Ruth Vitória: God’s geschenk voor ons gezinnetje!

Ik denk dat de meesten van jullie het gave nieuws inmiddels al gehoord hebben: wij zijn afgelopen maand opnieuw papa & mama geworden en Mikael heeft er een zusje bijgekregen! Ruth Vitória!

Hier is ze dan! Onze kleine meid! Wat zijn we blij met haar!

Vandaag is het alweer een maand geleden dat Ruth thuiskwam in ons gezin. Het lijkt misschien nog maar kort, maar ze is al niet meer weg te denken uit ons midden! Ze heeft ons hart compleet veroverd met haar lieve, vrolijke persoonlijkheidje en we zijn God zo dankbaar dat Hij haar aan ons heeft toevertrouwd. We hebben een vermoeiende, chaotische tijd achter de rug, maar ik heb eindelijk even een moment kunnen vinden om jullie wat meer te vertellen over de verrassende komst van ons dochtertje.

Niet iedereen wist dit denk ik, maar in 2015 nadat we Mikael adopteerden, besloten we om direct weer op de wachtlijst te gaan staan voor een tweede adoptiekindje. We wisten toen dat dit proces waarschijnlijk weer 2 tot 3 jaar zou gaan duren en dat we onze periode van twee jaar Nederland hier mooi tussendoor zouden kunnen plannen. Zo gezegd, zo gedaan…

Nadat we afgelopen juni weer terug verhuisden naar São Paulo begon de adoptie van ons tweede kindje  meer en meer door ons hoofd te spelen. In Nederland waren we er eigenlijk niet echt mee bezig geweest, maar nu werd het ineens snel concreter. We stonden inmiddels al bijna 3 jaar op de wachtlijst en wisten dat de kinderbescherming in januari al had geprobeerd contact met ons te zoeken over een adoptiekindje, maar toen woonden we nog in Barneveld…

Half september werden we opgeroepen voor een vervolggesprek bij de kinderbescherming om onze gegevens te updaten en weer even contact te hebben met elkaar. Het was een goed gesprek waarin wij  merkten dat we al flink aan de top van de wachtlijst stonden. Ze zijn altijd heel voorzichtig met het geven van concrete wachttijdindicaties bij de kinderbescherming, om ons niet teveel hoop te geven (die kan omslaan in teleurstelling als de wachttijd toch langer blijkt te zijn), en omdat zij ook lang niet altijd de timing van de processen kunnen voorzien. Dus er werd ons verteld dat de adoptie van een tweede kindje waarschijnlijk ergens in de komende zes maanden zou kunnen plaatsvinden. Zelf vonden we het op dat moment ook prima als dit tweede kindje ergens volgend jaar zou komen. We hebben in korte tijd heel veel veranderingen gehad en zijn nog bezig te settelen en onze plek hier weer helemaal te vinden. Dus volgens ons menselijke denken en plannen, bedachten wij dat het wel het beste zou zijn als dit kindje ergens begin volgend jaar zou komen…

Toch ging ik die dag naar huis met een duidelijk gevoel van urgentie. Ergens had ik de indruk dat het allemaal misschien wel eens sneller zou kunnen gaan dan we verwachten. In de daaropvolgende dagen gingen we langzaamaan aan de slag met wat concrete voorbereidingen. Babynamen bedenken, met Mikael over het hele onderwerp praten en een praktisch plan bedenken om dit tweede kindje in ons huis een goed plekje te geven. Ons huis is niet zo groot, dus daar kwam even wat improvisatie en creativiteit bij kijken. Al die tijd hielden we wel in ons achterhoofd dat het kindje waarschijnlijk toch pas ergens begin volgend jaar zou komen…

Moet je nagaan wat een enorme verrassing het was, toen we twee weken later prompt gebeld werden met de boodschap: “Er is een klein meisje van 10 maanden dat wacht op een adoptiegezin… Hebben jullie interesse?!” Wow! We waren tegelijkertijd superblij en nogal overrompeld! Dat ging ineens wel erg snel! We hadden even een dag nodig om het nieuws te verwerken en onze gedachtes op een rijtje te zetten, maar toen was het ons ook helemaal duidelijk: Dit is God’s perfecte timing! Dit is ons dochtertje! En vervolgens hebben we ons met hart en ziel overgegeven aan dit kleine meisje dat ons al vanaf het allereerste moment compleet veroverde!

