensen was hij de enige die ik kende die alles wat hij wist en kon, inzette voor doeleinden die veel hoger waren dan zijn eigen ego, academische titels en het verdienen van veel geld. Ik heb van hem geleerd dat onze talenten en gaven eeuwigheidswaarde krijgen wanneer we ze inzetten voor het welzijn van anderen. En zo veranderde mijn hele kijk op werk. Als ik paā€™s voorbeeld niet gehad had, zou ik misschien wel nooit begrepen hebben dat ik de mogelijkheid heb om mijn studie en werk te gebruiken voor hogere doelen dan alleen het onderhouden van mijn gezin. Hij heeft me dit geleerd zonder ook maar een woord te gebruiken. Ik ben ervan overtuigd dat hij ook zonder veel woorden, maar met waardering zag welke koers ons leven nam. Ik herinner me verschillende goedkeurende en vreugdevolle blikken die hij ons gaf op belangrijke momenten in ons leven, zoals toen ik Dorothee ten huwelijk vroeg, of toen hij Mikael en later Ruth voor het eerst ontmoette. Zijn firme handdrukken en stevige omhelzingen, als we elkaar begroetten of afscheid namen op het vliegveld, waren altijd vol genegenheid, liefde en droefheid vanwege de afstand tussen ons. Pa gebruikte niet veel woorden, maar voor wie leeft zoals hij leefde, zijn er maar weinig woorden nodig om impact te hebben op anderen.”

kerst braz

We willen jullie vragen om voor ons te bidden. Niet alleen voor ons eigen gezinnetje, maar met name ook voor mijn moeder, broer en zus, en de rest van de familie. Ieder heeft zo zijn eigen rouwproces en voor ons als dochters valt het niet mee om nu zo ver weg te wonen van mam. We kijken al erg uit naar december als we allemaal weer even samen kunnen zijn in Nederland.

Bedankt voor jullie betrokkenheid, steun en gebed!

Lieve groetjes van ons.

Een zonnige winter update

Dorothee Peres

Eind juni was het alweer een jaar geleden dat we Barneveld omruilden voor SĆ£o Paulo! Wat vliegt de tijd en wat gebeurt er veel in een jaar! We voelen ons hier inmiddels weer helemaal op onze plek en ons leven zoals het in Nederland was, is alweer flink ver weggezakt in ons bewustzijn. Ik sta altijd weer verbaasd van hoe flexibel we als mens zijn, van hoe groot ons aanpassingsvermogen is! Ook in de afgelopen maanden hebben we als gezinnetje weer van alles mogen beleven en we willen hier graag wat van met jullie delen.

Allereerst willen we jullie bedanken voor de vele positieve reacties op onze laatste post over het verhaal van Alan. Wij, en hij zelf, zijn enorm blij en dankbaar voor de steun die hieruit voort is gekomen! Wat is het gaaf om te zien hoe Godā€™s gemeente hier op aarde werkelijk Ć©Ć©n geheel is, hoe we elkaar over afstanden en grenzen heen kunnen ondersteunen en bemoedigen. Dat is vooral ook voor Alan zelf een hele gave ervaring! Graag delen we met jullie zijn reactie:

bedankje.alan

“Hallo! Ik ben Alan Ribeiro, zendeling binnen ABBA en wijkcentrum De Zaaier. Ik wil jullie graag bedanken voor jullie gebeden en financiĆ«le steun. Moge God jullie leven en werk rijk zegenen. Mijn hoop is dat we samen kunnen werken aan de verbreiding van Gods koninkrijk.”

In juni hebben we het jaarlijkse kinderkamp gehouden voor de SemearKids, kinderen van 8-11 jaar die meedraaien in het programma van wijkcentrum De Zaaier. Het was onze bedoeling om als gezin mee te gaan en te helpen tijdens dit kampweekend, maar helaas waren zowel Mikael als Ruth enorm verkouden en ikzelf was geveld door koorts en griep. Omdat het weer ook nog eens niet meezat, moesten we besluiten om het kamp dit keer over te slaan. Erg jammer, maar er komen nog wel meer kansen in de nabije toekomst. We hoorden van de rest van het team dat het een heel geslaagd kamp was, met een niet al te grote groep kinderen dit jaar, maar meer dan genoeg plezier, vrienschap, eten en momenten rond God en de bijbel.

Klik voor een impressie van het SemearKids kamp!

Mikael werd in juni alweer 5 jaar en dat hebben we uitgebreid gevierd, zowel op school als thuis. Hij was enorm blij met het SuperHeroes feestje dat we voor hem in elkaar draaiden, de vriendjes die op zijn feestje kwamen en zijn nieuwe fiets!

