Ik weet niet precies wie de naam bedacht heeft, maar ik ben hem in de afgelopen jaren meer en meer gaan waarderen: wijkcentrum “De Zaaier”. Het is een hele toepasselijke omschrijving van ons werk met de kinderen & tieners die naar het wijkcentrum komen: wij zaaien. We zaaien aandacht, we zaaien liefde, we zaaien waarheid, we zaaien de goede boodschap, we zaaien God’s woord. Een glimlach hier, een hug daar; een bemoedigend woord, en soms ook een hoognodige terechtwijzing. We voelen ons geroepen om te zaaien. Het lastige hiervan is dat je soms bijna ongemerkt de neiging hebt om te denken dat als jij degene bent die zaait, je ook verantwoordelijk bent voor de groei en het resultaat. Dit is een verleidelijke valkuil, en eentje die, als je niet uitkijkt, ervoor zal zorgen dat je zelf uiteindelijk gefrustreerd en compleet leeggezogen tegen een muur oploopt. Want waar zijn nu de resultaten? Je investeert, je geeft zoveel van jezelf, je weet je geroepen door God, je zaait en zaait, dan MOET er toch ook een duidelijk zichtbaar resultaat volgen?! Toch? Soms voel je de druk vanuit anderen om je heen: “Ja maar hoeveel bekeringen zijn er inmiddels precies? Hoeveel totaal veranderde levens?” Dit is een issue waar veel zendelingen tegenaan lopen, een terugkerend punt van frustratie, want vaak zijn of lijken de vruchten maar zo weinig vergeleken bij de hoeveelheid gezaaid zaad. Hoe ga je hier dan mee om?
We willen resultaat zien, doelen bereiken, we willen dat onze inzet veel oplevert. Dat is immers wat we van jongs af aan leren in onze huidige maatschappij. Iets is alleen de moeite waard als het resultaat heeft, en dan is het natuurlijk het allermooiste als je met maar weinig inzet geweldige resultaten kunt boeken. Want het moet natuurlijk wel iets opleveren… Maar ik heb in de afgelopen jaren geleerd dat het in God’s koninkrijk anders werkt. Wat Hij van mij vraagt zijn geen grote resultaten, maar eenvoudige gehoorzaamheid aan zijn roep in mijn leven. In mijn geval betekent dat o.a. het zaaien in de levens van de kinderen & tieners van het wijkcentrum. Hij vraagt van mij dat ik zaai, dat ik Hem vertegenwoordig, dat ik Zijn glimlach, handen en voeten ben. Meer niet. Of er vervolgens groei en resultaat is, is niet mijn verantwoordelijkheid. Als ik dat wel naar me toe trek als zijnde mijn verantwoordelijkheid, dan ben ik uiteindelijk ongehoorzaam. En bovendien zet ik mezelf dan op een plek die helemaal niet de mijne is, want God zelf is de enige die groei kan schenken. Hij is het die werkt in de harten van mensen, die zichzelf openbaart en mensen ervan overtuigd dat ze Hem nodig hebben, dat er buiten Hem om geen waar leven is. Als we onze plek kennen: zaaien en niet meer, en we laten de rest los en over aan God, wat kunnen we dan enorm genieten als we God aan het werk zien en Hij resultaat geeft! Dat is zo intens mooi en “humbling”.
We zijn inmiddels al zo’n 8 jaar betrokken bij wijkcentrum De Zaaier en we zien nu de eerste generatie kinderen die we begeleid hebben het volwassen leven ingaan. De oudsten zijn inmiddels begin 20. Met een aantal zijn we het contact verloren, anderen komen ondanks dat ze 18/19 jaar zijn nog steeds trouw langs het wijkcentrum. Er lijkt ogenschijnlijk maar weinig veranderd: dezelfde gebroken gezinnen, geweldadige, duistere krottenwijk, een heel aantal tieners die we verkeerde keuzes zien maken: tienerzwangerschappen, jongens die drugs gebruiken en dealen, tieners die zich inlaten met criminaliteit en al jong vast komen te zitten en ga zo maar door. Maar dan, temidden van die harde realiteit die maar niet lijkt te veranderen, zien we vrucht opkomen…
Een jong tienermeisje dat een paar jaar lang trouw heeft meegedaan met het SuperWoman programma, afkomstig uit een heel gebroken gezin, zonder vaderfiguur, met ernstige leerproblemen waar hier in de overheidsscholen geen speciale aandacht aan wordt gegeven, waardoor ze al vroeg stopte met school en ze nu amper kan lezen en schrijven. Zwanger op haar veertiende en met weinig goede voorbeelden om zich heen. P. is nu 18 jaar en heeft twee jonge zoontjes. Ik sprak haar een paar maanden geleden toen ze enthousiast naar me toe kwam: “Tante, het gaat goed met me! Mijn vriend en ik zijn gestopt met betrokkenheid bij drugshandel. Ik ben terug bij God, we gaan naar de kerk en we willen binnenkort trouwen.”
P. en haar vriend zijn inmiddels getrouwd en samen als gezinnetje proberen ze op hun eigen manier en binnen hun eigen capaciteiten Jezus te volgen. Geweldig om te zien!
T. is ook een tienermeisje dat jarenlang betrokken was bij het SuperWoman programma en die al redelijk jong aangaf Jezus te willen volgen. Ook zij is afkomstig uit een heel gebroken gezin, gescheiden ouders, opgegroeid met veel huiselijk geweld en een hele complexe, negatieve relatie met haar moeder. T. is inmiddels 20 en een paar weken geleden vertelde ze enthousiast dat ze zich heeft laten dopen, samen met haar moeder!
“Vandaag heb ik de juiste weg opnieuw gevonden, vandaag heeft mijn Papa me omhelsd, vandaag ben ik thuisgekomen…” schrijft ze op Facebook over haar doopmoment.
Wat is het fantastisch om van dichtbij te zien hoe God harten veranderd en ogen opent! Er zijn maar weinig dingen die me zoveel doen als het zien van kansarme jongeren die de Vader leren kennen en enthousiast Jezus gaan volgen! Alle dank en glorie aan God!
En dan is er nog het bijzondere verhaal van Alan… Dat vertel ik jullie in een volgend bericht.
Wordt vervolgd…
Living Transformation 