In memoriam

Het is de laatste tijd erg stil geweest hier op ons weblog en dat heeft een reden: het plotselinge overlijden van mijn vader afgelopen september. Waarschijnlijk is dit voor de meesten van jullie geen nieuws meer; ik heb velen van jullie zelfs kort mogen ontmoeten in de 10 dagen die ik ineens halsoverkop in Nederland was.

Het is een hele heftige tijd geweest en soms nog wel. Het voelt alsof je leven ineens even stilstaat, terwijl je tegelijkertijd het gevoel hebt dat je in een emotionele wervelwind terecht komt waar je wel doorheen MOET, of je het nu wilt of niet.

• 

• 

Half september vloog mijn moeder voor het eerst in lange tijd in haar eentje hier naartoe om een paar weken te genieten van haar dochters, schoonzoons en kleinkinderen hier. Althans, dat was het plan… Maar mam had nog maar net één dagje genoten van Mikael en Ruth, toen aan het einde van de middag ineens de telefoon ging en mijn broer ons het ongelofelijke nieuws vertelde: pa was plotseling overleden aan een zware hartstilstand! Het was gewoonweg ongelooflijk, niet te bevatten en we waren totaal in shock! Zo plotseling! Het laatste dat je ooit verwacht! Het kan toch niet waar zijn!

Binnen 24 uur zaten we (mam, ik, zus & zwager) in een vliegtuig naar Nederland en toen we opstegen kon ik alleen maar huilen en denken: nu vlieg ik naar Nederland om pap te begraven!! Het werden 10 hele zware, hectische, maar ook kostbare dagen samen als gezin waarin we stukje bij beetje afscheid hebben kunnen nemen en elkaar hebben kunnen steunen en bijstaan.

Als gezinnetje hadden wij besloten dat het het beste was als ik alleen naar Nederland zou gaan en zodoende bleef Caio met de kinderen hier thuis in Brazilië. Het was voor mij fijn om die 10 dagen echt de tijd te hebben om bij mam te kunnen zijn en te kunnen rouwen, zonder me steeds druk te moeten maken om de zorg voor de kinderen. Tegelijkertijd, miste ik Caio en de kids heel erg en was het voor hen een heftige tijd om door te komen. Ik was nog nooit langer dan een middag weggeweest van de kids, en dan is het best heftig als mama ineens op een vliegtuig stapt en 10 dagen wegblijft! Maar gelukkig gaf God ons allemaal kracht en hebben we het redelijk goed kunnen doorstaan.

En nu gaat het leven dan verder… en dat voelt heel vreemd! Het is soms nog steeds erg onwerkelijk allemaal en ik merk dat het verwerken best nog wel wat tijd zal kosten. En dat mag ook natuurlijk. Het is zo vreemd dat er in mijn dagelijks leven hier eigenlijk erg weinig veranderd is na pa’s overlijden, tenslotte wonen we aan de andere kant van de wereld en dan zie je elkaar natuurlijk niet met regelmaat. En tegelijkertijd merk ik dat ik hem mis. Gewoon hoe hij was, wie hij was, met al zijn typische pap-trekjes en zijn rustige aanwezigheid. Hij was een hele lieve vader, die niet veel woorden gebruikte, maar die me op zijn manier altijd liet weten dat hij van me hield en trots op me was. Ik zal zijn stevige omhelzingen als we elkaar na lange tijd weer zagen of als we weer eens afscheid namen, erg missen! Maar gelukkig is het geen vaarwel (zoals hij zelf nog zei op de dag van zijn overlijden), maar een hoopvol TOT ZIENS! Dat geeft hoop en vreugde, temidden van het gemis.

• 

• 

• 

Caio schreef in de dagen voor de begrafenis een “in memoriam” dat we nog graag met jullie willen delen. Een stukje van hoe hij pa beleefde en een stapje in zijn proces om afscheid te nemen:

“Met woorden kun je een idee overbrengen en iemand iets vertellen, maar een leven heeft het vermogen om je te veranderen. Pa sprak vele talen, maar hij was een man van weinig woorden. Door zijn stille aanwezigheid, wende ik eraan om mijn relatie met hem ook zonder veel woorden op te bouwen. Wat ik van hem ken, weet ik niet zozeer door zijn woorden, maar het was zijn leven dat mij raakte en me veranderd heeft. Ik heb maar weinig mensen ontmoet met een intellect zoals dat van hem. Maar van deze mensen was hij de enige die ik kende die alles wat hij wist en kon, inzette voor doeleinden die veel hoger waren dan zijn eigen ego, academische titels en het verdienen van veel geld. Ik heb van hem geleerd dat onze talenten en gaven eeuwigheidswaarde krijgen wanneer we ze inzetten voor het welzijn van anderen. En zo veranderde mijn hele kijk op werk. Als ik pa’s voorbeeld niet gehad had, zou ik misschien wel nooit begrepen hebben dat ik de mogelijkheid heb om mijn studie en werk te gebruiken voor hogere doelen dan alleen het onderhouden van mijn gezin. Hij heeft me dit geleerd zonder ook maar een woord te gebruiken. Ik ben ervan overtuigd dat hij ook zonder veel woorden, maar met waardering zag welke koers ons leven nam. Ik herinner me verschillende goedkeurende en vreugdevolle blikken die hij ons gaf op belangrijke momenten in ons leven, zoals toen ik Dorothee ten huwelijk vroeg, of toen hij Mikael en later Ruth voor het eerst ontmoette. Zijn firme handdrukken en stevige omhelzingen, als we elkaar begroetten of afscheid namen op het vliegveld, waren altijd vol genegenheid, liefde en droefheid vanwege de afstand tussen ons. Pa gebruikte niet veel woorden, maar voor wie leeft zoals hij leefde, zijn er maar weinig woorden nodig om impact te hebben op anderen.”

We willen jullie vragen om voor ons te bidden. Niet alleen voor ons eigen gezinnetje, maar met name ook voor mijn moeder, broer en zus, en de rest van de familie. Ieder heeft zo zijn eigen rouwproces en voor ons als dochters valt het niet mee om nu zo ver weg te wonen van mam. We kijken al erg uit naar december als we allemaal weer even samen kunnen zijn in Nederland.

Bedankt voor jullie betrokkenheid, steun en gebed!

Lieve groetjes van ons.