Mikael is een vrolijke, avontuurlijke jongen die ervan houdt om fysiek bezig te zijn. Van fietsen, rennen, trampoline springen, skaten, stoeien en dansen krijgt hij niet snel genoeg! Hij is dol op vlees, fruit en appelsap; speelt het liefste altijd samen met iemand anders; kletst regelmatig de oren van ons hoofd en heeft een dosis energie waar je UUU tegen zegt haha! Hij zit nu in de tweede helft van groep twee, gaat heel graag naar school en weet inmiddels bijna alle letters van het alfabet. Hij is dol op zijn zusje en ook al kan hij soms ineens jaloers reageren, oh wee als er iemand te dicht bij Ruth in de buurt komt, dan is hij de eerste die haar verdedigd en beschermd! Hij kan ons zo nu en dan het bloed onder de nagels vandaan halen (ja, die kant is er natuurlijk ook ;), maar ten diepste is het een jongen met een klein hartje en klemt hij zich het liefste vast aan papa en mama om nooit meer los te laten!

Ruth is een lief, rustig, goedlachs meisje dat zich de afgelopen tijd goed ontwikkelt. Ze kan sinds een paar maanden lopen en heeft zich ontpopt tot een heel nieuwsgierig meisje dat de hele dag door op ontdekkingstocht is en van alles uitprobeerd. Ze is dol op wandelen in de buggy, druifjes en kaas, spelen met alles wat geen speelgoed is, hardop lachen om Mikael, knuffels en kusjes en heeft een hekel aan verschonen, afgedroogd worden met een handdoek, wachten op het eten en katten! Haar eerste woordje was ā€œkaā€, voor Mikael, en elke dag wordt Mikael door haar enthousiast opgewacht uit school!

Ruthā€™s adoptieproces is inmiddels helemaal afgerond en dat betekent dat we haar paspoort konden laten maken en dat we naar Nederland kunnen reizen met haar! We hopen in december weer voor een maand met verlof te komen en zien er al naar uit om een paar weken lang te kunnen genieten van familie en vrienden, dit keer met zā€™n viertjes!

De afgelopen maand, juli, was hier winter-schoolvakantie, dat is altijd een periode van een week of 4. Als gezinnetje hebben we het ritme dus wat omlaag geschroefd en hebben we o.a. genoten van een paar dagen aan het strand. Ja, dat kan hier in de winter! Afgelopen maand hebben we een aantal dagen echte kou gehad: dagen van 12 graden en nachten van maar 6-7. Dat is in een huis zonder isolering, dubbelglas en verwarming echt wel even afzien! Gelukkig hebben we onze fleece onesies meegenomen uit Nederland, dus die komen dan goed van pas! Maar kort daarna stijgt de temperatuur weer naar een graad of 25 en aan het strand was het zoā€™n 28 graden, prima vertoeven dus! Mikael en Ruth zijn beiden dol op strand en zee, en we hebben genoten van hun plezier in het water.

Nu begint voor ons het tweede semester. School begint weer, het werk gaat door en ook ik hoop dit semester weer wat meer aan de slag te gaan binnen wijkcentrum De Zaaier. Maar daarover een volgende keer meer…

Lieve groetjes vanuit een zonnig SĆ£o Paulo!

Vrucht temidden van gebrokenheid (deel 2)

Dorothee Peres

Het verhaal van Alan is voor ons heel bijzonder en we willen het graag met jullie delen. Ook hij is Ć©Ć©n van de vruchten op het werk van wijkcentrum De Zaaier.

Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā  Alan tijdens activiteiten van het wijkcentrum in 2010

Alan zat bij de allereerste groep kinderen die dagelijks trouw naar het wijkcentrum kwam, hij kwam er al voordat Caio en ik betrokken waren bij het project. Hij was Ć©Ć©n van de oudsten van de groep en is inmiddels een jaar of 23. Ook hij komt uit een gebroken gezin, zonder vaderfiguur en groeide op temidden van veel armoede, criminaliteit en duisternis. Als tiener kwam hij jarenlang trouw naar het wijkcentrum en was altijd heel enthousiast en toegewijd. Maar rond zijn 17e raakte hij het spoor bijster, maakte een aantal verkeerde keuzes en verdween van het toneel. In de daaropvolgende paar jaren hoorden we af en toe zorgwekkende berichten over hem en het deed ons verdriet om hem zo te zien dwalen.

Alan is een hele intelligente, creatieve jongen met veel capaciteiten. Hij was uit het oog, maar zeker niet uit ons hart. Hoe groot was onze verrassing en blijdschap toen hij na zoā€™n twee jaar ineens weer op de stoep stond met de mededeling: ā€œIk heb Jezus echt leren kennen, ik ben veranderd en ik wil Hem volgen. Jullie hebben zoveel voor me betekend en ik wilde jullie dit graag vertellen.ā€Ā  Sindsdien is Alan enorm gegroeid in zijn relatie met God. Hij kreeg al snel het verlangen om God te dienen in zending en is in de afgelopen twee jaar betrokken geweest bij Jeugd met een Opdracht elders in BraziliĆ«. Hij deed een DTS (DiscipelschapTrainingSchool) en werkte vervolgens een tijd lang als deel van de DTS-leiding op de plaatselijke basis van JmeO. Elke keer als hij even terug was in SĆ£o Paulo kwam hij langs bij het wijkcentrum, vol enthousiaste verhalen over alles wat hij beleefd had met God. Ik kan in woorden niet precies uitdrukken hoe bijzonder het is om deze jongen zo te zien veranderen, ik heb er regelmatig tranen van in mijn ogen. Zijn dagelijks leven getuigt van een groot geloof en een intieme relatie met Papa (zoals hij altijd zegt) en is een inspiratie voor mij.