Er volgde een enorm chaotische, uitputtende week. Elke dag een uur heen en weer rijden naar het opvanghuis waar Vitória woonde om haar te bezoeken en tijd met haar door te brengen, ondertussen allerlei voorbereidingen treffen om haar zo snel mogelijk thuis te kunnen ontvangen en dan nog het gewone dagelijkse leven dat ook doorgaat en aandacht vraagt. Tel daar nog alle emoties bij op waar je doorheen gaat in zo’n periode, en je kunt je voorstellen dat wij flink gaar waren aan het einde van die week!

Op bezoek bij Vitória…

De bezoekjes aan Vitória in het opvanghuis waren heel bijzonder. Die eerste momenten van elkaar aankijken en leren kennen zijn zo kostbaar en zo emotioneel beladen. Het was opnieuw verbazingwekkend om te merken hoe je de ene dag een onbekend kindje in je armen krijgt gelegd waarvan je alleen nog maar in theorie weet dat het jouw kindje is, en hoe je vervolgens drie dagen later al mama en papa bent en je je dochtertje met tranen in je ogen weer achterlaat in het opvanghuis, omdat ze nu nog niet mee naar huis mag. De liefde en verbondenheid groeit zo snel! Voor Mikael was dit ook heftig. Dit was zijn zusje, maar ze mocht nog niet mee naar huis…

Bijzondere momenten tijdens onze bezoekjes aan Ruth!

Bijzondere momenten tijdens de bezoekjes in het opvanghuis!

Vitória woonde prompt ook nog in hetzelfde opvanghuis als waar Mikael had gewoond (de kans daarop was erg klein, dus dit was bijzonder voor ons!), zodoende kenden we de plek en mensen al. Het is een hele fijne omgeving met mensen die echt om de kinderen geven. Voor Mikael was het heel bijzonder om dit van dichtbij mee te mogen maken. We namen hem zoveel mogelijk mee tijdens de bezoekjes aan Vitória en ze reageerden beiden vanaf het begin heel positief op elkaar. Voor Mikael was het heel interessant om nu concreet te kunnen zien hoe een adoptieproces verloopt en de plek te zien waar hij zelf als baby’tje ook gewoond heeft. Hij volgde het hele proces nauwlettend en stelde ons een hoop vragen over zijn eigen verhaal die week.

Al na een week kregen we de voorlopige voogdij over Vitória en mochten we haar eindelijk thuisbrengen. Wat een feest!

Adoptiekaartje

Nu zijn we alweer een maand verder en we genieten enorm van ons kleine meisje! Ze is een lief, rustig, vrolijk baby’tje dat goed slaapt en eet/drinkt en geniet van alle aandacht. Het is gaaf om te zien hoe Mikael en Ruth van elkaars aanwezigheid genieten, wat een geweldig geschenk hebben zij gehad in elkaar als broertje en zusje! Inmiddels noemen we ons meisje niet meer Vitória (de naam die ze van haar biologische moeder heeft gehad), maar Ruth, de naam die wij vanwege het verhaal van de Bijbelse Ruth graag aan haar wilden geven. Haar volle naam is nu dus Ruth Vitória Pellegrom Peres. Ruth hoopt 24 november 1 jaar te worden, ze kan inmiddels redelijk stevig zelf zitten en begint het huis door te tijgeren. Vanwege haar heftige start in het leven, loopt ze qua ontwikkeling een beetje achter op dit moment. Maar de ervaring leert ons dat ze deze achterstand, met een gezonde dosis liefde en aandacht, de komende tijd waarschijnlijk snel in zal halen.

Veel liefs van ons viertjes!