De steeg waar Alan opgroeide

Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā  De steeg waar Alan opgroeide

Een aantal maanden geleden vertelde hij ons dat hij besloten had om zijn tijd bij Jeugd met een Opdracht af te sluiten, omdat hij het verlangen heeft om ons team te komen versterken en mee te werken binnen het wijkcentrum. Het is zijn verlangen om zijn eigen wijk te bereiken met Gods liefde en meer jongeren God werkelijk te zien leren kennen, zoals hij Hem heeft leren kennen. Hoe gaaf om een jongen uit de wijk nu onze collega te zien worden en samen te bouwen aan Gods koninkrijk!

Alan heeft nu wel een grote uitdaging voor zich: voordat hij officieel als zendingswerker aan de slag mag binnen ABBA, moet hij zijn financiĆ«le support rond hebben. En je kunt je misschien voorstellen dat dit voor een jongen uit de krottenwijk een lastig verhaal wordt! Zijn achterban bestaat bijna helemaal uit mensen die in armoede leven en het lukt hem voor alsnog niet om zijn support rond te krijgen. Een aantal van ons, zendingsvrienden, helpt hem al, en ik bedacht me dat ik in ieder geval een lijntje uit kan gooien voor hem! Dus hier komtie: zou jij Alan misschien willen ondersteunen? Hij is met name op zoek naar maandelijkse sponsers en alle beetjes helpen. Hij draait op dit moment als vrijwilliger mee in ons team, maar zit te popelen om ā€œechtā€ aan de slag te kunnen gaan. Mocht jij Alan graag willen ondersteunen, laat het ons dan even weten, zodat we het hem kunnen vertellen en hij weet waar hij aan toe is.

Alan en Caio leiden de tienerjongens groep

Giften voor Alan kunnen overgemaakt worden op NL35 INGB 0007 8692 91 t.n.v. St. Lok. Chr. Bijeenk. WDHU, Bilthoven. Onder vermelding van: ā€œAlan – Wijkcentrum De Zaaierā€ (Belasting aftrekbaar).

Het is ons verlangen en gebed dat meer en meer jongeren die opgroeien temidden van de harde, vaak duistere realiteit van de krottenwijken God zullen gaan leren kennen, Hem met passie gaan volgen en zelf een krachtige getuige gaan zijn in hun wijk, in hun families. Gods koninkrijk zien groeien, ware verandering & hoop dat is waar we voor gaan, en het is geweldig om een eerste, kleine glimp ervan op te vangen!

Groetjes vanuit een warm SĆ£o Paulo!

Kerstfeest, zomervakantie & een nieuw werkjaar

Dorothee Peres

Het is inmiddels al februari en wij hebben veel te lang niks van ons laten horen! Bij deze dus even een update over wat we de afgelopen maanden zoal beleefd hebben.

Eind november werd Ruth alweer Ć©Ć©n jaar!

December en januari waren drukke en leuke maanden voor ons, want het was zomervakantie en dat betekent hier al snel lekker wat tijd aan het strand doorbrengen! We hebben genoten van relaxte, maar flink hete dagen aan het strand. Mikael en Ruth zijn allebei dol op zand en water, dus die hadden een hoop lol. Mikael heeft zelf leren zwemmen en kan al een beetje surfen op papaā€™s surfplank. Ruth heeft aardig wat vingertjes zand in haar mondje gestopt en was zo weg van de zee dat ze er steeds spontaan zelf in kroop! Het was fijn om deze tijd te hebben samen als gezinnetje en uit te rusten en weer op te laden voor een nieuw (werk)jaar.

Dit jaar was extra speciaal omdat mijn ouders en broer overkwamen vanuit Nederland en een paar weken hier bij ons en mijn zus Joseline hebben gelogeerd. Het waren leuke, drukke dagen waarin we genoten hebben van elkaars gezelschap en het voor hen ook een mooie kans was om Ruth te leren kennen. Het was voor het eerst dat ons hele gezin hier in Brazilie bij elkaar was om samen Kerst te vieren. Bijzonder dus! Maar ook wel maf aan het strand, in de hitte… het kerstgevoel was ver te zoeken, ook al was het heel gezellig!

48955955_1483795958423244_3841143180145721344_n

6DA138DC-EE13-49A4-88B4-5EAFC3E4D6B0

In december hebben we met een heleboel hulp vanuit Nederland (de Eykpuntgemeente) het kerstfeest van wijkcentrum De Zaaier kunnen vieren met zoā€™n 65 kinderen en tieners. Het werd een mooie, warme middag met een korte kerstboodschap, een lekkere barbecue, kerstcadeautjes voor alle kinderen en een uitgebreid voedselpakket voor de ruim 40 gezinnen die we mogen ondersteunen vanuit wijkcentrum De Zaaier! We willen iedereen die hieraan heeft bijgedragen enorm bedanken!

kerstfeest1

kerstfeest2

kerstfeest4

Twee weken geleden zijn we naar het jaarlijkse ABBA stafweekend geweest en dat is altijd weer genieten! Het ABBA team is echt als een tweede familie voor ons, het zijn stuk voor stuk geweldig mooie mensen en we hebben er door de jaren heen een paar mooie vriendschappen opgebouwd. Dus drie volle dagen met elkaar optrekken, lachen, bidden, elkaar bemoedigen, is puur genieten! Ook Mikael heeft er volop van genoten. Er zijn heel wat gezinnen en kinderen binnen het ABBA team, dus hij was de hele dag aan het rondrennen met zijn (nieuwe) vriendjes.

StafweekendABBA

En nu staan we dan aan het begin van een nieuw werk/schooljaar en pakken we allerlei activiteiten weer op. Vandaag was Mikaelā€™s eerste schooldag in groep 2! Hij gaat graag naar school en heeft ervan genoten.

C40FF497-EE16-495B-A135-9493A419070C

Wij zelf pakken ons werk weer op binnen wijkcentrum De Zaaier en ABBA, met hier en daar wat veranderingen en aanpassingen. Ikzelf heb mijn werk met de tienermeiden weer stil moeten leggen toen Ruth kwam. Ik ben de komende maanden van plan om thuis te zijn en me te richten op kantoortaken en andere klusjes voor het wijkcentrum die ik gewoon thuis kan doen. Ik werk dus wat meer achter de schermen op dit moment. Anders dus, maar niet minder nuttig. Caio is gevraagd om de afdeling communicatie van ABBA op zich te nemen en dat is een aardige job! Dit houdt in dat ook hij nu wat minder intensief betrokken is bij het wijkcentrum. We hopen binnenkort wat meer te vertellen over deze verschuiving van taken en verantwoordelijkheden.

Warme groetjes vanuit SĆ£o Paulo!

IMG_3895

Ruth VitĆ³ria: Godā€™s geschenk voor ons gezinnetje!

Dorothee Peres

Ik denk dat de meesten van jullie het gave nieuws inmiddels al gehoord hebben: wij zijn afgelopen maand opnieuw papa & mama geworden en Mikael heeft er een zusje bijgekregen! Ruth VitĆ³ria!

45695776_310093129828581_4409399922143526912_n

Hier is ze dan! Onze kleine meid! Wat zijn we blij met haar!

Vandaag is het alweer een maand geleden dat Ruth thuiskwam in ons gezin. Het lijkt misschien nog maar kort, maar ze is al niet meer weg te denken uit ons midden! Ze heeft ons hart compleet veroverd met haar lieve, vrolijke persoonlijkheidje en we zijn God zo dankbaar dat Hij haar aan ons heeft toevertrouwd. We hebben een vermoeiende, chaotische tijd achter de rug, maar ik heb eindelijk even een moment kunnen vinden om jullie wat meer te vertellen over de verrassende komst van ons dochtertje.

43951853_565263250582654_1216051760011935744_n

Niet iedereen wist dit denk ik, maar in 2015 nadat we Mikael adopteerden, besloten we om direct weer op de wachtlijst te gaan staan voor een tweede adoptiekindje. We wisten toen dat dit proces waarschijnlijk weer 2 tot 3 jaar zou gaan duren en dat we onze periode van twee jaar Nederland hier mooi tussendoor zouden kunnen plannen. Zo gezegd, zo gedaan…

Nadat we afgelopen juni weer terug verhuisden naar SĆ£o Paulo begon de adoptie van ons tweede kindjeĀ  meer en meer door ons hoofd te spelen. In Nederland waren we er eigenlijk niet echt mee bezig geweest, maar nu werd het ineens snel concreter. We stonden inmiddels al bijna 3 jaar op de wachtlijst en wisten dat de kinderbescherming in januari al had geprobeerd contact met ons te zoeken over een adoptiekindje, maar toen woonden we nog in Barneveld…

Half september werden we opgeroepen voor een vervolggesprek bij de kinderbescherming om onze gegevens te updaten en weer even contact te hebben met elkaar. Het was een goed gesprek waarin wijĀ  merkten dat we al flink aan de top van de wachtlijst stonden. Ze zijn altijd heel voorzichtig met het geven van concrete wachttijdindicaties bij de kinderbescherming, om ons niet teveel hoop te geven (die kan omslaan in teleurstelling als de wachttijd toch langer blijkt te zijn), en omdat zij ook lang niet altijd de timing van de processen kunnen voorzien. Dus er werd ons verteld dat de adoptie van een tweede kindje waarschijnlijk ergens in de komende zes maanden zou kunnen plaatsvinden. Zelf vonden we het op dat moment ook prima als dit tweede kindje ergens volgend jaar zou komen. We hebben in korte tijd heel veel veranderingen gehad en zijn nog bezig te settelen en onze plek hier weer helemaal te vinden. Dus volgens ons menselijke denken en plannen, bedachten wij dat het wel het beste zou zijn als dit kindje ergens begin volgend jaar zou komen…

Toch ging ik die dag naar huis met een duidelijk gevoel van urgentie. Ergens had ik de indruk dat het allemaal misschien wel eens sneller zou kunnen gaan dan we verwachten. In de daaropvolgende dagen gingen we langzaamaan aan de slag met wat concrete voorbereidingen. Babynamen bedenken, met Mikael over het hele onderwerp praten en een praktisch plan bedenken om dit tweede kindje in ons huis een goed plekje te geven. Ons huis is niet zo groot, dus daar kwam even wat improvisatie en creativiteit bij kijken. Al die tijd hielden we wel in ons achterhoofd dat het kindje waarschijnlijk toch pas ergens begin volgend jaar zou komen…

Moet je nagaan wat een enorme verrassing het was, toen we twee weken later prompt gebeld werden met de boodschap: ā€œEr is een klein meisje van 10 maanden dat wacht op een adoptiegezin… Hebben jullie interesse?!ā€ Wow! We waren tegelijkertijd superblij en nogal overrompeld! Dat ging ineens wel erg snel! We hadden even een dag nodig om het nieuws te verwerken en onze gedachtes op een rijtje te zetten, maar toen was het ons ook helemaal duidelijk: Dit is Godā€™s perfecte timing! Dit is ons dochtertje! En vervolgens hebben we ons met hart en ziel overgegeven aan dit kleine meisje dat ons al vanaf het allereerste moment compleet veroverde!

45941362_923055747884288_6460318592066912256_n

Er volgde een enorm chaotische, uitputtende week. Elke dag een uur heen en weer rijden naar het opvanghuis waar VitĆ³ria woonde om haar te bezoeken en tijd met haar door te brengen, ondertussen allerlei voorbereidingen treffen om haar zo snel mogelijk thuis te kunnen ontvangen en dan nog het gewone dagelijkse leven dat ook doorgaat en aandacht vraagt. Tel daar nog alle emoties bij op waar je doorheen gaat in zoā€™n periode, en je kunt je voorstellen dat wij flink gaar waren aan het einde van die week!

Op bezoek bij VitĆ³ria…

De bezoekjes aan VitĆ³ria in het opvanghuis waren heel bijzonder. Die eerste momenten van elkaar aankijken en leren kennen zijn zo kostbaar en zo emotioneel beladen. Het was opnieuw verbazingwekkend om te merken hoe je de ene dag een onbekend kindje in je armen krijgt gelegd waarvan je alleen nog maar in theorie weet dat het jouw kindje is, en hoe je vervolgens drie dagen later al mama en papa bent en je je dochtertje met tranen in je ogen weer achterlaat in het opvanghuis, omdat ze nu nog niet mee naar huis mag. De liefde en verbondenheid groeit zo snel! Voor Mikael was dit ook heftig. Dit was zijn zusje, maar ze mocht nog niet mee naar huis…

Bijzondere momenten tijdens onze bezoekjes aan Ruth!

Bijzondere momenten tijdens de bezoekjes in het opvanghuis!

VitĆ³ria woonde prompt ook nog in hetzelfde opvanghuis als waar Mikael had gewoond (de kans daarop was erg klein, dus dit was bijzonder voor ons!), zodoende kenden we de plek en mensen al. Het is een hele fijne omgeving met mensen die echt om de kinderen geven. Voor Mikael was het heel bijzonder om dit van dichtbij mee te mogen maken. We namen hem zoveel mogelijk mee tijdens de bezoekjes aan VitĆ³ria en ze reageerden beiden vanaf het begin heel positief op elkaar. Voor Mikael was het heel interessant om nu concreet te kunnen zien hoe een adoptieproces verloopt en de plek te zien waar hij zelf als babyā€™tje ook gewoond heeft. Hij volgde het hele proces nauwlettend en stelde ons een hoop vragen over zijn eigen verhaal die week.

Al na een week kregen we de voorlopige voogdij over VitĆ³ria en mochten we haar eindelijk thuisbrengen. Wat een feest!

adoptiekaartje

Adoptiekaartje

Nu zijn we alweer een maand verder en we genieten enorm van ons kleine meisje! Ze is een lief, rustig, vrolijk babyā€™tje dat goed slaapt en eet/drinkt en geniet van alle aandacht. Het is gaaf om te zien hoe Mikael en Ruth van elkaars aanwezigheid genieten, wat een geweldig geschenk hebben zij gehad in elkaar als broertje en zusje! Inmiddels noemen we ons meisje niet meer VitĆ³ria (de naam die ze van haar biologische moeder heeft gehad), maar Ruth, de naam die wij vanwege het verhaal van de Bijbelse Ruth graag aan haar wilden geven. Haar volle naam is nu dus Ruth VitĆ³ria Pellegrom Peres. Ruth hoopt 24 november 1 jaar te worden, ze kan inmiddels redelijk stevig zelf zitten en begint het huis door te tijgeren. Vanwege haar heftige start in het leven, loopt ze qua ontwikkeling een beetje achter op dit moment. Maar de ervaring leert ons dat ze deze achterstand, met een gezonde dosis liefde en aandacht, de komende tijd waarschijnlijk snel in zal halen.

Veel liefs van ons viertjes!

Afronding Master in Biblical Studies

Dorothee Peres

We krijgen af en toe de vraag van mensen: Hoe is het eigenlijk afgelopen met Caio’s studie in Nederland? Heeft hij het gehaald? Caio heeft een moment genomen om terug te kijken op de laatste maanden studie in Nederland. Hier is zijn verhaal:

_____________________________________________________________________

31 augustus 2018. Deze datum spookte lange tijd als een rood knipperlicht door mijn hoofd: de officiƫle einddatum van mijn research master in Biblical Studies. Ik bedacht meerdere plannen om ervoor te zorgen dat ik er absoluut zeker van zou zijn dat ik al mijn werk voor de master af zou hebben voordat die dag aan zou breken. Maar al in februari begon ik te merken dat het allemaal niet volgens plan liep en moest ik verschillende aanpassingen maken in mijn tijdschema. Tegen de tijd dat het mei was, vielen al mijn plannen in duigen. Met nog maar 45 dagen op de teller, raapte ik al mijn moed bij elkaar en schreef een email naar mijn mentors om hen te vertellen dat ik gefaald had. Het ging me niet lukken om mijn oorsponkelijke opzet voor de scriptie ook daadwerkelijk te verwezenlijken. Voordat ik zo ver was dat ik de email verstuurde, overwoog ik eerst allerlei ideƫen om toch mijn oorspronkelijke plan te kunnen verwezenlijken. Ik had meer tijd nodig, maar dat zou betekenen dat ik eenmaal terug hier in Braziliƫ door zou moeten gaan met studeren en schrijven. En, wat ook nadelig zou zijn, ik zou in dat geval een hoog maandelijks bedrag moeten gaan betalen voor de periode die ik nog ingeschreven zou moeten blijven staan aan de universiteit. Mijn voorstel aan mijn mentors was om mijn scriptie te halveren. Het gevoel gefaald te hebben was vreselijk. Nadat ik op de enter-knop gedrukt had om de email te versturen, wachtte ik gespannen op het antwoord van mijn mentors. Maar het was een grote opluchting om hun reacties te lezen. Ze reageerden beiden heel begripvol en boden me alle flexibiliteit. Het was een opluchting en een bemoediging voor me! Vervolgens heb ik alles op alles gezet en mijn beste gegeven en op 15 juli heb ik mijn scriptie ingeleverd. Ik heb tot de allerlaatste week van augustus moeten wachten voor de uitslag. Maar toen was die er eindelijk en het was een heel mooi resultaat. Na nog een paar bureaucratische kwesties die opgelost moesten worden, zodat mijn cijfers ook daadwerkelijk officieel geregistreerd stonden, was het op 31 augustus 2018 eindelijk zover: de email die bevestigde dat ik geslaagd was voor de master zat eindelijk in mijn inbox! Wat een geweldige opluchting!

P1150442

Dit is voor mij het allermoeilijkste hoofdstuk geweest in mijn leven tot zover. Voordat ik eraan begon, begonnen mijn twijfels al wat betreft mijn kunnen. Zouden ze me wel accepteren? Ja, dat deden ze! Vervolgens, nog in Braziliƫ, de financiƫle zorgen. Zouden we wel genoeg geld gespaard hebben om dit avontuur te kunnen betalen? Prompt kreeg ik een volle studiebeurs en nog een extra beurs om een deel van onze dagelijkse kosten te dekken. Toen de studie eenmaal begon, duurde het niet lang of er ontstonden weer nieuwe twijfels en uitdagingen. Was dit echt de juiste beslissing? Gaat het me lukken om alles te halen en te voldoen aan alle eisen? Ben ik in staat om voor mijn gezin te zorgen terwijl ik niet eens zeker weet of ik die studie wel trek? Kan ik dit wel? Is dit echt wat ik wil? Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel twijfels gehad. En ze zijn ook nog niet allemaal verdwenen. Het blijft een zoektocht om mijn weg te vinden in studie en zending hier in Braziliƫ. Tegelijkertijd bezigzijn met academische studie en zending is niet iets waar veel mensen voor kiezen. Er bestaat geen simpele routekaart die je hiervoor kunt volgen. Ik zal samen met mijn gezin en met God stapje voor stapje de weg moeten ontdekken. En ik heb genoeg twijfels over deze weg. Maar in de afgelopen twee jaar werd ik voortdurend verrast door verschillende zegeningen die mijn weg verlichten en bevestigden. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn, dat ik gedaan heb wat ik moest doen en dat ik nu klaar ben voor de volgende uitdagingen. Er zullen vast nog genoeg twijfels de kop op steken, maar nu heb ik voortaan een groen knipperlicht op mijn netvlies staan: 31 augustus 2018.

_____________________________________________________________________

Houd onze weblog in de gaten de komende dagen, want binnenkort kunnen we je eindelijk meer vertellen over een klein meisje dat ons leven op z’n kop zette! Misschien heb je het gave nieuws al gelezen via email of op Facebook: wij worden over een paar dagen opnieuw papa & mama en Mikael krijgt er een zusje bij! Haar naam is Ruth VitĆ³ria, ze is 10 maanden oud en we zijn alledrie helemaal verliefd op haar! We zijn elkaar nu aan het leren kennen en hopelijk mag Ruth eind volgende week eindelijk met ons mee naar huis. Pas dan mogen we jullie kennis met haar laten maken en zullen we jullie meer vertellen over dit geweldige geschenk van God voor ons gezinnetje! Graag willen we je vragen voor ons te bidden in de komende dagen en weken. Dat het adoptieproces spoedig en goed mag verlopen en bovenal dat we een hele fijne, positieve periode mogen hebben van wennen, hechten en elkaar leren kennen.

43176116_10157798421218496_6404581160789213184_n

Veel liefs van ons!

Weer aan de slag!

Dorothee Peres

Het voelt alsof we al maandenlang terug zijn hier in BraziliĆ«, terwijl het echt nog maar 7 weken geleden is dat ons vliegtuig hier landde! Wat kan er veel gebeuren en veranderen in twee maanden tijd! We voelen ons inmiddels al veel beter thuis en op onze plek hier in SĆ£o Paulo. Ons huis voelt weer als thuis en langzaam maar zeker vindt alles weer een vast plekje.

Sinds begin augustus hebben we ons werk binnen wijkcentrum De Zaaier weer opgepakt en is Mikael begonnen aan groep 1 op een Braziliaanse basisschool hier vlakbij huis. We zijn inmiddels dus weer volop aan de slag! Het is een druk dagelijks ritme en dus best even wennen, met name voor Mikael. Maar het bevalt ons goed en het voelt erg goed om ons leven hier weer op te pakken!

We zijn blij met de school die we voor Mikael hebben gevonden! Het schoolsysteem werkt hier in Braziliƫ totaal anders dan in Nederland. Goed onderwijs is moeilijk te vinden en is vaak erg duur. Het gratis onderwijs op openbare overheidsscholen is van erg slechte kwaliteit, dus als het even mogelijk is probeer je je kind op een particuliere school in te schrijven, waarvan de prijzen en kwaliteit ook weer enorm uiteenlopen. De meeste scholen hier in de stad zijn grote grijze, betonnen gebouwen met overal tralies voor de ramen, niet erg kindvriendelijk dus! Gelukkig hebben we voor Mikael een particuliere school kunnen vinden op loopafstand van ons huis, die niet te duur is en een redelijke kwaliteit onderwijs aanbiedt. Het is een kleinere, montessori school aan de rand van het meer met veel groen en open ruimte eromheen. Erg fijn dus! Het was best even een grote stap voor Mikael om hier te beginnen in groep 1, maar hij vindt het erg leuk, heeft al vriendjes gemaakt en zijn Portugees gaat hard vooruit! We zijn trots op hem!

17
Mikael’s eerste schooldag in BraziliĆ«!

Wat is het fijn om weer van dichtbij betrokken te zijn bij wijkcentrum De Zaaier! Caio werkt er momenteel fulltime en ikzelf parttime. Tot het einde van het jaar willen we dit ritme zowiezo op deze manier volhouden, omdat de leiders van het wijkcentrum 6 maanden op verlof zijn naar Schotland en het team alle hulp die het kan krijgen hard nodig heeft. Ik heb mijn werk met de tienermeiden weer opgepakt en ook Caio vindt langzaam aan zijn plekje en taak weer binnen het team. Het is leuk om met een voor mij nieuwe groep meisjes aan de slag te mogen gaan, een hele uitdaging! Verschillende van de meisjes draaien al mee in het programma van het wijkcentrum sinds ze een jaar of 6 waren, en nu ineens zijn ze alweer 12-13 jaar! Wat vliegt de tijd! Ik kijk uit naar alle mooie dingen die we samen mogen gaan beleven en hoop dat we met elkaar goede, hechte vriendschappen kunnen opbouwen! De grote uitdaging is altijd weer het creƫren van een fijne, vertrouwde sfeer waarin de meiden zich veilig voelen om dingen uit hun leven met elkaar te delen en we samen God kunnen zoeken en beter leren kennen. Bidden jullie mee voor al deze waardevolle meisjes?

De afgelopen dagen zijn we extra druk omdat er een groep jongeren uit Canada hier op zendingsreis is. Ze verblijven 10 dagen in wijkcentrum De Zaaier en dragen op hun eigen manier hun steentje bij. Voor de meesten van hen is dit hun eerste zendingsreis en eerste contact met armoede, zending en de Braziliaanse cultuur. We krijgen regelmatig zulke groepen te logeren binnen ABBA en het is altijd weer gaaf om nieuwe mensen te leren kennen, een stukje van ons leven & werk met hen te delen, hen te zien helpen & groeien en de impact te zien die hun aanwezigheid heeft op de kinderen & tieners van het wijkcentrum. Lijkt het je leuk om ook eens een kijkje te komen nemen, wees welkom & neem gerust contact met ons op!

Knutselactiviteit met de groep uit Canada!

Een gezellige middag barbecuen met het team!

 

Gods zegen & een warme groet vanuit SĆ£o Paulo!

 

De laatste loodjes…

Dorothee Peres

Nog 4 weken en dan zitten we in het vliegtuig op weg naar Braziliƫ, naar huis! Heel onwerkelijk aan de ene kant, maar terwijl ik kasten en muren leeghaal, spullen uitzoek en dozen volpak, komt het ineens wel heel dichtbij en wordt het langzaam werkelijkheid.

We hebben er veel zin in en tegelijkertijd merk ik aan de kriebels in mijn buik dat het ook best spannend is! We weten dat BraziliĆ« voor ons thuis is, maar na zoā€™n lange periode in Nederland, is het toch best weer een grote overgang. Er speelt van alles door ons hoofd: Hoe zal het zijn om weer in ons huis terug te zijn? Hoe zal het werk in het wijkcentrum ons bevallen? Krijgt Caio zijn scriptie op tijd af? Hoe zal Mikael reageren op alle veranderingen? Hoe gaat onze dagelijkse routine als gezin eruit zien? Hoe gaan we het afscheid van Nederland, familie en al het bekende hier verwerken?

OnsHuis
Ons thuis in SĆ£o Paulo

Tegelijkertijd weten we ƩƩn ding zeker, iets dat nooit verandert en de essentiƫle stabiele factor is in ons leven: God gaat met ons mee! Hij is er, net zo goed daar als nu hier in Nederland! Hij kent de weg en Hij zal ons leiden en voor ons zorgen zoals Hij tot nu toe altijd op een geweldige manier gedaan heeft! Zo worden we opnieuw stilgezet bij ƩƩn van de belangrijkste dingen die God ons wil leren: in afhankelijkheid van Hem leven! Dat wordt dan ineens weer even heel reƫel, heel praktisch toepasbaar! En dat is goed! Een erg toepasselijk gedicht dat iemand ons onlangs toestuurde en dat onze situatie en ons gevoel goed weergeeft:

Ā ā€˜God Knows’

And I said to the man who stood at the gate of the year:
ā€œGive me a light that I may tread safely into the unknown.ā€
He replied: ā€œGo out into the darkness and put your hand into the hand of God.
That shall be to you better than light and safer than a known way.ā€
So I went forth, and finding the hand of God, trod gladly into the night.
And He led me towards the hills and the breaking of day in the lone East.

Terwijl ik druk ben met alle praktische zaken die geregeld moeten worden voor ons vertrek, is Caio bezig met het schrijven van het laatste hoofdstuk van zijn scriptie. Als alles loopt zoals gepland, hoopt hij de scriptie net voor we vertrekken af te ronden. Dat zou geweldig zijn!

P1150442

Komende zondag vertrekt hij voor 4 dagen naar Schotland, waar hij een theologische conferentie zal bijwonen en ook uitgenodigd is om Ć©Ć©n van zijn eigen papers kort te presenteren. Spannend en heel leuk! Hij ziet ernaar uit!

Mikael geniet ondertussen nog even met volle teugen van zijn leventje hier in Barneveld. We merken aan hem dat de verhuizing naar BraziliĆ« best een hoop onzekerheid met zich mee brengt, logisch natuurlijk! Zijn leven en thuis is duidelijk hier in Nederland en het wordt dus echt een grote overgang voor hem! Hij heeft het vooral vaak over zijn vriendjes hier die hij straks zal moeten missen. Zo nu en dan zegt hij: ā€œMama, als jullie naar BraziliĆ« verhuizen, dan blijf ik hier bij de buren wonen, okee?!ā€ Het vertrouwde leven hier loslaten is helemaal niet makkelijk, vooral omdat zijn leven in BraziliĆ« nog grotendeels onbekend terrein is… We hopen en bidden dat hij in staat zal zijn om de veranderingen goed te kunnen verwerken en dat hij snel zijn plekje zal vinden straks in SĆ£o Paulo.

We zijn dankbaar voor jullie betrokkenheid & gebed!

Liefs van ons!

 

Welkom op onze blog!

Dorothee Peres

Eind juni hopen we terug te keren naar Braziliƫ om ons leven en werk daar binnen ABBA en wijkcentrum De Zaaier weer op te pakken. Hoog tijd dus, om onze weblog nieuw leven in te blazen! We maken vaak een hoop mee en er is altijd veel te vertellen. Op deze manier hopen we met wat meer regelmaat en diepgang te kunnen vertellen over onze ervaringen en de uitdagingen die we tegenkomen. We hopen dat dit een manier mag zijn waarop je kunt delen in ons leven en wat meer zult kunnen zien van wat het inhoudt om in een andere cultuur en in zending te leven. Veel leesplezier!